Ben ik na al die jaren alsnog aan internet verslaafd geraakt? De vraag rispt op als Bloglines vlak voor de deadline van deze column roept dat er deze morgen op de dertig blogs waarop ik geabonneerd ben, ruim zeventig nieuwe entries geplaatst zijn die ik nog niet gelezen heb.
Bloglines is de RSS-reader waaraan ik verslingerd ben geraakt, nadat ik een aantal andere programma’s uitgeprobeerd heb die het allemaal net niet waren.
Voor nog-niet-ingewijden, kort door de bocht: via het RSS protocol krijg je automatisch een seintje zodra een nieuw bericht wordt geplaatst op de website waarop je geabonneerd bent. Een RSS-reader hoest de kop en een paar regels tekst op, en een klik verder ben je helemaal bij.
Bloglines is mijn favoriet omdat het een web-applicatie is, zodat ik het programma overal kan gebruiken, met mijn eigen instellingen, waar ik op dat moment toevallig ben; het woont niet op mijn computer maar op internet.
Bloglines werkt als een tierelier, het ziet er gelikt uit, het is snel, en het is gratis. Wie, net als ik, niets te verbergen heeft, zet zijn eigen ‘blogroll’ live, zodat iedereen kan zien wat ik aan nieuws tot me neem. Het zal u niet verbazen dat het over internet en dergelijke gaat, en het valt niet mee om in die wereld een beetje bij te blijven.
Via die dertig weblogs (soms valt er eentje in ongenade, soms pak ik een nieuwe) kom ik dagelijks dingen tegen die helemaal nieuw zijn, maar de vraag was verslaving. Ben ik een blogjunk? Ik begin collega’s te begrijpen die zeggen dat de grootste kracht van een krant, het belangrijkste bestaansrecht van een redactie, het panklaar maken van het nieuws is.
Maar eens op zoek naar een programma dat uit mijn RSS filtert wat waardevol is. Op naar het web, waar ergens een blog moet zijn waar ze dat verzonnen hebben.