Het valt niet mee om iets te schrijven wat nog niet geschreven is over wat voetballend Nederland vanmiddag te wachten staat. Na de research die zo fanatiek gepleegd is op alle sportredacties in Nederland, en de daaruit voortvloeiende brij artikelen.
Dankzij dat wetenschappelijke onderzoek – om van de ermee gepaard gaande discussies maar niet te spreken – kunt ook u zich nu weer enkele namen en momenten herinneren die al lang in vergetelheid geraakt waren. Die rare goal van Wim Kieft bijvoorbeeld, die met zijn blonde knar een van de grond opstuitende klutsbal pardoes tot reddende treffer kopte. Die solo van René van der Kerkhof op rechts, zodat Nederland in Leipzig uiteindelijk won, terwijl het bij de rust met 2-0 achterstond. Zo zijn er de afgelopen dagen meer teruggeplaatst in mijn grijze cellen, glorieuze momenten, maar ook de zeperds.
Eentje was ik zelf nooit vergeten. Uitslag niet, dag niet, datum niet.
Woensdagavond 20 november 1985, toen George Grün vlak voor tijd een mooie, gekrulde voorzet van Eric Gerets binnenkopte. Niet gehinderd door de veel langere John van Loen naast hem, die versteend toekeek. Terwijl, na het verlies in Brussel, alles zo kits leek, nadat Houtman en De Wit in Rotterdam voor 2-0 hadden gezorgd. Mis poes, want door de goal van Grün gingen de Belgen op doelsaldo naar het WK van ’86.
Die avond ben ik om andere redenen niet vergeten. De volgende morgen vroeg zou ik voor de eerste keer naar Australië vliegen, met Olympic Airways. Normaal gesproken neem je de dag voor zo’n lange trip vrij, maar omdat een collega zich onverwacht ziek meldde, terwijl twee anderen lekker zelf in Rotterdam Zuid zaten, diende ik die avond alsnog als eindredacteur op te draven. Die niet alleen qua voetbal dramatisch zou worden.
Twintig jaar geleden werd de krant gemaakt op een Harris systeem, een grote mainframe computer. Harde schijven waren toen nog van het formaat van een langspeelplaat (kent u die nog?) en die dingen zaten op elkaar gestapeld in een robotachtige behuizing.
Daar ging ‘s nachts iets goed mis. Als ik me wel herinner liep er een lagertje langzaam warm, en nadat de boel krakend en piepend tot stilstand gekomen was, bleek zijn back up niet aan de gang te krijgen. Het resultaat was, maar dat was u allang vergeten, dat de krant van donderdag niet bezorgd kon worden.
Hetgeen ik pas veel later hoorde, na een memorabele trip, via Athene en Singapore, naar Melbourne. Tegen die tijd was ik, achterin een afgeladen 747, dikke vrienden met ondermeer Charlie Yankos, Robbie Dunn, Jim Patikas, Oscar Crino, John Kosmina en nog enkele andere aardige snuiters met een fantastisch accent. Met bier wisten ze wel raad, waardoor de voorraad halverwege de lange vlucht van Athene naar Singapore uitgeput bleek te zijn. Het mocht de pret niet drukken, net zomin als ze ermee zaten dat ze de vorige avond in een volgepakt Hampden Park met 2-0 van Schotland hadden verloren, in de ‘shoot out’ voor het WK van 1986. Het waren de Socceroos, die in hun kwalificatiewedstrijden (met een doelsaldo van 19-2!) ongeslagen waren gebleven tegen Nieuw-Zeeland, Israël en Taiwan.
Die desondanks, als winnaar van een voor de FIFA te verwaarlozen groep, nog even twee extra duels moesten spelen tegen een veel belangrijker nummer twee van een Europese groep. Mede vanwege die idiote regel heeft Australië maar één wereldkampioenschap gehaald, dat van 1974. Waar ze in een groep met Oost- en West-Duitsland terecht kwamen, waarvan ze met respectievelijk 2-0 en 3-0 verloren. De laatste wedstrijd, tegen Chili, eindigde in 0-0.
In 1985 zag ik twee weken later in het immense Melbourne Cricket Ground-stadion hoe Schotland aangepakt moet worden: niet mooi, maar met opgestroopte mouwen. Niet dat het mijn nieuwbakken maten hielp. De Schotten stonden de hele wedstrijd met de rug tegen de muur, maar de bal wilde er maar niet in, en met de 0-0 mocht Schotland naar Mexico. Ditmaal bleek na afloop voldoende bier voorhanden.