Populaire bestemming in de jaren zeventig van onverbeterlijke nachtbrakers uit Breda: het gelijknamige café aan de Statiestraat in Antwerpen.
De Bob bestond nog niet. Als de kroegen in de Parel van het Zuiden sloten was er altijd wel een chauffeur te vinden die naar eigen zeggen nog nuchter was.
Op naar Groenplaats, Grote Markt of Koningsplein.
Maar eerst een pint pakken in Café Breda. Koest houden, want het zat vol met chagrijnige Sinjoren die van Ollanders niks moesten hebben.
Dan zei je maar dat je ‘van Breda’ was, dus een halve Belg en dan werd je getolereerd. Sommige stamgasten waren voorlopers van het Vlaams Blok, getatoeëerde zwarthemden. Die gasten zochten destijds met alles en iedereen ruzie, zwart of blank, Bels of Hollands.
Lang geleden dat ik in ‘Den Breda’ geweest ben, op naar Google. Kijk aan, heet tegenwoordig ‘Pub Breda’.
Qua clientèle kennelijk niks veranderd.
In Antwerpen noemen we het een schelencafé’, aldus een Sinjoor die er zelf ooit per ongeluk is beland.
Hij adviseert op een toeristisch forum iedereen om er weg te blijven: ‘Het is een café voor marginalen, ruziezoekers, zatlappen, leeglopers en alles van die aard. Elke serieuze mens maakt bij het passeren een bocht omheen deze smet in onze stad en wendt z’n ogen af. Als je moest weten hoeveel overlast aan nachtlawaai, vechtpartijen en beschadigingen zich om en rond dit café afspelen, dan begrijp je niet dat de burgemeester dit niet sluit. Schande gewoon.’
Ik krijg er spontaan heimwee van.
Binnenkort maar eens een reünieritje organiseren.
Wie wil Bob zijn?