Het was even wennen, eind vorige week. De eerste vrijdag sinds 1991 dat ik géén column geschreven heb. Op reis paste ik wel eens, hoewel in verre oorden de roep van de column vaak sterker was dan die van de vrijdagmiddagborrel. Die toch niet weg loopt en nog beter smaakt als de klus geklaard is.
Mijn columnritme begon 25 jaar geleden met de sportcolumns, plus een paar jaar later eentje over computers en internet. Dat duo zou een dozijn jaar iedere zaterdag samen gepubliceerd worden. Omdat de deadline van de weekeindbijlage toen op donderdagmiddag lag, moest een van de twee wekelijkse eieren, de computercolumn ‘Interface’, altijd vóór vrijdag gelegd zijn. Die dwang was mijn redding, omdat een beetje columnist altijd zo lang mogelijk wacht.
De afgelopen acht jaar mocht ik met mijn vrije oefening iedere zaterdag deze mooie hoek vullen. Daar is sinds een half jaar een andere veertiendaagse vaste klus in de editie Breda bijgekomen, zodat die vrijdagen een beetje chaotisch verliepen.
Met één column sta je al de hele dag in de columnstand, met twee raak je af en toe het spoor bijster. Goed, dat is nu pragmatisch opgelost, met mijn verhuizing naar maandag.
Dat was afgelopen vrijdag wennen, het was het weekeinde wennen, het is zondagavond wennen. De routine dat je al op maandag rekening begint te houden met een, of twee, onderwerpen, die werkt niet meer.
De week uitluiden en samenvatten, dat gaat niet meer.
Gelukkig heeft het weekeinde zijn eigen waan. Godzijdank wordt er iedere zondag om 12.00 op NPO 1 een reddingsboei uitgeworpen, een bron van inspiratie: Buitenhof.
Daar had ik tot afgelopen week niks aan, maar vanaf nu ben ik een nóg trouwere klant van het beste praatprogramma op de vaderlandse buis.
Leve de maandag.