De organisatie heeft zich begrijpelijk even koest gehouden maar 2011 is toch echt het Internationale Jaar van de Chemie. “And it started with a big bang”, hoorde ik iemand op de BBC World Service zeggen.
Moerdijk dus, dat niet alleen door gemakzuchtige bloggers en schaamteloze paniekzaaiers met Bhopal wordt vergeleken. Daar kwamen in 1984 ongeveer 3000 mensen om door een echte chemische ramp.
Waar de media destijds, zoals bij alle rampen, met veel ruimer tellingen uit de startblokken schoten. In de eerste dagen werd van minstens 50.000 doden gerept. Zoals ook de tellingen op de avond van de Bijlmerramp in 1992 met honderden doden openden om later op 43 te eindigen.
Moerdijk een ramp of niet, de feestelijkheden in het Internationale Jaar van de Chemie gaan gewoon door. Van mij mogen ze. Zonder de chemische industrie, al is het alleen al omdat de farmacie eronder valt, zouden we geen leven hebben.
Het leven is een en al chemie, of we dat nou willen of niet.
Iedereen wil mobiel bellen, maar niemand wil een GSM-antenne op zijn dak. Iedereen wil stroom uit het stopcontact maar niemand wenst een hoogspanningsmast in de buurt. Iedereen wil tandpasta, benzine, inkt, isolatiemateriaal, lijm, paracetamol, en nog een miljoen andere chemische producten.
Niemand wil een fabriek in de omgeving, iedereen ziet een rokende schoorsteen in de buurt als een bedreiging. Voor de industrie valt er in het Jaar van de Chemie vooral imagoschade te repareren.
Dankzij dat onfortuinlijke incident op Moerdijk, dat zo goed is afgelopen.