Verstokt roker ben ik nooit geweest, maar rond deze tijd steekt, vaker dan goed voor me is, een sigaar uit mijn knar.
De rook begint immer in herfstvakantie en Belgische Bierweek te kringelen. Tot en met de Nieuwjaarsreceptie, waarna goede voornemens daadkrachtig worden uitgevoerd, en de omzet in Havana’s in mijn stamcafé instort.
Dit zal mijn laatste sigarenwinter zijn, want als ik het wel heb mag na 1 juli in de horeca niet meer gepaft worden. Al zou het natuurlijk kunnen dat er zulke vernuftige oplossingen komen als in de legendarische Temple Bar in Dublin. Daar prijkt in het midden een open platje. Kwestie van een flink gat in het dak, een straalkachel en een paar asbakken, alle verstokte rokers zielsgelukkig; ze staan binnen, maar ze mogen roken omdat ze buiten staan. Voor mij hoeft het niet; ik ben niet zó verslaafd dat ik me volgend jaar met een glas in de hand naar het terras haast om daar de fik in de bolknak te steken.
Doet me denken aan de Japanse bankier die voor het eerst op Wall Street was en aan wie gevraagd werd wat zijn eerste indrukken van die peperdure omgeving waren.
Met een uitgestreken gezicht presenteerde hij een verrassende conclusie. In Japan is er maar één klasse vrouwen die op straat openlijk rookt.
De man had voetstoots aangenomen dat de keurige mantelpakjes die op hoge hakken voor de zwarte glazen draaideuren een filter stonden te roken daartoe behoorden. Het was hem dus vooral opgevallen dat de hoeren in New York zo netjes gekleed waren.