Op de dag dat Edward Heath stierf, via internet maar eens wat gestruind langs Britse radiozenders. Door een bitje dat in mijn geheugen is blijven hangen, op een bad sector op de harde schijf in mijn bovenkamer. Omdat ik de meeste teksten van de Beatles vanuit nog onbeschadigde sectoren van mijn hersens op kan dissen, moest ik bij de naam Heath natuurlijk aan George Harrison denken. De lead-gitarist met het mooiste Liverpoolse accent van de fab four, die qua productie van songteksten en melodieën zo ongeveer 1 op 9 liep bij Lennon en McCartney en die op de meest LP’s (dat waren van die zwarte plastic schijven) van de Beatles een of twee juweeltjes weg mocht zetten.
Op Revolver waren dat Taxman en Love You To, met die typische Beatles humor, in de driehoek tussen ironie, cynisme en sarcasme. Vijf procent van hun inkomsten hielden ze in de jaren zestig over onder het rigide belastingbeleid, van Taxman, mister Wilson, Taxman, mister Heath!
Door Revolver heeft Edward Heath (‘there’s one for you, nineteen for me’) meer bekendheid gekregen dan door het feit dat-ie premier geweest is van Groot-Brittannië. Chagrijn bleek ook een legendarische liefhebberij van hem te zijn geweest, want zowel CNN als BBC besteedden daar aandacht aan in de terugblikken op het leven van Taxman. Te vrezen valt derhalve dat-ie om de Beatles nooit heeft kunnen lachen.
Nieuwsgierig surfen langs die Britse radiozenders; zouden ze op de dag van het overlijden van zo’n politiek icoon af en toe Taxman draaien na het nieuws? Maar ja, natuurlijk deden ze dat, terwijl sommige dj’s voor de jongere luisteraars ook nog maar even uitlegden wie wijlen George Harrison – the quiet Beatle – was, die bij lange na niet de gezegend leeftijd van Heath – bijna 90 – gehaald heeft.
Het leuke op zo’n dag is dat op fora spontane discussies ontstaan over Taxman en Beatles, tussen oudere fans en piepjonge internetters, wiens ouders in de jaren tachtig geen cd van de Beatles in huis hadden.
Zelf ben ik lang geleden gestopt met het proberen te begrijpen van songsteksten, want de meeste hebben een gegeven gemeen: je kunt er alle kanten mee uit. Lekkere meezingen en voor de rest geloof ik het meestal wel. Schrijf voor de verandering eens een songtekst op die u uit uw hoofd kent, in plaats van mee te zingen, lees goed na en denk: waar gaat het eigenlijk over?. Heeft overigens niks met Engels te maken, want de mooiste liedjes van Boudewijn de Groot, waar gaan die eigenlijk over?
Waar het over gaat, daar heb je internet voor. Wie Heath, Harrison en Wilson waren, daar kwamen ze ook nog wel uit op dat forum, maar toen er eentje de vraag opwierp wie Doctor Robert was, werd het even stil. ‘Dat is Doctor Robert’, ook op Revolver, ‘Ring my friend, Doctor Robert’, was een snelle reply. Dat wist ik, maar toen de vraagsteller zich weer meldde met de vraag wie die Doctor Robert dan wel echt geweest was, moest ik even naar Google, net als anderen op dat forum.
Het mooiste van mijn computerleven is dat er sinds kort drie 22-inch monitoren op mijn bureau staat. Ik vraag me maar niet af wat de opgetelde straling van die dingen met mijn hersens doet, maar het is lekker werken zo. De meest rechtse speelt voor muziekmaker, het enige programma wat daar op draait is iTunes, en wat-ie bedient is een externe Audigy geluidskaart en een set Klipsch boxen.
Taxman klonk schitterend, keihard vanmorgen vroeg. De twee monitoren recht voor me hangen aan het werkpaard van de baas, een dikke Dell met alles erop en eraan. Mij hoort u daarover niet klagen en als je eenmaal met twee monitoren gewerkt heb, wil je niet anders meer. Links een Firefox met Google erop, rechts een andere Firefox of mijn tekstverwerkertje, en dan maar lekker op en neer schuiven en muizen.
Terwijl op de linkermonitor Google met antwoorden komt, zit ik dit rechts te tikken, lekker van de ene naar de andere monitor knippen en plakken enzovoort. U begint het al te begrijpen: ik zit dit voor mijn plezier te doen en ik krijg er nog geld voor ook.
Maar wie was Doctor Robert? Er staat me vaag iets bij van een arts in New York die nooit te beroerd was om John Lennon van recepten voor amphetamine en LSD te voorzien. Tamelijk onder invloed schreef hij Tomorrow Never Knows, deze eeuw door The Chemical Brothers geprezen als de eerste trance plaat ooit. Na even Googelen blijkt Doctor Robert geinspireerd door Robert Freymann, een destijds (1966) 60-jarige arts van Duitse afkomst die praktijk had op East 78th Street.
We Googelen wat verder op ‘Robert Freymann’. Het eerste wat opvalt – niets nieuws onder de zon – is hoeveel websites songteksten en recensies zonder enige last of ruggespraak letterlijk van elkaar overgenomen hebben. Zoek voor de lol eens een tekst op waar een fout in zit, dan kunt u vanzelf zien hoe dat werkt. Dus kom je ook tientallen keren vrijwel letterlijk dezelfde recensie van Revolver tegen (Freymann, Duitse afkomst, 60 jaar, East 87th Street).
Een ervan beweert dat Freymann in 1975 zijn vergunning kwijtraakt vanwege wanpraktijk. Als hij in 66 als 60 was, zou hij nu dood of 101 moeten zijn, maar daarover geeft het web zo gauw geen uitsluitsel. Ga je verder zoeken in Google dan beweert een andere website dat er wel degelijk een Doctor Robert heeft bestaan, maar dat het hier om ene Charles Roberts ging, op 48th Street.
Gelukkig komt ik wel een pracht van een recensie van Revolver tegen, van Stuart Bailie, van de Noord-Ierse BBC. Er staan mooie wetenswaardigheden in, bijvoorbeeld over Lennon en Peter Fonda. Het meeste verrassende: het is Paul McCartney en niet George Harrisson die de vlijmscherpe leadgitaar in Taxman speelt, de onvergetelijke opening van Revolver. Krijg nou wat!