Welkom. Als u hier bent gearriveerd, heeft u me weer gevonden. Op 31 januari van dit jaar ‘lag’ ik voor het laatst hier, en een week later was ik naar ‘de twee’ verhuisd. Bent u weer twee krantentermen wijzer geworden: een pagina ‘ligt’ in een bepaald katern, en ‘de twee’ is zo’n uitdrukking waarmee de pagina’s zelf aangeduid worden.
Vraag me niet naar het hoe of waarom van de uitslag van deze papieren landjepik, want ik heb er geen flauw benul van. Anderen, die de hele dag druk bezig zijn met het indelen van kranten, die zorgen dat de twee daadwerkelijk op de twee komt te liggen, en dat er ook nog de juiste foto’s op staan, hebben nagedacht en besloten.
Ik heb part noch deel aan discussie en/of besluitvorming gehad, dus ik weet niet wat er allemaal overwogen is. Zo is het overigens ook de laatste landverhuizing gegaan, want toen ik eind januari naar de twee verhuisde werd, was ik op vakantie, en kon ik de multi-media-pagina de eerste zaterdag dat ik weer terug was, nergens vinden. Ze hebben me donderdagmiddag beloofd een verhuisbericht op de twee achter te zullen laten, en dat staat er kennelijk, anders zat u dit nu niet te lezen. Om misverstanden te voorkomen: denk nu niet dat ik hier helemaal niets te vertellen heb. Het ligt aan mezelf: ik heb een hekel aan vergaderen, omdat daar zoveel tijd mee verloren gaat. Ik zeg niet dat vergaderen nutteloos is, maar ik weet wel dat er soms uren oeverloos doorgezwamd wordt over dingen die door volwassen mensen in enkele minuten afgesproken kunnen worden. Als ik ooit directeur wordt, schaf ik vergaderen af. Zal je de koersen omhoog zien schieten. Gezamenlijk iets afspreken mag wel, maximaal tweemaal tien minuten per dag, staand in een kamer zonder stoelen. Dat schiet tenminste op.
Bovendien wisten ze dat ik niks tegen de terugverhuizing naar de weekly had, want dat had ik wel eens laten weten. In alle volwassen kranten is de twee een goede service-pagina, en dat moet hij hier ook worden, vind ik. Intussen is het jammer dat ik niet op voor- of achter pagina van een katern terecht gekomen ben, want alleen op die posities kan onze drukpers in full-color aan de gang. Staat wat leuker met graphics en zo, had ik me misschien toch fanatiek in het vergader- en lobby-circuit moeten storten.
Over zwammen gesproken: ik vraag me af hoeveel productie de afgelopen maanden verloren gegaan is dankzij het pc-privé-project. Op vijf september wijdde ik er al een bijdrage aan onder de titel ‘De pc-privé-koorts is weer in het land’. Daarin beschreef ik onder meer hoe mensen, die nooit anders dan WP 5.1 zullen gebruiken, zich een Pentium II met toeters en bellen laten aanpraten. Ik mag graag een beetje chargeren, dus voelt u zich niet aangesproken. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat desbetreffend stukkie op het Bredase Stadhuis op een prikbord hangt naast de deur van de kamer waar men deelname aan het project kenbaar dient te maken.
Of dat iets geholpen heeft weet ik niet, maar wel dat er in Nederland man- en manjaren aan tijd verloren gegaan zijn aan vergelijken, afwegen, optellen en aftrekken van verschillende aanbiedingen, aan op en neer gefaxte offertes die weer bijgesteld moesten worden, en aan telefoongesprekken met computerboeren die al dan niet collectieve aanbiedingen deden.
Ik ken d’r een paar die al vanaf eind augustus na lopen te denken over wat ze aan zullen gaan schaffen. Als ze dat nou in stilte deden was er nog niks aan de hand, maar ze doen het hardop en liefst bij mij in de buurt. Hoe ze d’r bij komen weet ik niet, maar ze schijnen te denken dat ik verstand van die dingen heb. Voor eens en voor altijd: ik weet bijna niks van hardware af, ik heb genoeg gedonder met software.
‘Had in september zo’n ding gekocht’, zeg ik ze, ‘dan had je nou onderhand geweten hoe ermee te werken’. Want da’s het volgend traject, waarover ze in de buurt van mijn bureau hardop over na gaan lopen denken. De internet-account wil niet, of het modem doet het niet, d’r is iets met e-mail-adressen en ga zo maar door. Aan de andere kant: de treuzelaars zijn nog niet zo gek, want die hebben so-wie-so al een paar honderd piek verdiend door dalende prijzen.
Of, als ze hetzelfde geld uitgeven, met weer iets betere en snellere hardware. Aan die rat-race doe ik dus niet meer mee. Ik douw nog een tijdje lekker door met mijn Pentium 166 met 48 megabyte geheugen en harddisk van 1.2 gigabyte. Anderhalf jaar geleden state-of-the-art meneer, nou bijna old-timer. Maar het loopt perfect, dus ik zie over een jaar of anderhalf wel weer verder.
Dan zal er geen pc-prive project meer zijn, maar wat kan mij dat bommen? Tegen die tijd is je-van-het van vandaag een lachertje en maak ik weer een inhaalslag, zonder hulp van de belastingsinspecteur. Ik heb trouwens, al is dat natuurlijk een geval van lood om oud ijzer, weinig zin om vakantiegeld aan iets anders dan reizen te besteden.
Er is in Oisterwijk een PvdA-gemeenteraadslid, kennelijk van kaarsrechte, stevige stempel, die vindt dat het uitvoeren van een pc-regeling een kwestie van ‘slecht werkgeverschap’ is. Gemeenteraadslid Depmann heeft als enige tegen het daar gehanteerde model gestemd, waarbij ambtenaren na het inleveren van verlofuren een door de gemeente ingekochte computer van 4500 gulden mee naar huis mogen nemen.
De ondernemingsraad heeft ingestemd met de gang van zaken, maar Depmann is ‘principieel tegen’: “dergelijke in cao’s bedongen verworvenheden, zoals verlofdagen of vakantiegeld mag je niet te grabbel gooien voor een pc”. De regeling kost de gemeente 400.000 gulden, maar die krijgt daarvoor bijna 10.000 extra arbeidsuren terug. De ambtenaren hebben zich overigens verplicht om in eigen tijd een opleiding kantoorautomatisering te volgen. Dat lijkt me nou een prima idee, wat ze bij ieder pc-privé-project toe zouden moeten passen.
Overigens is het desbetreffende raadslid in Oisterwijk niet als enige zo zuiver op de graat. Burgemeester Kortmann heeft te kennen gegeven om een andere reden niet deel te zullen nemen aan het project: hij is bang in de verleiding te komen de pc voor privé-doeleinden te gebruiken, en dat acht hij niet juist…
Die overweging is in mijn bovenkamer nog nooit opgekomen. Daarentegen overweeg ik om een andere reden de pc voorgoed de deur uit te schoppen. Ik heb namelijk het genot van avonden zonder computer ontdekt. We passen twee weken op de boerderij van een digibeet, en mijn laptop heeft het begeven. Mijn trouwe Toshiba moet terug naar de importeur, kennelijk iets mis met de verbinding tussen TFT-scherm en de rest. Hij doet het wel, maar ik zie niks.
Ik heb nog even overwogen om de hele ‘kit and caboodle’ van thuis mee te verhuizen, maar dat zag mijn andere helft niet zitten. Het was even wennen bij die open haard, helemaal zonder internet, maar het went snel. Zeker als je onderweg een tasje met interessant leesvoer uit de boekhandel hebt meegenomen en de tamme huiskip gezellig naast je op de bank komt zitten.
‘Toch geen computerbladen zeker?’, vroeg wederhelft toen ik maandagavond met het boodschappentasje met het logo van Gianotten op het vakantieadres arriveerde. ‘Eh…’.