Golf is in, zo te horen. Ik zie collega’s die hun hele leven geen stap extra in dienst van de sportieve ontwikkeling van lijf en leden gezet hebben, ineens rondjes wandelen op een golfbaan. Het heeft misschien iets met de overgang te maken, en het prijskaartje dat aan tas, clubs en schoenen bengelt, durven ze niet aan moeder de vrouw te laten zien. Intussen heeft de Aldi die markt ook ontdekt, maar ik vrees dat je met een driver en een paar schoenen van dat merk geen extra punten voor je golfvaardigheidsbewijs scoort. Als voetbalverslaggevers er tot overmaat van ramp ook nog over gaan schrijven, krijg je het volgende proza:
‘De ontknoping was zinderend, want op de zestiende hole leek het gelijk te worden tussen Tiger Woods en nummer twee Chris DiMarco. Toen kwam er een wonderbal uit de club van Woods, een huiveringwekkende chip, vanuit moeilijke positie, die op de green landde, een grote boog maakte en toen langzaam naar de hole liep. De bal viel als een traan. De slag zal worden bijgezet als een van de mooiste golfslagen ooit’.
Aldus collega Henri van der Steen, door mij als voetbalschrijver zeer gewaardeerd, twee weken geleden in deze krant, als schoenmaker een aardig eind van zijn leest afgedwaald.
Het kunstje van Tiger heeft u waarschijnlijk al enkele malen voorbij zien rollen en vallen. U zult het de komende jaren nog veel vaker zien, omdat het een balletje van Nike betrof. Er is een reclamefilmpje van gemaakt, zonder er iets aan te veranderen, en er alleen maar ‘Just Do’ aan toe te voegen.
Op internet is het filmpje van ‘de zestiende’ een eigen leven gaan leven. Golfbloggers kunnen er maar niet genoeg van krijgen, het wordt her en der, niet gehinderd door copyrights, verspreid en gepubliceerd. En aangepast natuurlijk, in een tijd waarin alles digitaal gemanipuleerd kan worden. Zo kent de website Retecool een wekelijkse wedstrijd, de Foto Fuck Vrijdag, waarin de bezoekers zich uitleven op het ‘Photoshoppen’ van afbeeldingen van bekende figuren en/of alledaagse gebeurtenissen. Met prachtige winnaars, al zitten er inzendingen tussen waarvan ik niet zo gecharmeerd ben, maar dat is een kwestie van smaak.
Internet is nooit vies van complottheorieën, dus duiken er links en rechts grappenmakers op die proberen te bewijzen dat het Nike-balletje niet vanzelf in het zestiende gat op Augusta gekukeld is. Gelukkig is er ook een natuurkundestudent met gevoel voor humor die een pracht van een site het web opgetakeld heeft onder de passende titel ‘hoe ging-ie erin’ op howdiditgoin.com. Met vijftien hilarische filmpjes; op het moment dat de golfbal na ligt te denken op de rand van het gat, is er iets ingevoegd door de inzenders. Qua thema variërend van Charlton Heston die de Dode Zee open laat splijten, tot de hele dikke dame op de loopband, en ze zijn stuk voor stuk erg leuk. Webmaster Jeff Stone noemt ze ‘sub-theorieën’ onder de afstudeerscriptie die hij aan het schrijven is en waarin hij de stelling verdedigt dat er geen enkel bewijs is dat desbetreffend balletje zonder hulp in de hole verdween.
Internet heeft me gelukkig ook aan de oplossing geholpen van een probleem waarmee ik een tijdje heb geworsteld. Ergens op reis las ik in een oud Amerikaanse magazine over een merkwaardige paradox, die me intrigeerde. Het probleem was genoemd naar een Amerikaanse quizmaster uit de jaren zestig, en toen ik het las moest ik aan Willem Ruis denken. Aan het eind van die quiz, net als in het Amerikaanse voorbeeld, mocht de winnaar een keuze maken uit drie gesloten deuren dan wel gordijnen. Achter een ervan stond de hoofdprijs te wachten, en achter de andere twee niks, of een troostprijsje. De nerveuze winnaar maakte zijn keuze, waarna de quizmaster, die wist waar de hoofdprijs stond, vervolgens een van de andere twee deuren opende, maar nooit die waarachter de hoofdprijs stond. Hij gaf de steeds zenuwachtiger wordende winnaar vervolgens de kans om alsnog van keuze te veranderen en in plaats van de ene gesloten deur die hij gekozen had, alsnog de andere te kiezen. Wat zou u gedaan hebben?
Gelukkig bevond ik me in goed gezelschap toen ik dacht dat de kans, die op het moment van kiezen een op drie was, nog steeds een op drie was, en dat het niets uit zou maken. Toen het probleem een keer aan de orde kwam in een Amerikaans televisieprogramma werden de makers, die lieten zien dat je kansen verdubbelen als je van keuze verandert, door deskundigen weggehoond. Onder hen een hoogleraar wiskunde die liet weten dat ze iets zorgvuldiger met de materie om dienden te gaan, in plaats van het grote publiek onzin wijs te maken. Een week later deed deze professor Sachs uit zichzelf een openbare boetedoening, nadat-ie er eens goed over had nagedacht, verontschuldigde zich voor zijn in professioneel opzicht onvergeeflijke stommiteit, en kwam zelf op de televisie uitleggen hoe de vork in de steel zit. Dat had ik allemaal gelezen in dat beduimelde Amerikaanse tijdschrift, en ik had het artikel uitgescheurd, maar terug in Nederland kon ik het nergens meer vinden.
Op naar het web, naar Google. Een paar clicks verder is mijn geheugen weer opgefrist, en kan ik opgelucht ademhalen. Om te beginnen duikt onmiddellijk de naam op waar naar ik zocht, de Monty Hall Paradox. Er is zelfs een Nederlandse website, waar de oplossing van het ‘Willem Ruis Probleem‘ – ook wel ‘Drie Deuren Probleem’ genoemd – in het Nederlands wordt uitgelegd. Verder blijken er verschillende computerprogramma’s geschreven te zijn waarmee u zelf het probleem en de kennelijk niet zo voor de hand liggende oplossing kunt naspelen.
Tik maar eens de string ‘Monty Hall Willem Ruis’, in Google, simuleer het probleem honderd keer, en leer een wijze les: hoe op het terrein van kansberekening kapitale blunders gemaakt kunnen worden. Ook door deskundigen.