Net voordat mijn moeder na een paar jaar verkering voorgoed leek af te reizen in de armen van meneer Alzheimer, besloot een hogere kracht dat het welletjes was. Na een gezellig weekeinde is ze in haar eigen bed stilletjes ingeslapen, een glimlach op het gezicht.
Waarmee haar verder lichamelijk en geestelijk ongemak bespaard gebleven is. Verdriet en verlorenheid zijn er niet minder om, maar er zweeft een zweem van opluchting omheen.
En grote dankbaarheid, voor de engelen van Oranjehaeve. Waar de verzorgers en vrijwilligers voor haar een schoon en warm thuis waren.
Waarom slaagt het ene tehuis er tegen alle bezuinigingen in de eindjes aan elkaar te knopen, en het andere, in dezelfde stad, niet?
Daar waar we haar anderhalf jaar geleden woedend weggehaald hebben, omdat de zorg in alle opzichten tekort schoot. Waar een hele afdeling vol demente bejaarden ‘s avonds zonder enig toezicht bleek, waar dikke vlokken stof zich onder haar bed ophoopten.
Waar de directeur zich desondanks danig op de tenen getrapt toonde toen we een enquête naar eer en geweten invulden, zodat het rapportcijfer onder nul uit bleek te komen.
Het zal in de genen van de leiding en van de hele organisatie zitten. Zoals je bij het ene bedrijf binnenloopt en aan de balie merkt dat het goed is.
Zoals je bij een andere toko op de drempel omdraait, omdat er niks van klopt.
Soms vergis je je en zit je later met de gebakken peren.
Zo is het ook in de zorg. Let op uw zaak, vraag bewoners en bezoekers de oren van het hoofd voordat u een dierbaar iemand achterlaat.