Augustus 1982; Hans Kraaij als speler van NAC op het trainingsveld. Foto Johan van Gurp, Dagblad De Stem, Stadsarchief Breda
Ik heb het moment gemist, omdat ik me met die 6-0 op het scorebord zat af te vragen of ik sliep of wakker was. Da’s jammer, want zo vaak zie je Hans Kraay junior niet beteuterd kijken.
U ziet hem misschien als een pedante egotripper, iets teveel doorgebakken onder de zonnebank, en voor het contrast iedere avond voor het slapen gaan een beetje bleekwater op haar en tanden. U denkt er maar wat u ervan wilt denken, ik vind het een verrekte vrolijke snuiter, met een aanstekelijk optimistische kijk op de wereld in het algemeen en op het voetbal in het bijzonder. Ik heb dus helemaal niks tegen Hans junior, ooit een bevlogen voetballer die, in dienst van NAC, 24 wedstrijden geschorst werd omdat hij in het vuur van het spel per ongeluk tegen een scheidsrechter opgelopen was.
Die aardige interviewer dus, die op de televisie tussen de bedrijven door oogverblindend lachend toegeeft dat’ie zich er helemaal niet voor schaamt dat-ie bij Wehkamp gaat winkelen, en wie weet zou ik hetzelfde doen als ik daar een mooie zonnebank uit mocht zoeken. U heeft mij derhalve intussen nog steeds niks lulligs over Hans Kraay junior horen zeggen. Ach, misschien een ADHD’ertje avant la lettre, maar, zeg nou zelf, verder een schat van een jongen.
Zo anders dan ik en mijn in het vak verzuurde collega-azijnpissers, die, het is maar dat u het weet, ook onderling wel eens met modder willen smijten. Zo roept die Henri van der Steen, dezelfde zeurpiet die altijd van die nare vragen stelt aan meneer Advocaat en daar vervolgens van die zeikerige stukjes van maakt, altijd ‘vuile columnist’ als’ie mij ontwaart. Wat hem dwars zit weet ik niet, en in mijn archief kan ik niks vinden, dus het zal wel satirisch bedoeld zijn. Gelukkig heb ik geen Diets bloed in mijn aderen, dus ik kan er tegen.
Misschien maar goed dat ik niet gezien heb dat die verwende voetbalmiljonairs die leuke Hans na afloop van die 6-0 straal voorbij liepen, en hem verbouwereerd lieten staan, met zijn microfoon als enige vriend. Dan hadden de tranen in mijn ogen geschoten, want dat verdient de schat niet. Ik bedoel maar, heeft u hem wel eens iets lulligs aan een voetballer horen vragen? Meestal gaat het zo van: ‘Ben je het met me eens dat het maar een matige wedstrijd was, waarbij veel te weinig over de vleugels gespeeld werd? En dat er maar één echte uitblinker was, de man nu voor mij staat?’ Om vervolgens met een brede grijns, zelf schuin naar de camera loerend, de microfoon zowat in de keel van de ander te douwen. Je zou bijna gaan roepen dat dat het verkeerde gat is, en dat’ie met al dat geslijm beter in een plantsoen in Eindhoven op zoek kan gaan naar nieuws dat ze bij Panorama en de Gay Krant niet hard gemaakt kregen.
Dat doe ik dus niet, want ik heb medelijden met Hans. Omdat de druiven al zo zuur waren, toen hij daar woensdagavond voor lul stond. Kraay junior is namelijk niet van lotje getikt: op dat moment besefte hij drommels goed dat de NOS, na die 6-0, een dag later lachend de uitzendrechten van het EK binnen zou gaan halen.
Ik zal het maar verklappen: dat was eigenlijk de enige reden dat ik tevergeefs voor die weerloze Schotten heb zitten duimen. Zonder Oranje had de NOS misschien niet gedokt, en dan hadden we komende zomer drie weken lang exclusief van Hans kunnen genieten.
Kun je nagaan wat er woensdagavond allemaal door het hoofd van die arme jongen heeft gespookt toen zijn zogenaamde vrienden hem links lieten liggen. Hij barstte niet eens in huilen uit, de schat! Voortaan wel even nadenken, verwende voetbalego’s, voordat jullie weer te groot zijn om de pers te woord te staan. Zo’n jongen als Hans, die laat je niet zomaar staan, die geef je minstens een lolly.
Heeft’ie tenminste iets om aan te zuigen.