Zaterdag moesten we als Automaatje op en neer naar Eindhoven, dus maar even het een met het ander gecombineerd. Met een kort bezoekje aan het Home Computer Museum in Helmond, waar we de aanwezige nerds met een paar boodschappentassen vol Olivetti’s, Tandy’s, modems en handleidingen aangenaam verrast hebben. We hadden helaas geen tijd om het museum in de duiken, want we moesten weer terug naar De Gekste om onze bejaarde passagier na de brunch op te pikken en terug te brengen naar de Parel van het Zuiden.

Tussendoor moest ik nog even de ANWB bellen omdat er net na de rotonde aan de Leenderweg en de Floralaan een achterband sneuvelde. De Wegenwacht was er binnen tien minuten, en haalde een scherp stukje verwrongen metaal uit het loopvlak. Zo te zien het restant van zo’n clip waarmee een contragewichtje voor het balanceren van een wiel in een velg getikt wordt. De Wegenwachter stopte er een vulcaniserende prop in, pompte de band weer op, en was er binnen tien minuten klaar mee, zoals altijd perfecte service!

Het deed wel even even pijn om al die oude hardware na al die jaren in Hellemond te dumpen, maar goed, je kan niet alles bewaren, en ze zijn nu een soort van thuis, in een fantastische collectie oude hardware. Als bonus hebben we nu als donateur voortaan gratis toegang, dus binnenkort gaan we alles op ons gemak bekijken.

Met het uitruimen van de schuur doken ze weer op. Mijn oude favoriete Tandy 200 en een van de Olivetti’s had ik al jaren bewaard, toen er een jaar of wat na mijn pensioen, gaande de zoveelste verhuizing en opruiming van de krant een aardige systeembeheerder belde. Dat ie nog een paar koffertjes had staan die op het punt stonden in een afvalcontainer te belanden, of ik er nog belangstelling voor had. Zodoende stonden er nu alweer jaren zes of zeven van die bakkies plus de modems en allerlei kabels en adapters op een plank in mijn mancave.

Deze week doken ze weer op, in het kader van de jaarlijks voorjaars ontspulling. En zat ik er weer mee te spelen, en doken er veel herinneringen op, en mijmeringen vol heimwee naar toen.

Ach, mijn Tandy 200, met het akoestisch modem. Nummer veertien, want dat heb ik er, met het adres en het telefoonnummer van de krant, ruim veertig jaar geleden met een soldeerbout op de achterkant zelf ingegraveerd – dat was een eis van de verzekeraar van de krant.

Als de vertegenwoordiger in het redactioneel systeem management (RSM) van de krant mocht ik ze testen, kopen, installeren en uitdelen aan redacties en verslaggevers, met een stukje opleiding. Nummer veertien, de laatste van de eerste Tandy batch, opvolgers van de Olivetti’s, reserveerde ik stiekem voor mezelf omdat ik erachter was gekomen dat de leverancier er per ongeluk twee extra geheugenbanken in gestopt had. Dat betekende 72KB RAM, inplaats van 24!

Tussen 1984 en 1990, tot de eerste Toshiba’s arriveerden, heb ik de 200 over de hele wereld meegesleept. Alle Grand Slams, in Melbourne, Parijs, Londen en New York, Davis Cup finales her en der, Het Melkhuisje, het NK in Scheveningen, Rosmalen, Antwerpen, de Grand Slam Cup in München, ATP finales in Stuttgart en Parijs.

Naar uit- en thuiswedstrijden van NAC, met Brevok naar Bordeaux, naar de finales van de wereldbeker driebanden op Majorca en in Istanbul. Dat allemaal gecombineerd met mijn eerste jaar sabbatical in 87/88, waarin hij een rondje over de wereld meeging. Het ding deed het altijd en overal. Vier penlight batterijen erin, en het werkte weer twintig uur.

De routine ken ik veertig jaar later nog steeds uit mijn hoofd. Verhaal klaar? Modem aansluiten met de platte seriële kabel, nummer draaien in Nederland, wachten op het gekrijs van het corresponderende modem in Nijmegen. Hoorn in de twee rubberen flappen, rooie lampjes uit geknipperd, groene lampje aan; F4, F3, enter, en dan zag je je verhaal regel voor regel vertrekken. Op 28K8 kon je het verhaal gaande het verzenden op je dooie gemak meelezen en de hoorn uit de flappen rukken als je een tikfout voorbij zag komen, even verbeteren en opnieuw verbinding maken.

Met die F4, F3 moest je uitkijken. Want als je tegen een deadline inderhaast F3, F2 deed op die verdomd kleine knopjes, dan was dat een rampzalige memory dump, een ramp, want dan was je verhaal onherstelbaar verdwenen. Die fout heb ik maar één keer gemaakt.

Vijftien jaar geleden, toen ik Tandy nummer 14 voor de eerste keer in de schuur herontdekte, had ie twee decennia geslapen. Zou hij? Er zaten geen batterijen in, en dat was mazzel. Want die zouden zijn gaan lekken en een ravage veroorzaakt hebben. Zou het?

Vier verse Duracells erin; op knopje gedrukt, en jawel hoor, het werkte gewoon. Basic, Telcom, de adresbestanden, de spreadsheet en de tekstverwerker. Ergens in zijn ingewanden zat een piepklein batterijtje dat al die jaren het ROM in leven had gehouden.

Slechts één probleempje speelde er toen op, tien jaar nadat dat millenniumprobleem nogal mee bleek te vallen.

Programmeren in de Basic editor was toen een hobby van me, ik zat zelfs op de tribune vaak voor mijn lol met code te pielen terwijl er getennist werd. Allerlei grafische effecten produceren met de line commando’s, erg leuk allemaal.

Datum en tijd kon je in de text editor van de Olivetti’s en de Tandy’s met een regeltje Basic op laten hoesten:
$time=”11/30/00″
Ok
$date=”30/04/10″

Mooi niet dus, want toen ik het op 30 april 2010 na al die jaren weer probeerde was het resultaat ‘Friday, april 30th, 1910’. Dat was dus een serieus en dubbel millenniumprobleem. Om te beginnen kon hij kennelijk geen datum na 2000 parsen, en bovendien viel 30 april 1910 op een zaterdag! 🙂

Op collega Rob van Deursen, met wie ik nog een appeltje te schillen had vanwege een persoonlijk akkefietje, heb ik via zijn Olivetti zoete wraak genomen. Hij was lunchen in het bedrijfsrestaurant aan het Spinveld, voordat hij later op de dag af zou reizen naar de jaarvergadering annex persconferentie van de KNWU in Nieuwegein.

Via een paar regels code gaf ik zijn Olivetti opdracht om het Amerikaanse volkslied af te spelen zodra hij de ‘Power On’ ingedrukt had. Dat viel alleen maar te onderbreken via een combi van drie toetsen, en nee, dat was geen Ctrl-At-Delete. Zat hij daar tussen alle collega’s en wielerbonzen, en werd helemaal gek, toen hij zijn verslag wilde gaan tikken, de deadline naderend.

De paar collega’s, die er een beetje verstand van hadden probeerde hem met de klassieke Ctrl-Alt enzovoort te helpen, maar de enige manier waarop ze het gekrijs konden stoppen was de Power-Off.
Waarna The Star Spangled Banner weer oorverdovend opnieuw begon na de volgende Power-On – sound stond op ‘Max’ in Basic. Het heeft daarna even geduurd voor De Deurs weer lief deed tegen me.

Goed, ze staan nu allemaal in Hellemond, waar ze dat millennium probleem er misschien nog wel uit zouden kunnen pielen denk ik. Of, beter, laten zien dat er dus echt een millenniumprobleem heeft bestaan.

Ook leuk: het zijn nerds met humor, gezien de toegangsprijzen aan de balie: een kilobyte aan centen, 1024, voor een volwassene, 512 kb voor kids tot en met 14 jaar. Een family ticket kost 2.7 kb aan centen.

https://www.homecomputermuseum.nl/

Facebook: /Léon Krijnen/Memory dump