Lang gedacht dat we op televisie qua gekkigheid onderhand alles gehad hebben wat er maar te verzinnen is. Mis. Kannibalisme ontbrak nog.
Die film over die Argentijnse rugbyers telt niet mee. In 1972 hoog in de Andes neergestort en pas na twee maanden gevonden. De overlevenden bleken zichzelf gered te hebben door de overledenen gedeeltelijk op te eten.
Verder zijn in teken- en horrorfilms ongetwijfeld mensen in kookpotten gegaard, maar veel meer schiet me niet te binnen.
Met dank aan een kijkcijfergeile omroep, een paar publiciteitsgeile presentatoren en een advocaat die overal te pas en te onpas in beeld komt, hebben we eindelijk van écht kannibalisme op de buis kunnen genieten.
Live.
Een chef-kok bereidde een flinter bil en een stukje buikspek van twee figuren die vervolgens elkaars lichaam nuttigden. Mr. Spong was erbij vanwege mogelijke juridische stappen, want kannibalisme is bij wet verboden.
Waardoor ik me nu afvraag af hoe dat juridisch geregeld is met de hostie die als het lichaam van Christus wordt aangeboden.
Goed, daar gaat het nu niet om. Professioneel pleiter Spong wist wel haarfijn uit te leggen wat de diepere beweegredenen van BNN zijn voor deze flagrante flauwekul: ‘Het zet mensen aan tot discussie en nadenken.’
Ja, ja, ik begin het nu pas te begrijpen. Zo ken ik er nog wel paar.
Misschien moet de filosoof Spong een been af laten zetten en dat bij het Glazen Huis in stukken bij een barbecue aan de hoogste bieders opdienen.
Gegarandeerd dat het aanzet tot discussie en nadenken.
Wikipedia: Cannibalism