De mooiste naam op het World Wide Web vind ik nog steeds The Cyberian Outpost, die mooie toko in cyberspace waar je voor betrekkelijk weinig geld veel soft- en hardware kan kopen. Iedere dag een mooie aanbieding en als je ergens ja en vervolgens een nummer van een geldige credit-card intikt, staat gegarandeerd binnen 48 uur en vriendelijke meneer van DHL met het bestelde voor de deur. Blijft een mooie toko, al was het alleen al om die geweldige naam.
Bij het Vlaamse weekblad HUMO hebben ze ook een mooie naam gevonden voor hun home op het web: The Wild Site. Met een knipoog naar Lou Reed en diens Take a walk on the wild side natuurlijk, en alleen al om het feit dat dat ooit wereldwijd een hit geweest is, kon ik me eigenlijk niet voorstellen dat er al niet meer wild sites op Internet te vinden zouden zijn.
Dat heb je met behulp van een van de zoekmachines natuurlijk zo uitgevogeld. Gewoon even wild, plus side en site intikken en een paar seconden wachten tot het programma meldt wat-ie allemaal gevonden heeft. Het viel mee, maar natuurlijk blijken er in Amerika links en rechts wat sites geparkeerd te zijn die iets met wild, site of side in hun naam of verwijzingen hebben. Wild and kinky sites kwam ik ook tegen, maar die ga ik hier maar niet beschrijven want dan staat vanmiddag de zedenpolitie voor de deur om ook mijn computer in beslag te nemen.
De allermooiste die ik tegenkwam, zal ik u niet onthouden. Ik weet niet hoe het eten is bij het Chinese restaurant dat zich aldus presenteert op Internet maar voor de reclameslogan verdienen ze een prijs: Take a wok on the wild side…
Maar, het moet gezegd, in België hebben ze een aardige wilde site gemaakt. Hij is, in tegenstelling tot nogal wat andere site`s in België, lekker snel, ook al omdat-ie grafisch niet al te zwaar behangen is, en, geheel in de stijl van HUMO, zijn er de nodige grappen en grollen te vinden. De liefhebbers van Cowboy Henk kunnen zelf door een cartoon van deze populaire stripfiguur bladeren en wie in het gastenboek de wijsneus of de nar probeert uit te hangen, wordt op gepaste wijze van repliek gediend. Voorzichtig dus met opmerkingen in dat gastenboek, want iedereen kan het nog weken lang lezen als u voor joker gezet wordt.
Bij Smiths Chips hebben ze de afgelopen weken Internet ook een beetje leren kennen. De krasactie is erdoor tot een vervroegd einde gebracht, voordat het de chipsfabrikant een paar miljoen zou kosten. Voor de duidelijkheid; het gaat hier om de eetbare chips en niet die dingen waar het geheugen van uw computer zich in pleegt te nestelen als u hem aanzet. In de zakken chips zaten voetbalplaatjes, en daar stonden wat spelers op. De bal zag je niet, maar ergens, in een van de vakjes op dat plaatje, was-ie wel verborgen. Kraste je één zo`n vakje open, en stond daar die bal op, dan had je van Smiths een tientje tegoed.
Nou waren ze bij Smiths natuurlijk ook niet gek, want als je zo`n actie op poten zet met slechts tien verschillende plaatjes, dan weet binnen drie dagen het hele land in welke hoek dat ze moeten krassen en komen er alleen maar goede oplossingen binnen. Hoeveel verschillende plaatjes ze precies gemaakt hebben, weet ik niet, maar het waren er in ieder geval meer dan een paar honderd, zo niet enkele duizenden.
Die wissel je dus niet zomaar uit, maar toen kwam ineens de kracht van internet goed van pas. Want via internet kan iedereen spotgoedkoop en bliksemsnel onwaarschijnlijk grote hoeveelheden informatie uitwisselen. Een paar krassers met visie begonnen de goede oplossingen uit te wisselen en toen ontstond er een sneeuwbaleffect. Iemand maakte van zijn homepage de centrale parkeerplaats van alle goede oplossingen en het hek was van de dam. Bij Smiths werden ze toen wel even gek want het percentage goede oplossingen dat ze ingecalculeerd hadden, bleek niet bepaald overeen te stemmen met de volle postzakken die naar binnen werden gespeeld. De bedrijfsjurist keek er eens naar en kwam tot de conclusie dat er voor hem weinig eer te behalen viel en dat was het eind van de actie.
Zoals het zo vaak gaat, wisten ze mij overigens ook weer eens te vinden omdat ze denken dat ik verstand van computers heb. Vanuit Zeeland kreeg ik een telefoontje van iemand die ik zeker tien jaar niet gezien had. Of ik eens wilde kijken waar die oplossingen stonden en of ik die niet op kon sturen?
Nee, een computer hadden ze niet, maar ik kon ze toch printen? Ik heb het nog gedaan ook, maar niet op mijn deskjet thuis, want ik vreesde dat die drie bestanden van 80.000 bytes niet zou overleven. De oude kettingprinter op de redactie die ik ermee opzadelde, deed er een ratelend half uur over om een meter of twaalf uit te braken. Daar waren ze in Zeeland blij mee, maar lang heeft het feest dus niet geduurd.
Ik zag de lol, afgezien van het incasseren er toch al niet van in, want het leek me een karwei om gek van te worden. Had je zo`n plaatje, moest je in die duizenden regels die allemaal zoveel op elkaar leken iets gaan zoeken wat er op leek. Zoiets van: twee spelers springen links omhoog, vakje vier. Afijn, bij Smiths weten ze nu ook wat er nog meer kan met chips dan opeten en ze verzinnen wel weer iets anders na de flippo`s en de voetbalplaatjes.
De mooiste anecdote van de afgelopen week stond in de Daily Planet van donderdag. Die had het weer aangetroffen in een serie artikelen over een ruzie tussen twee hackers die ergens in een nieuwsgroep werd uitgevochten. `Dat noemt zich hacker en telecommunicatie-specialist` zo zat iemand af te geven op een ander, `Pfff, een paar jaar geleden heeft iemand hem het telefoonnummer van zijn computer gegeven en hem uitgedaagd om die computer te kraken. Toen is hij vijftien dagen bezig gebleven met proberen in te breken zonder dat-ie er ooit achter gekomen is dat het om een fax-nummer ging….`