Soms kijk je ineens anders aan tegen iemand die je vaag kent. Soms blijkt zo iemand over onvermoede talenten te beschikken of doet hij of zij al jaren iets goeds voor de medemens zonder er enige ruchtbaarheid aan te geven.
Soms ook vraagt zo iemand die je nog niet goed kent in een gezellig gesprek wat je sterrenbeeld is. Terwijl je tot dat moment echt dacht met een nuchter en intelligent mens te maken te hebben.
Zelden ben ik in dit opzicht zo verrast als door Dorian van Rijsselberghe. Zelden heb ik het beeld dat ik van een bekende sporter had zo pardoes bij moeten stellen.
Dat van de vrolijke vlaggendrager, de getalenteerde supersurfer, de op de Wadden opgegroeide atleet die als geen ander wind en water kan lezen.
Een Viking wars van flauwekul, boordevol noordelijke nuchterheid, trainend met de ijspegels aan de blote voeten. Het lichaam jarenlang folterend in een zweethok vol fitnessapparaten.
Dát beeld had ik van Dorian. Mijn man.
Zie ik hem ineens op bed liggen, kop en brede borst volgeplakt met elektroden, naast een beeldscherm en een inspanningsfysiologe. Tenminste, dat dacht ik.
Zelden ben ik zo hard in de lach geschoten om mijn eigen foute blik. Het mens beschreef vanaf haar scherm het aura van Dorian.
Dat was ‘wel erg rood’.
Waarna de gouden medaillist de komedie bekroonde tot een perfecte imitatie van Van Kooten en De Bie: ‘Kan kloppen, ik was erg boos op het water.’
Ooit, toen ik er weer eens afgelazerd was, heb ik uit woede zo hard op mijn surfplank geslagen dat ik drie weken niet kon honkballen en biljarten. Woest op het onwillige water.
Toch maar eens mijn aura acupunctureel via handlijnen homeopathisch op de meridianen van mijn sterrenbeeld laten tatoeëren. Wie weet doet het wonderen voor mijn mensenkennis.
P.s. Ach, ik heb ook een goeroe: Michael Shermer. Kijk en luister s.v.p.