Nokia mag dan deze week als merk (definitief?) verdwenen zijn, de tune blijft onsterfelijk. U weet weet wel, dat riedeltje waarmee je jezelf belachelijk maakte in de tijd dat de naam Nokia nog mobieltje betekende. Een mobieltje was een Nokia, want er was bijna niks anders dan Nokia. Zo ongeveer iedereen die rond de eeuwwisseling al een mobieltje had, had een Nokia. Zodat er maar twee dingen waren waarmee je jezelf als bezitter van een Nokia kon onderscheiden: hip hoesje, of kekke ringtone. Klonk het standaard ingestelde belgeluidje uit jouw Nokia over de werkvloer dan was hoon je deel. Omdat… >> Lees verder . . . >>
Bye bye trekkies
Eigenlijk zouden ze verguld en in een sfeervol verlichte vitrine geplaatst moeten worden, maar ja, je kan niet alles bewaren. Met weemoed neem ik afscheid van mijn trekkies, die me zo goed gediend hebben in Australia, South Africa, Lesotho, Swaziland, Dubai, India, Panama, Costa Rica, Nicaragua, Florida, Abu Dhabi, Hong Kong, China, Laos en Thailand, en tussendoor de Provence, Bayern, Tirol, Bella Italia, en alle mooie zomerse dagen in Nederland de afgelopen vijf jaar. De zolen zijn stuk. Bedankt voor al die fantastische kilometers, op naar het volgende paar.
Een heel half uur privé happy met Happie
De afgelopen drie weken zijn we vanuit Breda een paar keer voor niks naar 51.513755, 4.176112 gereden (Oesterdam – Gortzakweg, Tholen) omdat we fan van Happie zijn, en hem graag een keer in levende lijve wilden zien. Maar iedere keer voor nop: geen Happie te bekennen. Zaterdagmorgen vroeg werden we beloond: schitterend weer, en een half uur lang een privé-sessie met een zeer tevreden Happie. Buikje volgevreten met kreeft en inktvis, lag lekker te snurken, keek af en toe eens op, blafte een zeehondenwoef en knikkebolde weer in. Verder geen mens te bekennen! Dat nadat die Belgische jongen ook weg… >> Lees verder . . . >>
Valslopers
Kampioen valsloopster: Rosie Ruiz, hier met de kroon op de kop als winnares van de marathon van Boston 1980, door twee cops beschermd tegen het publiek. Een paar dagen later moest ze de kroon inleveren, omdat ze maar een paar kilometer gelopen had. Ook in New York, waar ze een jaar eerder won, bleek ze te weinig te hebben gelopen Zie: Rosie Ruiz Een aantal keren heb ik met bloed (blaren), zweet (logisch) en tranen (van de wind) de Bredase Singelloop volbracht. Echt waar. Voordat ze de chips invoerden, werd mijn borstnummer genoteerd toen ik de finish passeerde. En na… >> Lees verder . . . >>
Regilio Tuur, 20 jaar later
Regilio Tuur: Op weduwnaarschap op weg naar de wereldtitel. Jammer dat Regilio Tuur uitgesprongen is bij Sterren Springen, want ik had hem nog wel een keer willen zien. Niet omdat ie er iets van kon, maar omdat ik persoonlijk een paar mooie herinneringen aan Tuur koester. Toen ik tien dagen geleden verkeerd zapte sprong daar ineens Tuur in beeld, en verroest, zo op het oog was hij helemaal niks veranderd. Zijn uiterlijk niet, zijn oogverblindende gebit niet, zijn vette New Yorkse accent niet en zijn mooie praatjes helemaal niet. Precies dezelfde Tuur waar ik twintig jaar geleden een pracht van… >> Lees verder . . . >>
Op weduwnaarschap naar de wereldtitel
Oorspronkelijke publicatiedatum: zaterdag 24 september 1994Lees eerst: Regilio Thuur, 20 jaar later.Misschien hebben de Beverly Hillbillies er wel gewoond` voordat Uncle Jed, op zoek naar water, een oliebron aanboorde en de nieuwe rijken naar de glimmendste buitenwijk van Hollywood verhuisden.Karhonkson is een uitgestorven gat in de Catskill Mountains, ‘upstate New York State’, op een steenworp afstand van hét Woodstock. Tweeëneenhalf uur rijden vanaf de totale gekte, de met niets te vergelijken alledaagse chaos op Manhattan. De lokale benzineboer bekijkt het Hollandse bezoek zwijgzaam, nors en achterdochtig als hem om de weg en een zak ijs gevraagd wordt. ‘Vreemdelingen’, straalt van… >> Lees verder . . . >>
Op de zorgvloeren
Wie me twee maanden gemist heeft in de krant: bedankt voor het wachten. Wie hoopte dat ik voorgoed pleiten was moet ik teleurstellen: ik ben er weer. De oorzaak van mijn zwijgen was een flinke scheur in een pees in een schouder. Door een toverende orthopeed met pinnetjes en draadjes gerepareerd. Het is nog niet wat het ooit was, maar het tempo van herstel blijkt normaal – voor mijn leeftijd. Nadat ik eind jaren 50 vanwege de amandelen voor de tot nog toe enige keer één nacht in een ziekenhuisbed gelegen heb – afkloppen! – betekende dat mijn eerste kennismaking… >> Lees verder . . . >>