Nieuws waar je vrolijk van wordt: die winkeldief met zijn scootmobiel. Die bij een super in Helmond het hazenpad koos, betrapt op het stelen van paar pakken koffie. Niet op zijn scooter, maar rechtop, sprintend, zijn vehikel achterlatend.
Zoiets werpt een aantal vragen op, waarvan ik hoop dat de bevoegde instanties er deze week achteraan gaan.
Misschien was dat ding gestolen, best handig met winkeldiefstallen; wie weet belazert de man al jaren allerlei instanties.
Ik moest meteen denken aan NAC-Helmond Sport (2-0, tweemaal Guus van der Borgt), op zaterdag 27 september 1986.
Aan de Beatrixstraat stond destijds altijd een aantal rolstoelen onderaan de hoofdtribune, zeg maar eerste rang.
Toen scheidsrechter Wim Egbertzen in het nadeel van NAC blies, zag ik tot mijn verbazing een man schuimbekkend uit zijn rolstoel springen.
Hij klom anderhalve meter hoog het hek in in om vandaar de leidsman spugend allerlei ziektes toe te wensen.
Omdat het hele stadion op dat moment ook zat te tieren, schelden en fluiten, ontging de meeste aanwezigen de importantie van de wonderbaarlijke gebeurtenis aan de zijlijn.
Maar ja, ik zat bij NAC wel vaker stomverbaasd naar sommige bezoekers te kijken omdat die me meer fascineerden dan wat er op het veld gaande was.
Hoe dan ook, ik kon het niet nalaten om mijn verhaal voor de krant van maandag te openen met de wonderen bij NAC.
De naam van de scheldende herrezene noemde ik niet.
Al was het maar omdat ik geen flauw benul had wie het was.
Desondanks had ik hem maandagmorgen al aan de lijn.
Niet om me te bedanken voor mijn mooie woorden, maar om me de huid vol te schelden en te bedreigen met de dood voor het geval ik ooit nog één woord over hem zou schrijven.
Ben benieuwd of meneer nog leeft en dit vandaag weer leest.