Dat is het idee, dat is de Rabobank. Het is een van de reclames op de radio die blijft hangen. Prachtige, prettige stem, duidelijke boodschap. Die blijft hangen, in tegenstelling tot veel andere commercials. Volgens reclamepsychologen weet ik, zonder dat ik zelf het in de gaten heb, precies van wie de leukste reclames zijn. Al heb ik het idee van niet; dat is maar een idee.
Volgens mij blijven de irritantste reclameboodschappen beter hangen, maar dat is volgens de commerciële zielenknijpers ook maar een idee.
Zoals die ene wielrenster die twaalf jaar voor nop in een rolstoel gezeten heeft, ook alleen maar het idee had dat ze niet kon lopen. Kennelijk is daar niet iedereen van overtuigd, al heb ik geen idee waarom iemand voor zijn lol de lamme uit zou willen hangen.
Goed, eigenlijk een best idee van de Rabobank: de stekker eruit. Genoeg is genoeg. Geen flauw idee wat die boerenbankiers bezield heeft zich zo lang te blijven verbinden aan die kermis der ijdelheid vol verslaafde oplichters.
Om iedere keer opnieuw besodemieterd te worden. Als een vrouw in een blijf-van-mijn-lijf huis die weer terug wil naar de vent die haar vervolgens voor de tiende keer een paar blauwe plekken slaat. De acteurs in datzelfde circus die te goeder trouw zijn, niet te na gesproken. Ploegleiders, verzorgers, kopmannen en knechten met schone handen. Of die er waren, of die er zijn? Geen idee wat al die krokodillentranen waard zijn.
Vergoten door renners die beweren dat ze schoon zijn. Die in koor huilen dat ze worden gestraft voor het gedrag van hun voorgangers. Het zal allemaal wel, maar het lijkt me een beter idee dat alle grote sponsors zich een jaar of tien terug trekken. Zodat het profwielrennen op nul, met een schone lei kan beginnen Dat is mijn idee.