Ik wou dat ik er geen fluit mee te maken had, zodat ik er hard om zou kunnen lachen. Dat mag helaas niet zo zijn, want ik begin langzaam maar onvermijdelijk bij dezelfde groep te horen. Die van de bejaarde medemens.
Gods wil, ijs en weder dienende valt daar niets aan te doen. Net zomin als aan de de antwoorden op de vragen of en wanneer er straks bij de pensioenpot of de AOW nog wat te halen valt.
Maar of ik nou straks naar de voedselbank moet of met een 65-pluspasje naar een traiteur, tot voor kort verkeerde ik in de waan mettertijd in een bedaard, veilig en warm nest terecht te komen. Beetje wandelen met knickerbockers en prikstokken, beetje bridgen, beetje biljarten, rustig reisje langs de Rijn.
Mooi niet, want tussen mijn toekomstige leeftijdgenoten dien ik straks goed op mijn tellen en mijn spullen te passen. Volgens een alarmerende documentaire van de VARA is het aantal 65-plussers dat in de afgelopen tien jaar voor het eerst met justitie in aanraking is gekomen met 75 procent gestegen! Ik kan het niet helpen en ik kan het niet laten: ik moet er toch hard om lachen.
Dat mensen ouder, eenzamer en verwarder worden, daar weet ik het een en ander van. Wat voor problemen dat oplevert ook. Dat maak je allemaal mee met je eigen ouderen in je familie, voordat je zelf bejaard bent.
Dat meer ouderen dan vroeger al dan niet bewust over de schreef gaan lijkt me logisch, omdat het absolute aantal bejaarden blijft stijgen.
Lachen doe ik om de draai die media zoals Zembla en Elsevier eraan geven: winkeldiefstal, cocaïnesmokkel, brandstichting en geweldpleging, vrijwel iedere vorm van criminaliteit kent een sterk groeiend aantal ouderen dat zich er schuldig aan maakt.
Zou het? Lijkt me meer dat deze media zich schuldig maken aan schromelijk overdrijven, cijfers verdraaien en conclusies uit een dikke duim zuigen.