Het is 1 januari, alweer schitterend weer. Uitgelezen gelegenheid om de kater van witbier – champagne – witbier en de oorsuizingen van het vuurwerk eruit te wandelen in de polder. De zon verblindt, de snijdende wind begint naar het noordoosten te krimpen, plassen en sloten beginnen geluidloos te verstijven.
Aan de rand van de provinciale weg ligt het smetteloze gedenkteken dat alle vaste passanten kennen. Jaren geleden heb ik het uit nieuwsgierigheid bezocht.
Om er te komen moet je een meter of vijftig door de berm van de drukke weg modderen, vanaf de dichtstbijzijnde parkeerplaats. Eind vorige eeuw is er een meisje verongelukt.
Een blinkende steen, een paar ontroerende regels, verse bloemen. Voor altijd voortlevend verstild verdriet naast het voortrazende verkeer.
We wandelen er vaker, voor het eerst zien we iemand bij het gedenkteken. In een oranje veiligheidshesje, met twee emmertjes water. De steen wordt gepoetst, het perkje bijgewerkt, er komen verse bloemen uit de kofferbak.
Als alles klaar is, staat de eenzame figuur kaarsrecht voor de parafernalia, de rug naar de weg waar het drama zich ooit afgespeeld heeft.
Met een hoofdknik wordt een kruisje geslagen. Als de auto het gedenkteken passeert, klinkt tweemaal de claxon.
Een minuut later komt hij weer terug, nu richting Breda. Hij is omgedraaid op de rotonde, een kilometer naar het noorden.
De claxon laat zich nu driemaal horen, en het ritueel is nu echt voorbij. Het nieuwe jaar is begonnen, de herinnering aan het drama is weer smetteloos.
Zou de eenzame verzorger een opvolger geregeld hebben?