Het kleine witte café staat in België én in Nederland. De bar en de ‘privaat’ erachter staan in België, de rest van het café steekt Nederland in. Wie de voordeur verlaat, stapt op Belgische kasseien, wie via de achterdeur het pand verlaat, staat op de parkeerplaats in Nederland. Of België.
Het terras zal gedeeltelijk in Nederland liggen. De toiletdeuren staan precies op de grens. Pissen doe je dus in Nederland, maar naar welke kant het riool stroomt, weet niemand. Wel dat er twee aansluitingen op de waterleiding zijn. Uit de ene komt Belgisch water, uit de andere Hollands. De zolder ligt boven twee landen, maar daar mag niemand meer komen. Te gevaarlijk; je zou geheid dwars door het wrakke plafond naar beneden donderen – in Nederland, of in België. Het grensoverschrijdende tegelvloertje dat er al meer dan zestig jaar ligt, is net als de rest van het caféke in zes decennia helemaal niks veranderd.
Bijzonder
Welkom bij Moskes, waar Ad en Rietje Maas de scepter zwaaien. Letterlijk een grensoverschrijdend café, op een apart punt, met een bijzondere familiegeschiedenis. Van Moeder Maas, die na het overlijden van vader Maas in 1952 met acht kinderen op de boerderij in Effen overbleef. Moeder Maas zat niet bij de pakken neer. De oudste zoon bleef als jong heerboertje in Effen. Moeder Maas pakte de andere zeven bij de kladden en verkaste naar Meersel-Dreef. Hemelsbreed een kilometer of zeven, via de Overaseweg, Mastbos en Galderse Heide. Daar, op de driesprong van de Dreef, de Kerzelseweg en de Galderseweg, stond het verlaten café ‘t Hoekske te koop.
Moeder Maas werd aan twee kanten van de grens, in het Vlaams én in het Brabants, tot Moskes verbasterd. Bijna zestig jaar later hangt boven de bar nog een koperen naamplaatje met ‘t Hoekske erin gegraveerd.
Kasteleins
Maar Moskes is gebleven, als naam van het café. En de kasteleins. Moeder Maas veegde, spoelde en tapte van 1952 tot 1966, tussendoor voor zeven kinderen zorgend. Toen dochter Hennie volwassen werd, nam ze Moskes over. Tot 1985, toen Ad aan de beurt kwam. Hij staat er anno 2011 samen met zijn Rietje nog steeds, met veel plezier en tot volle tevredenheid.
De kastelein leidde tot drie jaar geleden een dubbelleven, want Ad werkte ook nog 43 jaar lang bij Dagblad De Stem en BN DeStem. “Begonnen met de proeven van het zetsel te controleren, aan de Reigerstraat.” Zodat hij, zoals iedereen die ooit ‘in het lood’ gewerkt heeft, nog steeds in spiegelschrift kan lezen.
Op zondagmiddag is het in het kamerbrede café een komen en gaan van klanten. “Van overal vandaan”, zegt Ad, “de meesten uit Nederland. Vaste klanten uit Breda, Ulvenhout, Rucphen, Sprundel, Etten-Leur, noem maar op. En dan nog wat Belse klanten.”
Zelf wonen ze zo’n tweehonderd meter verderop, in België, aan de Dreef, ‘richting paters’.
Roemenen
Een substantieel gedeelte van zijn cliënteel bestaat tegenwoordig uit Roemenen. Plukkers, weet Ad “Ik schat dat er hier in de omgeving ongeveer zeshonderd zitten. Nooit geen last mee, aardige mensen.”
De Roemenen blijken verzot op Trappist, op de Belgische manier, met een flinke bodem mierzoete grenadine in het glas. De Polen niet. “Daar zijn er bij die je een beetje in de gaten moet houden. Die bestellen cola om er dan vanuit hun binnenzak stiekem wodka bij te gieten. Dan moet ik wel even uitleggen dat dat niet de bedoeling is.”
De unieke ligging van Moskes heeft één voordeel voor de rokers: niemand weet precies hoe het zit. “Er zijn twee controleuses langs geweest toen het rookverbod hier in 2008 werd ingevoerd.”
Grenspaal
Wijzend op de twee deuren, de ene aan de kant van Dreef, de andere aan de kant van de Kerzelsweg: “Die heb ik allebei opengezet. Toen zagen ze aan beide kanten een grenspaal staan. Trek een lijn van de ene naar de andere kant, dat is volgens ons de grens. Daar moesten ze over nadenken, en daarna hebben we er niets meer over gehoord.”
Lachend: “Maar die grens houden we erin hier. Aan de bar mag niet gerookt worden, achterin wel.”
Ad en Rietje Maas zijn geen eigenaar van het pand. “We kijken wel uit. We hebben een vast huurcontract zonder verhoging, dus zolang we hier blijven zitten, zitten we goed. Het pand is de afgelopen jaren geloof ik wel tien keer verkocht. Het probleem is dat wie er iets anders mee zou willen, een vermogen in een verbouwing zou moeten steken.”
Over het het doorrookte jaren ’50- interieur: “Dat is toch prachtig? Daar moet je gewoon niks aan veranderen.”
Vergrijsd
Het vaste bezoek is met het bruiner worden van het café een beetje vergrijsd. In de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw was Moskes befaamd om de concerten. “Blues, rock, pop, we hebben hier honderden bandjes gehad.”
De bewijzen hangen aan de muur: affiches en foto’s van Katrina & the Waves, Tröckener Kecks, de Kreuners. Moskes barstte tijdens die concerten uit zijn voegen, met buiten net zoveel luisteraars als binnen.
Die tijden zijn voorbij, maar vooral op zaterdag en zondag blijven de trouwe klanten komen. Vanuit België, of Nederland.
Café Moskes
Dreef 141
2328 Meerle, België
03 315 70 15
Donderdag gesloten.
Website:www.moskes.com
E-mail: moske”s@scarlet.be