Mijn dagen beginnen met een echte cappa, een sterke, uit een espresso apparaat. Alleen: we hebben er in twaalf jaar vijf of zes verloren door de kalk in het Bredase kraanwater. Van de eerste weet ik het merk niet meer, maar daarna zijn er vier goedkope DeLonghi’s kapot gegaan en een dure Krups.
Omdat we tussendoor ten onrechte vermoedden dat een dure beter zou kunnen zijn. Die Krups die nieuw iets van negenhonderd euro gekost zal hebben – we kregen hem cadeau van iemand die hem cadeau gekregen had maar geen espresso lustte – ging net zo snel naar de Filistijnen als die DeLonghi’s van minder dan 50 euro.
Goedkoop of duur – met dank aan het stoomboek onder het kussen van Ed en Willem Bever – maakt overigens voor de machinerie niks uit, ze doen het allemaal met de door het Stoomwezen toegestane maximale druk. En die kleine DeLonghi’s zetten een perfecte bak, als je er tenminste fatsoenlijke koffie in stopt.
Dus gewoon om de twee jaar een nieuwe halen bij de KijkShop, voor nog geen zes tientjes. De laatste keer zat er nog een aardige korting op, meteen maar twee meegenomen. Werkelijk perfecte koffie, maar om de twee of drie weken verstopt door de kalk.
Ik kan die dingen met mijn ogen dicht uit elkaar halen, net zoals vroeger mijn Rubik kubis, waar je tenminste je fikken niet aan brandde.
Iedere week een keer met schoonmaakazijn of een speciaal troepje preventief doorspoelen proberen bood geen soelaas. En iedere keer kwam je er op het vervelendste moment achter – ‘s morgens vroeg inderhaast met een onbedwingbare behoefte aan koffie, of op zaterdagmorgen wat later met een kater – dat ie weer verstopt was.
Begon de boel weer te bokken, te horten en stoten, pruttelen, sissen en ratelen. Vaak mijn vingers verbrand aan die gloeiendhete onderdelen, met kruiskopje, dopsleuteltje 8, en een koperdraadje om de boel te ontstoppen.
Toen de problemen met de voorlaatste zich iedere week voordeden, heb ik de nieuwe reserve gepakt en zijn voorganger uit nieuwsgierigheid helemaal uit elkaar gepeuterd, tot en met de opvoerpomp en de verhittingsspiraal.
Ja hoor: van binnen allemaal totaal wit verkroepoekt van de kalk, buisjes en zeefjes verstopt, slangetjes hard geworden, zelfs contacten aangetast ondanks dat druppeltje witte hittebestendige pasta waar ze tijdens de montage mee ingesmeerd zijn.
Pas toen lazen we het licht op het zoveelste forum op internet waar men zich bezig houdt met verkalkte koffieapparaten: mineraalwater.
Sinds april halen we iedere week een of twee kratjes water bij de Aldi of de Lidl, in flessen van anderhalve liter. Kost bijna niks als je het omslaat per bak koffie, in ieder geval veel minder dan een Senseo cuppie.
Opgelost: geen problemen meer, iedere dag heerlijke espresso en schuimende cappuccino’s.
Het enige wat ik me afvraag: wat doet de kalk in dat Bredase kraanwater eigenlijk in je darmen en nieren?