Jos van Roozendaal is overleden. Jos (1945-2024), de amateur historicus die er in de jaren zestig voor zorgde dat de verdwenen herinnering aan William Kirlin junior, bijnaam Bill, weer levend werd, met een monument. Het staat op de plek waar Bill stierf, als radio-operator van ‘Baggy Maggy’. Nu is ook Jos overleden.

Jos hield het monument vanuit Ulicoten altijd in zijn eentje hij. Het onkruid gewied, het zwarte marmer en het portret blinkend, altijd een verse hos bloemen op 18 september. Hij bracht de geschiedenis van Baggy Maggy -de Consolidated B 24 bommenwerper, die er in september 1944 uit de lucht kwam vallen niet alleen hier tot leven, maar ook in Amerika. Daar slaagde hij erin om de bemanningsleden, die elkaar na de crash nooit meer gezien hadden, te herenigen. Met Gertrude, de zus van Bill. Nu ook alle bemanningsleden overleden zijn blijft er contact, tussen kinderen en kleinkinderen, hier en daar.

Op een natte, kille ochtend, staan we met zijn geliefde Adrienne, en de kinderen Karin en Koen zonder Jos bij Bill. Koen is piloot bij de KLM, op de Boeing 777 en 787. De liefde voor vliegen werd er door Jos met de paplepel ingegoten. Hij had ook piloot kunnen worden, maar dat zat er in zijn jeugd niet in.” Zijn diensttijd bij de Luchtmacht noemde hij ‘de mooi ste tijd van mijn leven. Adrienne: „Tot we jullie kregen, en ook toen de kleinkinderen kwamen. Hij deed alles met hart en ziel, zette alles opzij om zijn doel te bereiken, maar hij kon er ook heel trots op zijn.”

Ook zijn werk in de elektrotechniek was altijd honderd procent. Jos leefde om Adrienne, de kinderen, en de kleinkinderen gelukkig te maken. Niet om het ze altijd gemakkelijk te maken. Maar hij gaf ook mee dat ‘de kippen niet vanzelf gebraden aan komen vliegen. Toen Koen zes tien werd, kon hij kiezen: een brommer of zweefvliegen. Koen, en, uit uit het zelfde hout gesneden als zijn vader:
Ik fiets wel naar Gilze-Rijen.”

Zijn zolder was zijn historische heiligdom. Er staan nog honderden boeken en mappen, waar nog tientallen gele memo’s uit steken. Naast de tastbare herinneringen. Medailles, kleding, het door hemzelf gebouwde model van Baggy Maggy. Daar mochten we alleen maar naar kijken”, lachen ze met z’n drieën, niet aankomen.”

Over de bestemmingen van de collectie wordt nagedacht door Adri enne, Karin en Koen. Als ons mam ooit kleiner zou moeten gaan wonen”, zegt Karin, „kan tenslotte nooit alles het een mee. In de garage staat ook nog het een en ander’.

Het luik van de Baggy Maggy bijvoorbeeld, en de gyroscoop van de bommenwerper. Door het raampje in het luik zag navigator Henry Greenberg op 18 september 1944 tegen vijf uur’s middags met angst en beven de Hoogstratensebaan in Castelné opdoemen, aan het eind van laatste vlucht van Baggy Maggy.

Genoeg belangstelling voor alles van waarde. Bij de Stichting Herdenking Bevrijding van Baarle, en Heemkundige Kring Amalia van Solms. En de Traditiekamer op Gilze Rijen, hoeder van her luchtvaarthistorisch cultuurgoed uit de regio. Vliegveld Gilze-Rijen, waar los kind aan huis was, waar zijn zoon als zweefvlieger zijn eerste knopen maakte Koen maakte er vorig voor jaar bij de Herdenkingsvlucht op Bevrijdingsdag de prachtige foto van maakte, die omhoog kijkt naar de Britse Lancaster bommenwerper die overvliegt.

“Dat was een emotioneel moment. Hij wist toen al hoe ziek hij was. We wisten dat het de laatste keer zou zijn.”

Jos overleed thuis, in Ulicoten, op 19 januari van dit jaar, op 78-jarige leeftijd. Zijn afscheidsdienst wilde hij niet regisseren, maar hij verbond er één voorwaarde aan: ‘geen bloemen’. Niet omdat hij er een hekel aan had, “maar die zie ik toch niet meer. Hij had een rotsvast vertrouwen in de medische wetenschap, ook toen die hem niet meer kon helpen.

“Vraag maar een bijdrage aan het Koningin Wilhelmina Fonds. Daar hebben anderen later meer aan.”

| BN De Stem: in Liefdevolle Herinnering | Dossier: Baggy Maggy | Fotoalbum Google Photos: Baggy Maggy |