Cloud Atlas van de geniale David Mitchell heb ik in de afgelopen acht jaar vijf of zes keer gelezen, en tientallen keren heb ik tussendoor losse hoofdstukken weer opnieuw gespeld. Ik dacht dat ik het meest fascinerende boek wat ik ooit in handen gehad heb, begon te begrijpen. Niet helemaal blijkt, nu de film eindelijk klaar is.

Van 1850 via 1931, 1973, 2012 en 2142 naar 2321 en weer terug, terug, terug, terug en terug. Zes boeken, als Matryoshka poppen in elkaar gestopt en weer uitgepakt. Over de hele wereld, in oud- minder oud- hedendaags- en nog niet bestaand toekomst-Engels. Wat een boek!
Het wachten was dus op de film, en die is er nu. Na de premiere op het Toronto Film Festival in september gebeurde er iets zeldzaams: na drie uur volgde een staande ovatie van tien minuten. Over een paar weken in Nederland.
Wired: Three-View Review: Cloud Atlas Swirls With Ambition
Wat me eigenlijk niet verrast: na het bekijken van de trailer moet ik concluderen dat ik een belangrijke hoofdlijn over het hoofd gezien heb, of niet zo geintrepeteerd.
Geeft niks, ik heb nog tien dagen de tijd om het voor de zevende keer te lezen: vanaf 29 november in de Nederlandse bioscoop.
Hier: fotoalbum met 38 stills uit de film