Mijn laatste sigaar heb ik ergens in 2008 gedoofd. In het stamcafé, de enige plek waar ik af en toe de fik in een Havana stak. Na de zomer had ik geen zin meer om het terras op te gaan zoeken om aan mijn gerief te komen.
Ook niet toen de kroegbaas, in een geslaagde poging alle rokers te vriend en als klant te houden, het terras infrarood ging verwarmen.
Toen het voorjaar een paar maanden later aanbrak, constateerde ik dat ik gestopt was met roken.
Zodat de lobby van CAN (Clean Air Nederland) in mijn geval goed gewerkt heeft. Misschien moet ik die fanatieke rookbestrijders daarom dankbaar zijn, maar dat is me ook weer iets te veel van het goede.
Ik miste mijn bolknak niet, het voelde niet als een opluchting, en ik kan ook niet zeggen dat ik me er beter van ben gaan voelen.
Mijn enige probleem met de stugge doorrokers is dat ze buiten op het terras staan.
Zodat ik er langs moet als de wijzers op klok boven de stamtafel wat waziger worden, me waarschuwend dat het hoog tijd is om huiswaarts te waggelen.
Tevreden rokers zijn geen onruststokers. Integendeel, nogal wat rokers die ik ken zijn gezelliger dan sommige geheelonthouders.
Daardoor lukt het me vaker niet dan wel om ze straal te negeren. Zodat buiten alsnog op de ‘nog eentje’ die ik binnen zo verstandig afgeslagen had, geklonken wordt.
Waarna ik zaterdagmorgen, zonder dat ik zelf gerookt heb, toch meur als een volle asbak in een kroeg in de jaren ’70.
Bah?
Ach, daar heb je douches en wasmachines voor, en ik ben er zelf tussen gaan staan, dus ik ga niet zeuren.
Dat zouden ook die anti rookprofeten niet moeten doen.
In plaats van te proberen het onderste ook nog uit de kan te peuren.
Het is mooi zo.
Verslaafd of niet, laat ze lekker hun gang gaan in tuinen, op terrassen, thuis, en in de rookruimten.