Op dagen als deze, terwijl ik vanaf de boven mijn computer hangende televisie en de ernaast liggen kranten de weerzinwekkende beelden vanuit Madrid voorbij zie komen, heb ik niet zoveel zin om iets lolligs te produceren. Los van de op dit soort momenten net zo min relevante vraag of me dat wel eens lukt.
De meningen daarover blijken overigens wekelijks verdeeld, hetgeen overigens alleen maar een geruststelling is. Als iedereen je op de schouders begint te slaan, moet je uitkijken, want dat kan niet kloppen, daar moet iets achter steken.
ETA of Al-Qaida? Op dit moment een vraag die door de verschillende politieke partijen in Spanje noodgedwongen over de verkiezingen heen getild moet worden. Terwijl links en rechts van het politieke spectrum er hun voordeel mee proberen te doen, intussen fanatiek de indruk proberend te wekken dat ze er geen voordeel uit proberen te peuren. De vraag is ook of je die partijen dienaangaande iets verwijten kunt. Kijk naar uzelf, en vraag uzelf af hoe u op de aanslagen, ETA of Al-Qaida, reageert.
Persoonlijk betrap ik mezelf erop dat mijn reactie rechts is: zie je wel dat al die waarschuwingen terecht waren, dat de angst voor het groeiende terrorisme gegrond is? Verder ben ik bij het aanschouwen van de aanslagen geneigd mezelf onder het kamp te scharen van hen die de islam achterlijk achten, en de meeste Arabische landen een ongeorganiseerd zootje vinden. Dat komt vooral door de betrekkelijke rust in Madrid na afloop van de aanslagen, vergeleken met de beelden na afloop van de aanslagen in Irak. Waar men daar, alles en iedereen uitscheldend, in een totale wanorde, krijsend door elkaar loopt, leek het in Madrid meer op een perfect georganiseerde rampenoefening, terwijl duizenden mensen uren rustig in de rij staan om bloed te geven. Niet zake doende cultuurverschillen? Concludeer zelf.
U vraagt zich af wat mijn overwegingen met sport te maken hebben, waar het op deze plaats om dient te gaan. Het verband is de naderende sportzomer, met de Olympische Spelen in Athene als uitsmijter, na de Tour en het EK voetbal. Ik hoef er niet heen, dus de gewetensvraag is niet aan de orde, maar ik maak me desondanks zorgen over iedereen die er wel heen gaat, of ik die nu wel of niet persoonlijk ken.
Wat betreft de vraag van wel of niet: ik ben het met de UEFA eens, die weigerde om de wedstrijden van donderdagavond uit te stellen. Het had de UEFA gesierd als de recettes en de televisierechten van de wedstrijden in kwestie tot benefiet gepromoveerd waren, maar uitstel zou toegeven aan terrorisme geweest zijn, en is alleen daarom uit den boze. Dus moet iedereen die naar Athene mag, ook gewoon gaan.
Lekker voelen zou ik er mezelf niet. Griekenland is Irak niet, maar wie alle verhalen over de haperende voorbereiding leest, vreest met mij dat de beveiliging in Atlanta en Sydney stukken beter geregeld was. Ondanks de aanwezigheid van 45.000 figuren die iets met security te maken hebben, waaronder 25.000 man politie, 7000 militairen, 3000 kustwachters, 3500 veiligheidsagenten en 5000 vrijwilligers die een training gevolgd hebben. Het volgende is geen grap: vooral niet te vergeten de 1500 freefighters, gecontracteerd voor de laatste veertien hete dagen van augustus.
Freefighters? Laten we hopen dat die 5000 vrijwilligers een beetje fatsoenlijk gescreend zijn. Van ex-legionairs, op het rechte pad geraakte Hells Angels, in de heer geraakte boksers of Bredase portiers met goede bedoelingen valt geen gevaar te verwachten, maar voor hetzelfde geld lopen er Al-Qaida infiltranten tussen als zwaarbewapende wolven in schaapskleren.
Of de duvel ermee speelt: drie zinnen voor het eind van deze column ververst teletekst zichzelf. Eleftherios Ikonomou, de van optimisme en zelfvertrouwen blakende kolonel in het verhaal hierboven, is teruggefloten. De Griekse regering heeft de hulp van de NAVO ingeroepen. Dat betekent impliciet dat de gewapende Amerikanen naar Athene zullen komen die Ikonomou helemaal niet nodig dacht te hebben. Is dat reden tot meer, of tot minder zorgen?