Krijnen.Com Krijnen.Com

Schiet nou toch eens op, kreng!

Het is even wennen, na bijna twee jaar evalueren: Paint Shop Pro, dat zomaar opstart, zonder vertraging en zonder de mededeling dat ik begin aan dag 434 van de 30 die voor het gratis evalueren staan.
Ik mag de vorige versie van PSP dan wel ruim anderhalf jaar ‘geleend’ gedraaid hebben, maar met de nieuwe, 5.01, kan dat niet meer. Die kapt er na dertig dagen onherroepelijk mee, en het enige wat je dan nog kan doen, is van je harde schijf verwijderen, en of je die ruimte wel of niet nodig hebt, doet er niet toe. Paint Shop Pro, dat altijd te boek gestaan heeft als het kleine broertje van Photo Shop, is die rol allang ontgroeid. Het is een professioneel programma geworden, maar ik vrees dat het nog even duren zal voordat dat doordringt tot de grafische wereld.
Ze doen maar, Photo Shop is ongeveer tien maal zo duur als het PSP, dat ik voor honderd dollar heb laten registreren. Van mij mogen ze best denken dat ze dan ook tien maal zoveel waar voor hun geld gekregen hebben, ik weet beter. Al is de belangrijkste reden, zoals meestal, vrij subjectief: het programma ‘zit’ mij op de een of andere manier lekkerder dan Photo Shop.
Een ander gegeven dat me blijft verbazen, is dat er kennelijk nog steeds mensen in Nederland zijn die dergelijke programma’s kopen bij de Nederlandse importeur. Waarom? Waarom zou ik hier in Nederland zes, zeven of acht tientjes extra uitgeven in plaats van de 200 gulden die ik nu kwijt ben?
Jasc, de maker van het programma, heeft de digitale verspreiding van de complete geregistreerde versie uitbesteed aan een extern virtuele toko waar u vanzelf terecht komt als u de 99 dollar van een credit-card af wil laten schrijven. Ik maak me allang geen zorgen meer over de onveiligheid van zo’n transactie, maar ik heb een vaag vermoeden dat de Nederlandse importeur juist wel garen spint bij de angst die bij nogal wat mensen heerst ten aanzien van transacties via internet.
Wat ik wel kan begrijpen, is dat nogal wat mensen liever via de post een cd-rom ontvangen met Paint Shop Pro vanwege de omvang van het programma. Met de volwassenheid is het gewicht ook flink toegenomen. Ga maar eens 18 (!) megabyte met een 28K8 modem binnenhalen, dan ben je die paar tientjes winst zo ongeveer alsnog kwijt aan telefoonkosten.
Bovendien ging dat met mijn ISDN-verbinding in eerste instantie niet lekker ook. Ik kreeg wel een file voor mijn neus, maar lopen, ho maar. Even een mailtje gestuurd, om te vragen wat er aan de hand was. Normaal gesproken ben je dan blij als je een week later antwoord krijgt, maar binnen vier minuten was er een handgeschreven kattebelletje van ene Yofti. Hij had een en ander nagekeken, maar aan zijn kant van de Atlantische Oceaan zat volgens hem alles snor.
‘Kan wel zijn’, mopperde ik weer een kwartier later terug, ‘maar wat ik ook probeer, die download komt maar niet op gang, en jullie hebben intussen wel 99 dollar van mijn rekening afgehaald. Wat nou?’
Per ommegaande: ‘sorry, als het echt niet lukt, wordt dat geld vandaag nog teruggestort, maar intussen kunnen we nog iets anders proberen. Heb je misschien toegang tot een FTP-server, waar ik het programma op kan zetten?’ Daar moest ik een paar minuten over nadenken. FTP-servers genoeg, maar omdat deze jongen nog niet helemaal van lotje getikt is, gaat-ie nooit van zijn leven passwords van zakelijke servers aan iemand geven, en zeker niet via e-mail aan ene mij niet bekende Yofti. De enige resterende mogelijheid was die op mijn eigen domein, die ik hem uiteindelijk met enige huiver verstrekte. Met de vraag of-ie even een mailtje wilde sturen als het klusje geklaard was, zodat ik dat password als de gesmeerde bliksem veranderen kon. Iedereen die wel eens gebruik maakt van het File Transfer Protocol, zal bovenstaand allemaal bekend voorkomen. Voor wie er geen kaas van eten wil: wat ik hier beschrijf, is zo ongeveer hetzelfde als de sleutel van je huis onder de mat voor de voordeur leggen en via de telefoon aan een onbekende scharensliep laten weten dat-ie de messen uit de keuken kan halen. Wat me daarna nog het meest verbaasde, was de ongelooflijke snelheid waarmee de transactie afgehandeld werd. Drie minuten later keek ik in mijn eigen FTP-server en daar stond een enkele file van 18 megabyte groot. ‘Thanks Yofti’, schreef ik, ‘leuke verbinding hebben jullie’. Het antwoord liep over van nerd-laconisme: ‘Oh, gewoon, een T-3, niks bijzonders’.
Niks bijzonders, het is maar net wat je gewend bent. Van de week was ik op bezoek bij BPA in Amsterdam, waar de website van de krant tegenwoordig gehost is. Liever gezegd, waar de applicaties ontworpen worden waarmee de site aangestuurd wordt. De website zelf draait weer op een computer bij SARA, het rekenkundig en administratief centrum van de universiteit. Mijn collega’s bij BPA hangen aan SARA met een ‘1 megabyte per seconde’, met een Pentium Pro, een flinke stoot geheugen, Linux met een grafische KDE-desktop, spulletje meneer. Ga ik toch weer met een beetje ontevreden gevoel terug naar die configuratie in Breda die begin juli jé van hét was.
Ik weet nog goed hoe blij ik twee maanden geleden was, toen mijn PC op de krant aan een 256 kbps netwerk geknoopt werd. Dat was een hele vooruitgang, na al dat gemodem de afgelopen twee jaar. Die 256 is nog steeds bloedsnel, maar dan alleen van acht tot negen uur ‘s morgens. Daarna beginnen er zich op het interne netwerk kennelijk allerlei processen af te spelen, en sta ik het grootste gedeelte van de dag in een of andere file. Waarschijnlijk met een hele hoop andere gebruikers, maar da’s het verschil met de asfaltfiles: je ziet niet wie er met je meelijden.
Met angst en beven wacht ik september af, als iedereen die op vakantie is, weer terug begint te keren, en als de krant weer van dun naar dik gaat. Ik vrees dat het netwerk na het zomerschema helemaal niet meer vooruit te branden is. Mijn enige troost is dat systeembeheer het probleem in de gaten heeft, en dat er dagelijks gelogt wordt wat er zich allemaal afspeelt achter de firewall. Nou maar hopen dat de evaluaties uitwijzen dat we ook een T3 nodig hebben. In New York schijnen er al appartementen verkocht te worden, waar een T1 standaard uit de muur komt. Ik zeg er maar gelijk bij dat dat appartementen van een miljoen of meer dollar zijn. Dan kan natuurlijk zoiets wel bij de servicekosten. Intussen ben ik ongetwijfeld niet de enige die met een bezwaard gemoed september tegemoet gaat. Ik heb intussen al een paar brieven binnen van mensen die over hun casema-aansluiting beginnen te klagen. De snelheid van internet via de kabel is kennelijk niet exact wat beloofd en/of verwacht was. Ik denk dat ook wat dat betreft in de loop van de herfst meer bekend zal worden, en voor een ieder die inmiddels zo’n aansluiting heeft, hoop ik het beste. Wie er nog geen heeft, krijgt dezelfde raad die ik altijd geef: een beetje geduld kan geen kwaad. Ik zal proberen daar zelf eens wat vaker aan te denken als het hele circus weer niet vooruit te branden is. Schiet nou toch eens op, kreng!