Gisteren 15 jaar geleden dat ie plotseling overleed: Jo Jansen. Jeugdtrainer, trainer en coach van NAC.
Jo begon in 1973 als hoofd jeugdopleiding bij NAC. Een jaar later werd hij assistent van Henk Wullems, en daarna van Hans Dorjee. Toen Dorjee in december ’79 de Beatrixstraat uit vloog, werd Jansen hoofdtrainer, tot eind seizoen ’82-’93.
Daarna werkte hij bij EVV Eindhoven, Helmond Sport en VC Vlissingen, om van oktober 1991 tot het eind van het siezoen weer als hoofdtrainer van NAC aangesteld te worden, toen Cor Pot ontslagen werd.
Daarna werd Piet de Visser, hoofdcoach, en Jo hoofd scouting. Op 23 februari 2002 werd ie 65, ging hij met pensioen, met een officieel afscheid op 2 maart. Als pensionado bleef ie actief als scout van NAC, en ging hij regelmatig naar Ghana. Een dag na zijn laatste training daar overleed hij op 25 jui 2003.
Wat ik me van Jo vooral herinner: dat hij zo mooi kwaad kon worden. Op scheidsrechters, op zijn eigen spelers, en, jawel, ook op sommige verslaggevers, die er volgens hem geen bal van begrepen. Daar hoorde ik af en toe ook bij, maar rancuneus was ie in ieder geval nooit; de volgende dag kon je weer gewoon mee praten, en vaak ook lachen. Want hij was er ook eentje van de onderkoelde humor, met veel mensenkennis, en mooie ironische opmerkingen. Zijn kenmerkende baard is ie tot het onverwachte eind van zijn leven trouw gebleven. Zoals het hoorde.
Zomaar een greep uit de foto’s die Johan van Gurp van hem maakte voor Dagblad De Stem, met dank aan Stadsarchief Breda.