Het Sportcafé in Rijen is het het 26e café in deze serie, en het eerste dat er helemaal niet als een café uit ziet. Sterker nog: het ziet er helemaal niet uit. Het Sportcafé in Rijen is het het 26e café in deze serie, en het eerste dat er helemaal niet als een café uit ziet. Sterker nog: het ziet er helemaal niet uit. Zouden we Sportcafé Rijen op uiterlijk beoordeeld hebben, dan waren we er nooit naar binnen gegaan. Nog nooit een café gezien met zo’n lelijk uiterlijk. Eigenlijk helemaal geen uiterlijk, alleen maar een deur in een hoekje… >> Lees verder . . . >>
Bier vervalt niet in ‘t Brouwershuis
’t Brouwershuis in Baarle Hertog wil een echt biercafé zijn, met honderden merken. En bij al die flesjes letten ze goed op de houdbaarheidsdatum. Ze drinken er ook mooie mixen: Kwik Kwek en Trip Trap bijvoorbeeld. We zijn voor deze serie in cafés geweest die pal tegen de grens of er bovenop staan. Café In Holland in Castelré bijvoorbeeld, waar je vanaf het terras op de klok van de Sint-Katharinakerk in Hoogstraten kan zien hoe laat het is. Café Calfven aan Calfven in Calfven bij Ossendrecht, aan de oeroude trambaan naar Antwerpen. Moskes in Meerle, waar de bar in België… >> Lees verder . . . >>
Alle dagen rollen de ballen in De Ram
Waarom het café zo heet, weet niemand. Ooit schijnt er aan de Kalsdonksestraat in Roosendaal een kledingzaak te zijn geweest die De Ram heette. Wat die met het café te maken gehad heeft? Geen idee. De naam zou misschien beter passen bij een rugbyclub, houthakkers, of touwtrekkers. Maar in Café De Ram draait het voornamelijk om biljarten, een sport waarbij het vooral om gevoel gaat en millimeters het verschil maken. De drie biljarts daarentegen kunnen wel tegen een stootje en zouden zelfs van een ram van een buffel geen millimeter van hun plaats komen. Het zijn Van den Berg-tafels van… >> Lees verder . . . >>
Een nieuwe wind in Oude Molen
De opgetuigde wieken van de molen waar het dorp en het café in een grijs verleden naar genoemd moeten zijn, staan gezwind te draaien. Het dorp is niet meer dan een driesprong op drie oude dijken in de weidse West-Brabantse polders. De Stadsedijk loopt via Helwijk naar Willemstad, de Oudemolensedijk via Nieuwemolen naar Fijnaart, de Drogedijk naar Zwingelspaan. Welkom in Café Oude Molen in Oudemolen. Zowel in de naam van de molen, als in die van het café, het adres en de plaatsnaam worden de streepjes of spaties tussen Oude en Molen te pas en te onpas door elkaar gebruikt.… >> Lees verder . . . >>
De veiling is nog enkel herinnering
Het is weer even geleden, maar ooit dekte de naam de lading. Naast Veilingzicht stond de veiling van Oudenbosch. Het café aan de Bosschendijk zat toen zes dagen per week bomvol met boeren en groenteboeren, tuinders en telers, mensen van de veiling, vertegenwoordigers en leraren en scholieren van het Thomas More College. Goed voor een rijke geschiedenis, gevuld met mooie verhalen. Anno 2012 lopen de vaste klanten nog steeds door de achterdeur naar binnen, en krijgen zonder bestellen de eerste zegen van het hun vertrouwde individuele ritueel: een koffie, een neut of een pint. En een asbak. De voordeur blijkt… >> Lees verder . . . >>
De deur van D’n Inval staat altijd open
Leo en Ineke Leeggangers achter de tap van D’n InvalCafé D’n Inval maakt zijn naam waar: de deur staat wagenwijd open. Zodat buren en voorbijgangers mee kunnen genieten van de schlagers die op festivalsterkte door de Grote Kerkstraat in Raamsdonksveer schallen.Pagina als PDF: pdf/opcafe-inval.pdf Alle kasteleins in Adobe Spark. Decibellen en vierkante meters hebben we niet nagemeten, maar de oppervlakte is volgens uitbaatster Ineke Leeggangers klein genoeg om legaal te blijven roken. Roken doen de meeste klanten, haar echtgenoot Leo is geboren met een buil zware shag in zijn borstzak. “We hebben een rookruimte, maar die is nog nooit gebruikt.”D’n… >> Lees verder . . . >>
‘Geen pindakaas aan mijn biljart!’
Rietje is een gekoesterd publiek geheim in Rijsbergen. Wie niet weet waar het is, komt er niet. Het heet café De Kwinkslag, maar wie er klant is, zegt Rietje. Wie naar Rietje gaat komt daar omdat hij door iemand uitgenodigd is. Niemand loopt er toevallig binnen, omdat niemand er een café vermoedt. Rietje Snellen (73) zwaait er de scepter, en Rietje vindt het best zo. “Ik krijg nooit raar volk binnen. Laat dat maar lekker doorlopen.” Het toeval wil dat de middag dat we het domein van Rietje te bezoeken, deuren en ramen wijd open staan. Dat zijn er niet… >> Lees verder . . . >>
In memoriam: Sang Chun Lee
Het lijkt allemaal al weer zo lang geleden, maar ik heb toch een jaar of vijftien lang veel over tennis en biljarten geschreven. Vierendertig Grand Slam toernooien, tussen 1982 en 1996, en van de biljarttoernooien ben ik de tel kwijtgeraakt. In augustus en september 1993 zat ik twee weken in New York, voor Flushing Meadows, en ging ik op bezoek bij de deze week overleden Sang Chun Lee. Onderstaand verhaal werd eind september 1993 in de krant (toen nog De Stem) gepubliceerd. Aan Sang Lee bewaar ik warme herinneringen. Hij dacht ik speciaal voor hem naar New York gekomen was,… >> Lees verder . . . >>
Sang Chun Lee: een geval apart
Toen hij enkele seizoenen voor het eerst zijn opwachting maakte tussen de beste driebandenspelers van de wereld, werd hij gezien als een aardige aanwinst, goed voor een extra internationaal tintje in het uit overwegend Europeanen samengestelde profcircus van Doctor Werner Bayer.Sang Chun Lee is afkomstig uit Zuid-Korea, maar hij woont in New York en komt uit voor de Verenigde Staten. Dat Sang Lee (38) meer is dan een aardige aanwinst, daar zijn de collega’s dit seizoen snel achter gekomen. Nu Sang Lee een beetje aan het materiaal begint te wennen, wordt de ene na de andere prof omver gekegeld door… >> Lees verder . . . >>
‘Ik had hem al tien keer gespeeld’
DEURNE — Nog nooit had hij, naar eigen zeggen, last van slapeloosheid, maar de partij tegen Juni-Ghi had hij ‘s-nachts al tien keer gespeeld. ‘Dat is te zeggen, om half vier werd ik wakker, en toen kon ik niet meer slapen. Ik kon nergens anders meer aan denken dan aan dieën match”.Twee dagen en een vliegreis van 24 uur later, ondanks een tijdsverschil van een half etmaal, ziet Ludo Dielis er weer monter uit. In de morgenuren zijn de vier biljarts, twee van ‘café-afmetingen, twee matchtafels in zijn restaurant annex biljartzaal ‘Arena’ in het onder de rook van Antwerpen gelegen… >> Lees verder . . . >>