‘Normaal wint nog steeds van digitaal’, zo was onlangs op deze pagina te lezen. In dat verhaal kwam Hans van Alebeek tot de conclusie dat de oude vertrouwde rats-klats-camera of een APS-toestel het nog steeds wint van een digitale camera.
In die analyse over fotograferen in Nederland werden wat aantallen genoemd. Zo werden er vorig jaar in Nederland 623.000 nieuwe analoge camera’s aangeschaft, tegen 40- tot 50.000 digitale. Daarmee is de conclusie van analoog als ‘winnaar’ verklaard, en verder was het verhaal een aardig overzicht van hoe en waarom er tegenwoordig in Nederland digitaal dan wel analoog gefotografeerd wordt. Waar het hier om gaat is het afdrukken van digitale plaatjes, en wat dat kost. Iedereen met een kleurenprinter, gevoed vanuit digitale camera of scanner, weet dat bij het printen de kassa begint te rinkelen. Wil je een fatsoenlijke afdruk hebben dan moet dat op hoogglans papier van een gulden of twee per a-4’tje, terwijl de inktpatronen met vloeibaar goud gevuld lijken te zijn.
Het is mooi dat de Europese commissie zich over de benzineprijzen in Nederland buigt, maar dat zich eens met de inktprijzen gaat bemoeien! Waarom moet zo’n plastic patroontje met een paar cc inkt zeventig gulden kosten? Inkt van duizend of meer gulden per liter? Kan er nog een andere reden voor zulke idiote prijzen zijn dan kartel-afspraken?
Wie zelf kleurenfoto’s afdrukt is een dief van zijn eigen portemonnee, maar er is een oplossing. Ik heb de proef op de som genomen na een e-mail van Wim Musters van Bac Color in Steenbergen die mijn nieuwsgierigheid wekte. Dat laboratorium levert kleurenafdrukken op hoogglans tegen prijzen die te vergelijken zijn met standaard afdrukjes van analoge camera’s. Wie wel een digitale camera heeft, of een scanner en een computer, maar geen internetaansluiting, kan zijn foto’s afleveren bij de fotohandelaar om de hoek. Het maakt Bac Color niet uit hoe: op flop, op cd, een optical scan, smartcard, zip, alles kan, alles mag.
Met een internetaansluiting is het nog gemakkelijker. U surft naar een van twee onderstaand adressen. Daar vult u enkele relevante gegevens in, waaronder het adres van de fotohandelaar waar u de afdrukken op wil halen. U maakt een paar keuzes, zoals formaat en aantal. Daarna moet u de plaats van het JPG-bestand op uw harde schijf aanklikken. De foto wordt geupload naar het laboratorium, en vier dagen later kunt u uw afdrukken afhalen bij de fotohandelaar, waar u ook af moet rekenen. ‘De kwaliteit van deze digitale foto’s is niet van analoog te onderscheiden’, stond er in het mailtje van Wim Musters.
Ik moet hem gelijk geven, nadat ik JPG in vier verschillende formaten af heb laten drukken. Een standaard afdrukje van 9 bij 13 kost drie kwartjes, en de vergroting van 20 bij 30 centimeter 3 gulden 79. De kwaliteit is verbluffend. Hier valt zelf niet tegenop te printen. Bij mij thuis wordt nooit meer een kleurenpatroon of een vel hoogglans papier in de printer gestopt. Digitaal is winnaar.
Het traject lijkt me voor iedere krant of tijdschrift interessant vanwege de nabestellingen. Tegenwoordig gebruiken onze eigen fotografen zonder uitzondering een digitale camera, en de free-lancers bijna allemaal. In de professionele sector is niet alleen de slag voorbij, maar heeft digitaal ook de oorlog gewonnen. Daardoor zijn nabestellingen iets simpeler uit te voeren dan vroeger. Toen trokken de fotografen zich om de zoveel tijd mopperend in de doka terug om een pak bestellingen door het vergrotingsapparaat te halen.
Tegenwoordig is dat een kwestie van uit het centrale computersysteem naar een kleurenprinter sturen, maar hier lopen we tegen nog meer kosten aan als de thuisgebruiker. De printer is peperduur, het papier is op, de toner is leeg, het is altijd wat. Voor je het in de gaten heeft iemand er een dagtaak aan. Dat is de reden dat een nabestelling bij de krant een veeldvoud kost van wat-ie kost als-ie via web en lab afgehandeld wordt. Ik benieuwd hoe lang die kostbare kleurenprinter hier nog blijft staan.
www.prestoprint.nl
www.fujicolor.nl