Het is weer even geleden, maar ooit dekte de naam de lading. Naast Veilingzicht stond de veiling van Oudenbosch. Het café aan de Bosschendijk zat toen zes dagen per week bomvol met boeren en groenteboeren, tuinders en telers, mensen van de veiling, vertegenwoordigers en leraren en scholieren van het Thomas More College.
Goed voor een rijke geschiedenis, gevuld met mooie verhalen. Anno 2012 lopen de vaste klanten nog steeds door de achterdeur naar binnen, en krijgen zonder bestellen de eerste zegen van het hun vertrouwde individuele ritueel: een koffie, een neut of een pint. En een asbak.
De voordeur blijkt zondagmiddag een bijkans onneembare barrière. Het is dat we een afspraak hebben, want anders waren we omgedraaid. Het ziet er net zo gesloten uit als een café op zondag in Staphorst. Het regent, het waait, zware gordijnen voor de deur en de ramen belemmeren zicht en doorgang. Het velours en een ervoor in de weg zittende biljarter opzij geschoven komt het allemaal goed.
Er hangt een ouderwets gezellige cafésfeer rondom de twee grote wedstrijdbiljarts. Waar zowaar op hoog niveau gespeeld wordt.
Kastelein Theo de Jong deponeert op de ene tafel zelf 30 driebanders dik boven boven een half gemiddeld. Op de andere Horemans – waar zie je die Brusselse matchtafels tegenwoordig nog? – speelt de winnaar, die er 35 moest, net onder de één gemiddeld. Keurig.
Als hij klaar is en zijn strikje en biljartvest afgelegd heeft, doet Theo uit de doeken dat de gordijnen dicht zijn ter bescherming van de concentratie.
“Als de zon schijnt, staat ie ‘s winters recht het café in, en dan ziet niemand iets. En het is altijd druk hier aan die doorgaande weg naar Hoeven, dus onder het biljarten gaan de gordijnen dicht.”
Zodat ze vaker dicht dan open zijn, want als Veilingzicht open is, dan wordt er meestal gebiljart. Op de twee matchtafels, of op de twee kleinere, waarop ook driebanden libre gespeeld wordt. Of gedart, maar ook niet meer zo vaak als vroeger.
Toen Theo en zijn zes jaar geleden overleden vrouw in 1975 Veilingzicht uit begonnen te baten, was de veiling er nog. Die hoogtijdagen heeft hij nog een paar jaar meegemaakt. “We waren de kantine, de huiskamer en het restaurant van de veiling. Altijd klandizie, altijd aanloop, altijd leven in de brouwerij. Van alles. Veel handelaren met een dikke tiet met geld. Vroeger werd alles contant afgerekend.”
Het op de veiling verdiende geld lieten ze na de handel graag rollen in het aanpalende café.
“Ze zaten dag en nacht te kaarten, zwikken, om grof geld. Tot de politie een keer binnenviel en iedereen op de bon slingerde.”
Lachend: “Daarna zaten ze om lucifers te kaarten, die na afloop buiten in guldens verrekend werden.”
Met de veiling verdween de klandizie van Veilingzicht.
“En de scholieren raakte ik kwijt toen sporthal De Beuk open ging. De school vond het beter dat ze daar hun boterhammen op gingen eten in plaats van hier.”
Theo heeft iets met oude Mercedessen. “Kijk maar eens achter”, aldus vaste klant Leo Korsmit. “Er staat er zelfs eentje half binnen.” Dat klopt, letterlijk. Een 280 SE automaat van begin jaren tachtig staat met zijn neus tot aan de bovenkant van de voorruit in de bijkeuken, en vanaf de voordeuren met zijn kont buiten. Daarachter een net zo oude uit de Verenigde Staten geïmporteerde 300 SD automaat. Heerlijke reiswagens, volgens Theo, maar waarom zo apart gestald?
“Dit was de rookruimte, toen dat een paar jaar geleden verplicht werd” aldus Theo, “maar daar kreeg ik genoeg van. Iedereen zat in de rookruimte, terwijl ik mijn eentje in het café zat. Na die uitspraak van die rechter hoeft het niet meer, want ik heb geen personeel in dienst. En nu kan ik zo twee auto’s kwijt, scheelt weer eentje op de parkeerplaats voor de klanten achter.”
Zeker weten doet Theo het niet, maar het 100-jarig bestaan van Veilingzicht is onlangs waarschijnlijk zonder verdere omhaal gepasseerd. Dat is jammer, want dan had Leo Korsmit een optreden kunnen verzorgen op een van zijn volautomatische trekharmonica’s. Er hangt er eentje boven de bar. Wie geen noot kan spelen pakt er een op en krijgt het hele café stil. Leo koopt ze kapot op, en renoveert ze, maar niet het binnenwerk. Daar gaat er helemaal uit. Ervoor in de plaats komt een moderne mp3-speler en een paar gezonde luidsprekers. “Ik kan geen noot spelen”, zegt hij, “maar wel goed doen alsof. Iemand die er geen verstand van heeft denkt echt dat het echt is.”
Café Veilingzicht
Bosschendijk 79 4731 DB Oudenbosch Telefoon: 0165 312 939 Openingstijden: Iedere dag open van 15:00 tot 19:00 uur.
Maandag, donderdag en zaterdag ook s’avonds open voor de biljartwedstrijden.