De computer die helemaal veilig is, staat uit, er zit geen netwerkkabel in, geen bluetooth, geen wifi, geen modem, geen voedingsstekker, en hij staat in een afgesloten stalen kluis, met een binnenmantel van lood. Wie hem daar laat staan, hoeft zich over zijn firewall geen zorgen te maken, kan zijn virusdefinities met gerust hart laten verwateren, de spamfilters zonder problemen laten versloffen.
Wie zijn machine wil gebruiken waarvoor hij bedoeld is, en het net op wil om met het ding te communiceren, moet om te beginnen zorgen dat-ie stoep en huishouden van zijn digitale toko schoon houdt.
Dat de inbraakbeveiliging goed geregeld is, dat er een junkmail sticker op de brievenbus zit, en dan nog kan het, zoals velen van u dagelijks merken, goed fout gaan.
Stelt u zich voor dat uw computer uw huis is. Inbrekers blijken zich via het kelderraampje naar binnen te kunnen wurmen, er wordt door sjacheraars en viezeriken van alles over de schutting gegooid, ondanks de sticker op de voordeur puilt uw brievenbus dagelijks uit van de ongewenste rommel. Folders van geldschieters die over elkaar struikelen in de haast u een lening aan te smeren, telefoonboeren, hoeren en pornoboeren.
Stelt je voor dat er een pakket kinderporno op de mat van uw voordeur ligt. Is dat van u, als geadresseerde? Bent u strafbaar als u het besteld heeft? Bent u strafbaar als u het niet besteld heeft, maar het op uw gemak door begint te bladeren?
Bent u strafbaar als u het vol walging in de prullenmand gooit, waarna het uit uw klicko valt als die opgehaald word, en de papierophaler ermee naar de politie stapt?
Moeilijke vragen, zware kwesties, qua moraal, qua bewijsvoering. Niet alleen voor ons, maar vooral ook voor juristen, advocaten en rechters. Nog moeilijker wordt het als bovenstaand zich afspeelt binnen de muren van uw Dell, uw Hewlett Packard of uw Apple G5.
Zo moeilijk dat het mettertijd steeds mee op begint te lijken dat niet alleen vrouwe justitia en haar dienaren er niet in slagen een dergelijke Gordiaanse knoop te ontwarren, maar dat er wel eens regering over zou kunnen gaan vallen. In Ierland, waar in de zaak van Brian Curtin, notabene zelf een rechter, de gemoederen na twee jaar zo hoog zijn opgelopen, dat een constitutionele crisis dreigt.
Curtin werd in mei 2002 gearresteerd dankzij de actie Amethyst, in het kader waarvan verschillende Europese politiediensten door de FBI werden voorzien van uitdraaien van credit card betalingen aan een Amerikaanse webleverancier van kinderporno.
In het zicht van bovenstaande overwegingen is het niet zo vreemd dat het tot november vorig jaar duurde voor het Ierse ministerie van justitie van mening over een sluitende bewijsvoering te beschikken, maar desondanks werd Curtin – vanwege vormfouten – vrij gesproken. Je zou zeggen dat wie vrijgesproken is, onschuldig is, maar het Ierse volk dacht daar anders over en eiste massaal zijn hoofd.
Niet alleen in Nederland blijkt de waan van de dag een steeds belangrijkere rol te spelen in de poltieke besluitvorming. De regering, meedeinend op de emoties, liet kort na de uitspraak in een officiële verklaring weten dat Curtin niet terug kon als rechter. Nou kan ook in Ierland een regering gelukkig een rechter niet ontslaan, zodat het parlement verzocht werd zulks te doen via een impeachment procedure.
De officiële vraag van de regering is derhalve dat een parlementaire commissie nog eens gaat onderzoeken of de rechter iets gedaan heeft wat zijn ambt in diskrediet gebracht heeft.
Op zich al een vreemde manier van doen, want er is immers als een rechtszaak geweest, zodat de regering zichzelf lelijk in de nesten werkt als die onafhankelijke comissie tot de conclusie komt dat de rechter in kwestie niet op hoeft te stappen.
Curtin, die er na afloop van de rechtszaak tot deze week het zwijgen toe gedaan heeft, is van plan een nieuwe kaart te gaan spelen: een Trojaans Paard. Waarmee we gearriveerd zijn bij de folder met kinderporno die een onverlaat bij U in de brievenbus gestopt heeft, die u in de prullenmand gegooid heeft, waarna de vuilnisman ermee naar de politie gestapt is. Waar, of niet waar?
Hoe dan ook, Curtin beweert dat de gewraakte spullen buiten zijn weten om via een Trojaans virus op zijn computer terecht gekomen zijn. Maar een Amerikaanse onderzoeker is bereid om voor de parlementaire commissie uit te komen leggen dat Curtin zelf zijn credit card nummer ingevoerd heeft, daarna op een validatie link geklikt heeft, en vervolgens het laakbare zelf gedownload heeft.
Om het nog moeilijker te maken: Curtin geeft een deel van die beschuldigingen toe – credit card nummer, klikken, downloaden – maar bezweert dat het ging om niet-strafbare porno, en niet om strafbare kinderporno. Waar, of niet waar? Wat is wel waar, of niet waar, van dit des duivels dilemma?
U mag van mij best beweren dat het volgende u nooit overkomen is, maar daar geloof ik geen snars van. Uw mail programma geeft een piepje, en als u het mailtje opent kijk u recht in een u weet wel. Of u klikt ergens op een link en u zit midden in een orgie. Nooit gezocht, gevraagd of besteld, en als u het – vol afschuw, dan wel met blozende konen- weg gooit, dan zit het in de trash van uw mailprogramma. Is het ook echt weg als u het daar ook uit verwijderd heeft?
Zeker weten van niet. Als de politie uw machine op komt halen en de harde schijf op de operatietafel legt, vinden ze het wel weer, en bovendien vinden ze spullen die u nog nooit gezien heeft. Natuurlijk overkomt u dat allemaal niet, maar de vraag is wat u van Brian Curtin denkt. Schuldig, of onschuldig? Mag hij rechter blijven, of moet hij aftreden?