Af en toe heb ik heimwee naar een jaar of dertig terug. Naar die tijd zonder Facebook, Twitter, websites, smartphones. Met een muntentelefoon in de hoek van het stamcafé, achter het biljart. Zonder de godzalige dag door berichten, gekwetter, getjilp, messages, piepjes en updates. Goed, het is niet anders. En ik ben niet alleen beroepsmatig verplicht om er aan mee te doen, in mijn vrije tijd kan ik het ook niet laten. Maar toch, af en toe heimwee, zoals naar maandag 3 december 1984. Die avond was ik het plafond van mijn nieuwe appartement in de Bredase binnenstad aan het… >> Lees verder . . . >>
Dorus als VWideostar
Met dank aan het Bayswindowsbus Channel op YouTube.Bonus: naast deze video op duiken op YouTube nog tientallen VW conversion op, bestelwagens, flatbeds, trucks, pickups. Klik: hierzo
Lang leve Fred Teeven
Tot voor kort had ik niks met Fred Teeven. Teeven, mijn nekharen gingen van de naam alleen al overeind staan. Teeven, ik kon de man niet zien, ik wilde hem niet horen. Teeven, zoon van een bankbiljettencontroleur bij de koninklijke bankbiljettendrukkerij. Teeven, die zich via avondstudie van controleur bij de belastingen tot officier en staatssecretaris van justitie knokte. Teeven, de populist die met zijn uitspraken en plannen dichter tegen Geert Wilders aanschurkte dan tegen zijn eigen VVD. Hetgeen meer zegt over de VVD dan over Teeven. Waar die zo heerlijk kaarsrechte liberalen ondergesneeuwd zijn door sjacheraars en sjoemelaars. Die niet… >> Lees verder . . . >>
Anna List?
Waar ik soms dagelijks over schrijf, is de bouw van het nieuwe station in de stad waar ik woon: Breda Centraal. Als werk zie ik het niet, meer als een hobby waar ik zomaar salaris voor krijg.U hoort mij over het station dus niet klagen. In tegenstelling tot nogal wat lezers van onze krant of bezoekers van website en Facebook. Regelmatig hebben ze een punt, want de bouw verloopt niet altijd even gladjes.Eerdere post op Facebook. Sleutelwoorden: lekkages, brandmeldingen, natuurstenen goten die kapot gereden worden en stinkende urinoirs. Daar maak ik foto’s van, ik stel er links en rechts vragen… >> Lees verder . . . >>
Fiat 130 Berlina
De Paus reed erin, en er is een club van in Nederland, maar qua aantallen is een van de zeldzaamste klassiekers: de Fiat 130, zowel de Berlina als de Coupe. Het is bijna veertig jaar geleden dat ik er een gezien heb, maar dan ook dagenlang, van binnen en van buiten, als chauffeur. Van wijlen Umberto Agnelli himself. In 1977 was ik tweedejaars student aan de School voor de Journalistiek in Utrecht, woonachtig in een kraakpand aan de Herengracht in Amsterdam. Een beurs had ik niet, dus ik zat meer op de bestelwagen van Bouwvaria in de Staatsliedenbuurt, dan in… >> Lees verder . . . >>
Fanmail van Anna List
Fanmail. Soort van. Nou heb ik een paar gekende, geoefende en zeer amusante practical jokers in mijn vrienden- en kennisschenkringetjes, dus ik sta helemaal nergens meer van te kijken. Wat betreft de toonzetting zou het van een paar van die vrolijke grapjassen afkomstig kunnen zijn. Maar het font en de signatuur onder dit zo te zien op een machine getikte epistel dat in een enveloppe zonder postzegel op het Trivium afgegeven of bezorgd is zegt me niks. Ben eigenlijk wel benieuwd welke zich analist noemende papieren reaguurder de moeite genomen heeft De integrale tekst: Tja Krijnen, hoe dom kan men… >> Lees verder . . . >>
Thijs Heslenfeld: what I see is what you get
Over Thijs Heslenfeld heb ik de afgelopen jaren voor mijn krant en voor diverse stekken op internet een paar keer iets geschreven. Over zijn geweldige fotoboeken, over zijn manier van werken, over zijn reizen, over zijn manier van leven. Thijs Heslenfeld is iemand die op een gegeven moment zo stevig de smoor in kreeg van alles wat hij tegen zijn eigen zin aan het doen was dat ie daar pardoes mee gekapt heeft. Thijs doet, schrijft en praat recht voor zij raap onder het motto: ‘what I see is what you get’. Hij doet alleen maar waar hij zin in… >> Lees verder . . . >>
Postcrossing
Opgeslagen heb ik het helaas niet, maar in 1987 verstuurde ik mijn eerste e-mailtje. Het vertrok vanaf een DOS terminal via het Amsterdamse NEABBS en het Fidonet naar een een apenstaart in de Verenigde Staten. De woorden verlieten letter voor letter via een krijsend akoestisch modem het gifgroene scherm. Ze vormden een vraag over iets met computers aan een Amerikaanse hoogleraar. Wonder, oh wonder, pure extase, toen er de volgende dag een antwoord arriveerde. Internet werkte! De hele wereld werd er mee aan elkaar geknoopt, en we weten allemaal wat er van geworden is, bijna 30 jaar later. Met alle… >> Lees verder . . . >>