We fietsten gisteren samen door Boeimeer, toen we een schat van een oudere dame met een rollator tegenkwamen die ons aansprak. Ze was even de weg een beetje kwijt, we stonden wat over koetjes en kalfjes te praten en we hebben haar de juiste richting gewezen. Ze bedankte ons beleefd en uitgebreid, waarna we afscheid namen en ons weegs gingen.

Ze noemde zelfs haar naam, mevrouw Zöllner, maar zei dat we haar voortaan Truus mochten noemen. Het zal mijn inmiddels ook enigszins gevorderde leeftijd zijn, maar pas thuis viel oorverdovend het kwartje: Ach, Truus, de weduwe van Frans de Ligt!

Tot zijn pensioen, dat zal ongeveer eind vorige eeuw geweest zijn, de aardigste, vriendelijkste redactiechef van Dagblad De Stem en BN De Stem die we ooit gehad hebben. In 2012 overleden, pas 78 jaar oud.

Met een stalen ruggengraat als ie in een functioneel conflict met wie of wat dan ook belandde. Hoofdredactie, directie, redactie, dan gaf Frans geen krimp, en week geen millimeter. Maar het was altijd inhoudelijk, en nooit persoonlijk, altijd recht door zee, met altijd geweldige analytische argumenten. Allergisch voor omtrekkende bewegingen en gesjoemel.

Kajakker, roeier, fanatiek hockeyend bij Zwart Wit, tot op hoge leeftijd bij de veteranen aan de Galderseweg. De onvergetelijke Frans, jawel, oudoom van de voetballer Matthijs, was van 1934, dus Truus zal nu ook in de negentig zijn.

Er buitelden meer herinneringen over elkaar: de beeldjes van Truus, en de poes en de jonge merel.

Als beeldhouwer was Truus de Ligt-Zöllner de maker van de ‘Krantenlezer’, het bronzen beeldje dat ‘De Lezer van het Jaar’ vanaf 1972 ieder jaar kreeg aangeboden. Ik weet niet precies meer hoe die uitverkiezing tot stand kwam, maar als ik dat hier hoor van enkele oud-collega’s, dan pas ik de tekst weer aan – groot gemak van digitaal publiceren. Hoe dan ook, in de beeldbank van het Stadsarchief zie ik een aantal foto’s van de uitreiking van het beeldje.

Met Gerard van Herpen, Wim Kock en Eugène Loomans als de uitreikers, en bij de ontvangers zie ik ook nog wat lezers die ik mezelf nu weer herinner. Bas Zijlmans bijvoorbeeld, Marla Sträter, Rini Joris, Koen Halters, met zijn 10 jaar in 1981 de jongste winnaar. Truus had er een batch van geproduceerd, ik heb ook geen idee hoe lang die mooie traditie stand gehouden heeft. Zou mooi zijn als de huidige hoofdredactie van BN De Stem het initiatief weer eens gaat renoveren.

Overigens zie ook nog een keer Anja Verbiest in Oosterhout een andere versie van het beeldje overhandigen, was er misschien in iedere editie een? In het West Brabants Archief zit één foto van een andere Lezer van het Jaar beeldje, verder niets te vinden.

Ook mooi: Frans had aangegeven op geen enkele manier officieel afscheid te willen nemen. Hij dacht op zijn pensioendatum gewoon de deur van zijn hok achter hem te sluiten en het pand stilletjes te verlaten. Dat hebben we met een aantal collega’s mooi gedwarsboomd, door op desbetreffende vrijdagmiddag die deur te blokkeren, met toch nog wat spontane toespraakjes en cadeautjes. Daar kon ie dan wel weer om lachen.

Dat was een wijze les voor wijlen Pieter Jan Dekkers, die ook een broertje dood had aan recepties en gedoe. Hij was de volgende die kort daarop met pensioen ging, en voor hem hadden we natuurlijk ook iets bedacht.

Maar ‘PJD’, de in Den Haag gepokte en gemazelde parlementair verslaggever, die zijn laatste jaren van zijn carrière buitenland redacteur in Breda was, kwam de laatste dag dat hij had moeten werken niet meer opdagen, en we hebben hem daarna nooit meer gezien. Ik denk niet dat het voor zijn pensioen iets uitgemaakt heeft.

Oh ja, het mereljong.

We zullen nooit weten of de poes van Truus, die er op de foto’s met een onschuldig gezicht bij zit, belletje om haar nek, verantwoordelijk was voor het verdwijnen van Ma Merel. Feit is dat Poes zich net zo liefdevol als Truus ontfermde over de merelwees. Johan van Gurp maakte er een mooie serie foto’s van, op dinsdag 2 juni 1987.

Leuk: op dit moment hebben we een koppel merels in onze stadstuin, die steeds dwingender de geweekte rozijnen komen opeisen. Meneer en mevrouw staan te protesteren voor de tuindeuren, of landen op de klink van de keukendeur om tegen het glas te tikken. Pa stapte een paar dagen geleden op zijn gemak via de op een kier staande keukendeur de huiskamer in om mede te delen dat de rozijnen alweer op waren.

Dezer dagen fietsen we wel vaker door Boeimeer. Als we Truus weer tegenkomen zullen we haar de groeten doen van álle oud collega’s van Frans. En van Matthijs

| Facebook: /Leon Krijnen | Facebook: /Oud Breda | Facebook: /Breda |