Op donderdag 26 januari 1984 nam ik s’morgens vroeg op de sportredactie de telefoon aan, en vertelde secretaris Ton van de Meer me dat er een Brit mee kwam trainen. Samen met Johan van Gurp inderhaast naar de Beatrixstraat waar alle NAC’ers met handschoenen en lange broeken al op het besneeuwde trainingsveld stonden. Bobby Latchford kwam met blote benen en zonder handschoenen de kleedkamer uit, stelde zich voor, kreeg een hesje, en schopte er zo vier of vijf in, met links en rechts.
Fotoalbum: Facebook/BNDeStemBreda
Op de foto, die de krant haalde heeft ie net Johnny Dusbaba gedold, die daarna nooit meer zó weinig gewogen heeft, en scoort. Op de foto’s meen ik in de gauwigheid Ad Krijnen, Anton Joore, Guus van der Borgt, Tom Smits, Ton van Eenennaam en Toto Cornelissen te herkennen. Ik denk niet dat het verhaal van mijn hand, dat de volgende dag in DE Stem verscheen, er nog enige invloed op had – misschien ook wel 🙂 – maar hoe dan ook, na die spetterende proeftraining wist NAC hem een week later, op 2 februari, bij Swansea City los te weken.
Latchford had toen al een indrukwekkende loopbaan achter de rug. Hij begon in de jaren zeventig in zijn geboorteplaats Birmingham bij City, en kwam daarna uit voor de toenmalige topclub Everton. Hoewel hij vrijwel niets van de Nederlandse competitie wist, laat staan van de eerste divisie, tekende hij een contract dat hem tot het einde van het seizoen 1983/1984 aan NAC bond.
Twee maanden later schopte hij er ook in een officiële wedstrijd vier in: tijdens de laatste thuiswedstrijd van het seizoen tegen Veendam (10-1!) waarop we in de krant van woensdag uitgebreid terugkomen. Op de twee zwart wit foto’s die niet tijdens die memorabele training zijn genomen loopt hij het veld af na die 10-1 tegen Veendam.
Overigens niet alleen om die 10-1 is 13 mei 1984 een datum om te onthouden: op dezelfde dag speelde Johan Cruyff zijn laatste wedstrijd voor Feyenoord, en zijn laatste wedstrijd in de eredivisie. Op 13 mei 1984 werd ie tegen PEC Zwolle elf minuten voor tijd met een symbolische rode kaart van het veld gestuurd door scheidsrechter Severein. Jopie werd vervangen door een piepjonge Mario Been, nadat ie in dat seizoen zijn wraak op Ajax al voltooid had door Feyenoord kampioen te maken en voor de vijfde keer tot voetballer van het jaar gekozen te worden. De Stem kopte die dag, naast de daverende overwinning van NAC, over een ‘Afscheid met gemengde gevoelens’ van Cruijff.
Voor NAC begon de nacompetitie, die eindige in promotie naar de eredivisie, een jaar later gevolgd door de degradatie. Latchford was toen allang weer weg, maar kwam in 1993 nog een keer op bezoek in Breda, bij NAC – Heerenveen. Op de kleurenfoto aan de zijde van zijn vriend Ton van der Meer, de man die mij op die donderdagmorgen in januari 1984 toevallig aan de lijn kreeg.
Bob Latchford, inmiddels 64 jaar oud, woont in Duitsland, vanwaar hij regelmatig naar Engeland oversteekt als veelgevraagd ‘after dinner speaker’. Hij schrijft een column over Everton op NSNO.co.uk, waar hij iedere week commentaar levert op zijn grote liefde, Everton FC, de club waar hij 138 keer voor scoorde. Zijn twee broers Peter en David werden geen spits, maar allebei keeper.
Wat ik me vooral herinner van die slechts 16 wedstrijden waarin Bob Latchford zich met 13 doelpunten onsterfelijk maakte in Breda: het was vooral een verrekte aardige vent, zonder enig spoortje van kapsones.