De stank mist ze niet, de hitte wel. Vooral de warmte van mensen en de kinderen die haar hart gestolen hebben. Een paar maanden geleden wist Ilse Wolf amper waar de Filipijnen lagen, nu weet ze zeker dat ze weer terug zal gaan. Om te proberen om iets bij te dragen aan het verbeteren van de levensomstandigheden van de kinderen die in de sloppenwijken rond de immense vuilnisbelt van Manilla wonen.
Wolf (Den Bosch, 1993) studeerde na het voortgezet onderwijs in Den Bosch twee jaar fotografie aan de Koninklijke Academie van de Schone Kunsten in Antwerpen. Vorig jaar stapte ze over naar AKV St Joost in Breda, waar ze volgend jaar af hoopt te studeren in de fotografie.
Ilse ging naar de Filipijnen om er in het kader van haar studie met zeven andere studenten van Sint Joost een webdocumentaires te maken. Ilse draaide tegelijkertijd haar eigen fotografische en ondersteunende project over en voor de kinderen die leven om de gigantische Payatas vuilnisbelt in Quezon City, een van de steden die samen de miljoenenstad Manilla vormen.
Ze werkte samen met de stichting Kalinga, die zich vanuit Nederland inzet voor de voor de kinderen die daar een paar cent proberen te verdienen met het verzamelen, schoonmaken en bundelen van plastic en andere rommel. Kalinga geeft getalenteerde kinderen die rondom de vuilnisbelt leven gratis onderwijs, buitenschoolse activiteiten en een gratis lunch, om ze op die manier de weg naar een normaal leven te wijzen.
Payatas is een tropisch Tschernobyl, een broeiende hel van rottend en stinkend vuilnis. Een bewoonde berg afval, die dertien jaar geleden als een nat kaartenhuis in elkaar zakte. Volgens de officiÎle door de regering gepresenteerde cijfers kwam daarbij 300 mensen om het leven, volgens hulpverleners zou er die dag een veelvoud van dat aantal mensen bedolven en gestikt zijn.
Ilse Wolf fotografeerde er zelf natuurlijk op los op de Filipijnen, maar startte tegelijkertijd een bijzonder project. Ze gaf tien kinderen op de Papayaschool een wegwerpcamera, en vroeg ze om hun eigen leven vast te leggen. Het resultaat was boven alle verwachtingen, in sfeer, in kwaliteit.
Op maandagmorgen aan de keukentafel in het appartementje dat ze aan de Bredase Haven met twee andere studenten deelt is het nog woelig in het hoofd van Wolf. Haar biologische klok tikt nog steeds in Quezon, maar het lijf is weer in Nederland. Het water van de Haven waar ze op uitkijkt is brandschoon, maar haar hoofd is nog vol van het lawaai en de vuiligheid die ze vierentwintig uur eerder achter zich liet.
Voor de deur zijn werknemers van de gemeente de kade klaar aan het maken voor het voorjaar. Het beetje groene mos dat zich in herfst en winter aan de baksteen gehecht heeft wordt er zorgvuldig afgehaald. Met een milieuvriendelijk en gecertificeerd middel, zoals het een zich als groen en duurzaam profilerende gemeente betaamt.
De Marikina River zal ooit ook een schone rivier geweest zijn, maar nu het het grootste en giftigste riool van de Filipijnen. Alles en iedereen dumpt er in wat weg moet, van menselijke en dierlijke uitwerpselen, van alle mogelijke soorten chemisch afval tot krengen en slachtafval. “Onder aan de vuilnisbelt van Payatas wordt al het plastic in de rivier uitgespoeld,” zegt Ilse.
“Daarna brengen ze het naar de ‘junk shops’, naar de handelaren die hen een fractie betalen van wat ze er zelf aan verdienen.” De mensen wonen er pal naast, in zelf in elkaar geflanste behuizingen die omver geblazen en overstroomd worden als er weer eens een tyfoon over de Filipijnen raast.
“De regering probeert ze regelmatig weg te jagen, naar ‘resettlement area’s’. Stenen huisjes, één kamer groot. Ze worden op de goedkoopste grond gebouwd, die niemand wil hebben, omdat het de laagst gelegen grond is. Als de moesson komt staat zo’n heel nieuw dorp tot boven de daken onder water, en verhuist iedereen weer terug naar de vuilnisbelt.”
Payatas heeft het leven van Ilse veranderd. Via haar project heeft ze geld opgehaald voor Stichting Kalinga, en daar blijft ze vrijwilliger voor.
Kalinga is een door vrijwilligers gerunde non-profit organisatie, die streeft naar het doorbreken van de vicieuze armoedecirkel waarin de kinderen van Payatas zich bevinden.
“Ik heb daar zelf gezien hoe ontwikkelingsgeld wel degelijk het leven van mensen kan verbeteren. Dankzij dat geld is er onderwijs, en leren de kinderen Engels.”
Ze laat een foto van haarzelf met de 11-jarige Jireh zien, die dankzij de Papaya school nu al vloeiend Engels spreekt. “Dat meisje komt ver, uit het niets. Ze is geboren op de vuilnisbelt, maar ze wil lerares worden. Zij is een van de kinderen die me enorme geïnspireerd heeft daar.”
Op haar eigen website hield ze een weblog bij dat oogt en leest als een professionele journalistiek productie. De fotojournalistiek als toekomst trekt haar, maar wat ze precies wil, dat weet ze nog niet. Omdat ze zich niet helemaal thuis voelde op de opleiding in Antwerpen is ze naar Breda verkast. “Ik wil nu nog vooral nog van alles doen, en van alles leren.”
Verrassend, na al die indrukwekkende foto’s van vreugde en verdriet in vuiligheid: Ilse Wolf doet ook bruidsreportages. “Sommige fotografen vinden het niks, maar ik doe het al sinds mijn vijftiende en het is geweldig leuk om te doen. De stijl wordt bepaald door de klant, daar hebben we het vooraf uiteraard uitgebreid over. Maar wat ze ook kiezen, het product moet perfect zijn, want het is op dat moment toch echt de mooiste dag van hun leven”.
‘Tubig, submerging Manila’, de eerste webdocumentaire van de studenten van AKV|Sint Joost wordt op 22 maart op Wereld Water Dag gelanceerd.
www.ilsewolf.nl
www.kalinga.nl
www.tubigwebdoc.com
https://krijnen.com/pdf/ilse-wolf-links.pdf
https://krijnen.com/pdf/ilse-wolf-rechts.pdf