Gistermiddag, uitbuikend in de polder, onder een stralend zonnetje, tegen de straffe ooster in, leek de wereld er niet veel mooier uit te kunnen zien.
Tienduizenden grauwe ganzen maakten een oorverdovend kabaal rondom de eendenkooi aan de Schimmer tussen Terheijden en Wagenberg. Een buizerd belaagd door twee overspannen kraaien, blauwe reigers stokstijf aan de slootkant. Scholeksters en kieviten pleegden luidkeels overleg over de vraag alsnog een reisje naar de zon te boeken, in plaats van hier te overwinteren.
Op de hoek van de Witteweg, een restant van de Houtse Linies vaag herkenbaar, flitste een ijsvogel pardoes de weg over, om te verdwijnen over een gracht die in 1625 door Spinola is aangelegd. Een enkele wandelaar met een Maltezertje, twee lopers, een fietser, een echtpaar op de bok achter een tweespan zwarte Friezen. Wat een schoonheid, wat een rust.
Tot mijn lief droog opmerkte ‘dat het bijna weekend was’.
Huh?
Verlost van het misverstand dat tweede kerstdag een donderdag was, zit ik een uur later op de krant met een bak smerige automatenkoffie een column te tikken waarvoor ik nog minstens vierentwintig uur beschikbaar dacht te hebben.
Terug in de waan van de dag, in mijn ogen en oren gesmeten door de schermen en computers om me heen. Een moordende kerstman in Amerika, NAC dat in Rotterdam op zijn kloten krijgt, buschauffeurs en ambulancebroeders die hun leven niet meer zeker zijn, en morgen of overmorgen een nucleaire oorlog tussen India en Pakistan.
Ik wou dat het al wat langer licht was, dan liepen we dat rondje door die prachtige polder nog een keer.