Ik heb iets met het Land van Maas en Waal. Apart hart van Nederland, apart volk. Tussen twee rivieren ingeklemd. Een van de mooiste fietsrondjes van Nederland, over de dijken en pontjes van Maas en Waal.
Onsterfelijk bezongen door Boudewijn de Groot. Mooie mensen, gezegend met een droom van een dialect, een mengelmoes van Brabants en Gelders.
Ze laten zich daar niet gek maken door een bietje woater. Hoe hoog het water er staat, het is wel eens hoger geweest. Ooit had ik er helemaal niks mee, omdat ik er nooit geweest was. Dat veranderde door de roots van mijn lief, diep geankerd in het Land van Maas en Waal.
Bloed is dikker dan water, zeggen Engelstaligen zo mooi over onbreekbare familiebanden. Dus kom ik daar minstens enkele malen per jaar, op bruiloften, jubilea, partijen, reünies en uitvaarten.
Genietend van de sagen en legenden, waarin water en gemalen altijd een rol spelen.
Tante Stien is wijlen, maar het geboortehuis onder aan de dijk boven Dreumel is na vier generaties nog steeds in de familie.
In ’95 werd het Land van Maas en Waal voor de laatste keer geëvacueerd. Tante Stien niet. Toen de brandweer arriveerde, klauterde ze de Waalbandijk op, wierp een blik op het water dat aan de dijk vrat en zei: ‘Da’s heul gin hoogwoater. In 1926, dê was hoogwoater.‘
Tegen de brandweer: ‘Go weg, joh. Ik goi noar beneje.‘
Stien bleef zitten waar ze van de eerste tot de laatste dag van haar leven gezeten heeft.
‘Ik he alleen een kunneke natte voeten‘.
Het water zakte na een poos vanzelf, zoals altijd.