Ik ben niet gek, goed- of bijgelovig en daarom belanden kettingbrieven bij mij altijd in de prullenmand. Komt er eentje via snail-mail binnen, dan haak ik al na de eerste zin af, geen zin om me verder te vermoeien met die flauwekul, hup, tussen de oude kranten. Tegenwoordig komen die dingen ook per e-mail binnen. Soms streven ze een politiek doel na, zoals het verstoppen van de elektronische brievenbussen van Franse overheidsinstellingen, dat in verband met ontploffende kernbommen op Mururoa. Soms gaat het gewoon om hetzelfde waar het die vroeger tot vette onleesbare letters doorgekopieerde papieren kettingbrieven om ging: poen.
Als er een op mijn hard-disk geland was als een strontvlieg op een geglaceerde rondo, greep ik totnogtoe onmiddellijk naar de elektronische vliegenmepper van Windows 95: met rechts clicken en de optie delete kiezen. Daaaaag. Alle goedgelovigen onder mijn kennissenkring die mij in het verleden lastig hebben gevallen met een papieren kettingbrief weten bij deze waarom ze niet stinkend rijk zijn geworden: bij mijn brievenbus is het lekker fout gegaan. Sorry, sufferds.
Misschien ben ik niet goedgelovig, maar ook niet rechtlijnig. Wie zegt dat ik niet van mening mag veranderen? Deze week kreeg ik een kettingbrief die ik ga forwarden, cybertaal voor doorjassen, naar een bijzonder selectief gezelschap van vrienden en vriendinnen. Die gelukkigen gaan dankzij mijn goedbedoelde geste, als ik de inhoud van de chain-letter mag geloven, bijzonder prettige kerstdagen tegemoet, en ik ook, als alles tenminste een beetje mee wil zitten. Wie er niet aan meedoet, kan het wel vergeten, de komende gezellige dagen. Dat wordt een weekje eenzaam mokken onder de kerstboom.
De desbetreffende brief heeft een mooie belofte in pacht: uw seksleven zal er binnen vier dagen grandioos op vooruit gaan! Dit is geen grap, wordt mij verzekerd, stuur geen geld, stuur kopieën naar mensen die een beurt binnen 96 uur hard nodig hebben.
Ik kan me van die kettingbrieven van vroeger nog vaag herinneren dat er allerlei verschrikkelijke dingen met je zouden gebeuren als je te beroerd was om tien postzegels en tien maal vijftig gulden de deur uit te doen. Ik heb me er nooit druk om gemaakt en er is totnogtoe niets gebeurd, hoewel ik natuurlijk niet uitsluit dat ik binnen nu en tien minuten alsnog door de bliksem wordt getroffen of in een zoutpilaar verander. Josh, zeggen ze in China, als Allah het wil in een heleboel andere landen en ik haal mijn schouders op.
Echter, de aan deze brief verbonden verwennertjes zijn te aantrekkelijk om hem niet door te sturen, en de gevolgen bij deleten zijn veel verschrikkelijker dan donder, bliksem en zoutpilaren. Geniet van het voorbeeld van de spinazie-controleur uit Montana die de brief netjes doorstuurde. Een dag later belandde hij met zijn edelste deel in een melkmachine en had hij het langste orgasme van zijn leven. Alan Fairchield daarentegen, die de brief wel ontving, maar er verder niets mee deed, liet een week later een pot kokend hete koffie uit zijn handen vallen en u kunt wel raden waarop.
Ik dacht er natuurlijk meteen aan om die brief tien keer naar mezelf te sturen, tot ik verderop las wat een andere slimmerik met hetzelfde idee was overkomen. Die stuurde hem, uiteraard in de tijd en op de computer van de baas, op een verloren middag vijfduizend keer naar zichzelf, ongetwijfeld met behulp van een handige macro.
Hij was nog niet buiten de deur of er kwam een knappe vreemde vrouw naar hem toe die in zijn oor beet en haar hand in zijn broek stak. Het liep daarna echter slecht af met het duo, maar hoe precies, dat weten alleen de tien gelukkigen naar wie ik een exemplaar doorgestuurd heb. Ik wacht in spanning af wat voor Kerst het voor mij gaat worden.
Gisteren, en ik ben natuurlijk niet de enige, kreeg ik nog twee kerstkaarten van mensen die ik glad vergeten was. U kent dat gevoel van potjandorie wel, moet je alsnog een kaartje de deur uitdoen, dat zo ongeveer met Driekoningen aankomt. Ik zet er in zo’n geval altijd maar gelijk Een goede Carnaval en een Zalig Pasen op, dan komt het alsnog redelijk attent over.
Dat hoeft nu niet meer. Internet biedt een aantal uitgelezen mogelijkheden om zo’n vergeetachtigheidje binnen een paar minuten goed te maken. Het maakt niet eens uit of die vergeten vriend wel of geen computer heeft, en of-ie op de Zuidpool of op de maan woont. Hebben ze geen pc en een elektronische brievenbus dan stuur je ze een kaart of een fax via je eigen provider. Compuserve biedt die mogelijkheid bijvoorbeeld. De bytes worden zo dicht mogelijk bij de geadresseerde in drukwerk omgezet, waarna een lokale koerier hem in de fysieke brievenbus stopt.
Heeft de ontvanger wel een e-mail-adres dan is het helemaal een fluitje van een cent. Zo heb ik een mooie kerstkaart van mezelf gemaakt met behulp van de Apple Quicktake. Die heb ik boven op mijn PC op een statief gezet, even lachen, en met de muis make picture aanclicken. Daarna met Paint Shop Pro geconverteerd van het apple-format naar JPEG of GIF, mooi lettertype uitgekozen, wat kerstballen en sterren van een of andere cd-rom gepikt, en met Paint een lange witte baard op mijn eigen kop geplakt. Allemachtig prachtig. Mailtje aanmaken in Wincim, in het adresboek aanvinken wie dat juweeltje allemaal krijgen en send. Klaar is kees.
Allemaal geen tijd voor? Het kan nog simpeler. Zoek met uw browser het volgende adres op: http://postcards.www.med ia.mit.edu/Postcards. Daar hangt een mooi album met verschillende kerstkaarten en foto’s. Je kunt ze als thumbnails bekijken, formaat postzegel dus, en als je iets ziet wat je wel lijkt click je hem aan en dan krijg je de vergroting voorgeschoteld. Keuze kunnen maken? Naam en e-mail-adress intikken en eventueel nog wat stichtelijke woorden. Een paar minuten later krijgt de geadresseerde in zijn postbakje de groeten van cardmaster big-sleep.media.mit.edu. Die vertelt hem waar in cyberspace zijn kerstkaartje klaar staat en geeft de ontvanger een password waarmee hij de goede wensen op kan pikken.
Ik weet ook wel dat het simpeler zou zijn als de cardmaster die kaart rechtstreeks op zou sturen, maar ze moeten tenslotte toch ook een beetje reclame voor zichzelf maken. Nu wordt iedere ontvanger gedwongen om even in die toko rond te koekeloeren en dat vind ik niet erg, temeer daar alles gratis is. Zoals op dit moment nog zoveel op de elektronische snelweg. Dat is een tactiek die veel wordt toegepast. Ik haal nog steeds iedere morgen even de New York Times in mijn computer binnen. Gratis, acht pagina’s, keurig opgemaakt in een format dat je alleen kan lezen met een mooi stukkie software dat Acrobat heet. Ook dat kun je, zolang het duurt, voor niks downloaden. Ze houden natuurlijk precies in de gaten hoeveel mensen hoe vaak gebruik maken van die service en dan ineens slaan ze toe en moet het geld gaan kosten. De tactieken van de informatieleveranciers wijken derhalve niet af van die van drugdealers. Gratis uitdelen op het schoolplein, en bij de eerste tekenen van verslaving er geld voor gaan vragen.
Ik kan u dus alleen maar aanraden nog maar even gauw gebruik maken van al die gulle giften, en er meteen mee op te houden als het wat gaat kosten. Hou verder vooral even in de gaten wie op eerste kerstdag met rode oortjes rondloopt en tweede kerstdag met de wallen onder zijn ogen. Díe heeft misschien wel zo’n brief van mij gekregen. Wie geen computer heeft, die heeft pech gehad, maar krijgt hierbij de allerbeste wensen.
Op de ouderwetse manier: Gelukkig Kerstmis.