Toch maar even naar het Land van Maas en Waal gereden vandaag, wij vanuit Breda, neef Willem vanuit Hilversum. Om het woedende water in de wassende Waal te bekijken, voordat het weer gaat zakken. Of, zo u wil, het wassende water in de woedende Waal. Het viel wel mee, zagen we, eenmaal gearriveerd te Dreumel. Al zat een bak koffie er in het Veerhuis in Wamel er vandaag niet in, want dat stond door het water afgesloten eenzaam in het uiterwaard. Overigens; voor wie een 3 sterren restaurant wil beginnen op een unieke locatie: het Veerhuis staat te koop.
Wie geboren en getogen is in het Land tussen Maas en Waal krijgt het water er met de paplepel ingegoten, zagen we ook vandaag. Een kleuterklasje kwam met twee juffen net geen natte voeten halen. Wie weet staan ze ooit nog eens op het ijs, van de dichtgevroren Waal. Net zoals Anja met haar vader in de barre winter van 1963.
Zie ook De Gelderlander: ‘t Veerhuis paar dagen dicht door hoogwater‘.

P.s. Zes jaar geleden was het ook een beetje hoogwater. Niks vergeleken met 1926, zei wijlen Tante Stien al in 1995, toen het water bijna over de dijken klotste, maar zij weigerde om geëvacueerd te worden. Daar schreef ik toen deze column over: Da’s heul gin hoogwoater!: