Dit verhaal schreef ik in maart 2016, kort voordat ik vanwege de door mij behaalde leeftijd niet meer, nooit meer, voor de krant mocht en hoefde te werken. Het ging over de Bredase kappers, die een halve eeuw geleden met de handen in het haar zaten – en al hun klanten ook – omdat ze vanaf de dinsdag voor Pasen vanaf 13:00, tot en met Tweede Paasdag, niet meer mochten scheren, verven, wassen, watergolven of knippen. Ik moest er aan denken toen ik op 18 maart als laatste klant door Laurenz geknipt werd, vlak voor de intelligent lockdown. Dus nu… >> Lees verder . . . >>

Charles Takkenberg, duikelaar. Volgens het stadsarchief ‘vermoedelijk’ een Bredanaar, die kopjeduikelde, van Amsterdam naar Marseille. In precies 3 maanden, tussen 12 november 1923 en 12 februari 1924 pakte hij de 1300 kilometer van de Dam in Mokum naar de Cathedrale La Major in ZuidFrankrijk in anderhalf miljoen koprollen. Onderweg verkocht hij ansichtkaarten van zichzelf. Daarop zit hij met de knieën plat op de grond, de onderbenen aan weerskanten naar buiten gevouwen. In een dikke leren jas, met een paar enorme handschoenen, boven zijn ernstige blik een enorm hoofddeksel. Die parafernalia waren waarschijnlijk bedoeld om hoofd en ledematen te beschermen tegen… >> Lees verder . . . >>

Mijn jongste verslaving heet Delpher. Nadat ik al een paar jaar lichtelijk verslingerd was aan het Bredase Stadsarchief, ben ik nu een hard core Delpher junk. Het is een beetje tijdreizen door een intussen alsmaar uitdijend universum, met als enige zekerheid dat er nooit een eind aan komt. Delpher is het door de Koninklijke Bibliotheek ontwikkelde systeem waarin op dit moment ruim één miljoen kranten en boeken doorbladerbaar ontsloten zijn. Het gaat me hier nu alleen even over Bredase dingen die ik er gevonden heb, en die ik tot nog toe niet ben tegen gekomen in onze eigen archieven of… >> Lees verder . . . >>

Over veertien dagen kost een plastic pint in Breda 2,40 euro. Waarschijnlijk heb ik onbewust meegemaakt dat er voor dat bedrag, in guldens, met carnaval een blad vol getapt werd. Maar dat was dan in de tijd dat ik weliswaar alleen mocht gaan hossen op de Grote Markt, als ik maar voor het donker thuis was. Op een leeftijd dat ik drank en shag, laat staan meiden, nog niet ontdekt had. Maar nou ook weer niet zó veel later betaalde ik voor een bierkaart met tien bonnekes 12.50 gulden. Als ik hem tenminste vóór de carnaval aanschafte, iets van 5,70… >> Lees verder . . . >>

Dat ze er mee willen pronken dat begrijp ik best. Maar dat in Breda negen willekeurige straatnamen aangeprezen worden als ‘De Bredase Negen Straatjes’ is een krampachtige vergelijking vanuit provinciale sentimenten. Net zo vergezocht als vanuit, of all places, Tilburg. Waar een architectenbureau in een poging tot het binnenhalen van een opdracht nu ook de term ‘Negen Tilburgse Straatjes’ uit de kast gehaald heeft. Het bekt lekker, en de hoofdstedelijke zijstraatjes tussen de Prinsen-, Keizers- en Herengracht en Singel worden op Lonely Planet, Rough Guide en alle travel apps aangeprezen als winkelwalhalla. Dat ze daardoor op uur van iedere dag… >> Lees verder . . . >>

Al jaren met plezier binnen de Singels residerend blijft Heuvel mijn favoriete wijk daarbuiten. Ik hou van Heuvel. Dat is de officiële naam vande wijk, de meeste Bredanaars noemen hem De Heuvel. Ik hou van De Heuvel, vanwege mooie herinneringen, vanwege de architectuur. Omdat er, toen ik 16 was, nogal wat vrienden woonden. Mijn eerste Puch kocht ik tweedehands voor 350 gulden in de Heuvelstraat, na vier weken vakantiewerk bij de Enka. We haalden van alles uit in een illegaal jeugdhonk in een souterrain in de Verbeetenstraat. Twee jaar lang ging ik iedere middag mijn boterhammen opeten bij een klasgenoot… >> Lees verder . . . >>

Heeft u ooit van de Gravinnen van Nassauboulevard gehoord? Een rondvraag op de redactie leerde me gisteren dat geen enkele collega die naam iets zei. Laat staan dat er iemand was die weet waar er in Breda een bordje staat dat die prachtige naam draagt. Of dat er luttele meters verderop een andere straat naar een andere Oranjeklant genoemd is: de Anna van Burenstraat. Je zou denken dat er in Breda onderhand kennelijk genoeg cafés, gebouwen, kazernes, parken, stegen en straten naar de Oranjes en Nassau’s, van Waldeck-Pyrmont’s en al hun bijzitten en nakomelingen, al dan niet van blauw dan… >> Lees verder . . . >>

Monty Python. Dat is altijd het eerste waar ik aan moet denken als ik iets absurds lees. Hoor ik iets raars over paarden, dan gaan mijn gedachten naar The Holy Grail. De onvergetelijk film, waarvoor de Pythons niet voldoende budget kregen om echte knollen op te laten draven. En daarom zelf voor edele viervoeter speelden, met halve kokosnoten klepperend, het geluid van hoeven imiterend. Vergeef me, maar daar moest ik meteen aan denken toen ik hoorde dat de politie op zoek was naar een man in een geel T-shirt, met een kratje op zijn fiets. Omdat die zich bezig gehouden… >> Lees verder . . . >>

Tegenwoordig heb je in Breda zo ongeveer ieder weekeinde een festival. Op het Chasséveld, bij Het Spanjaardsgat, of dwars door de hele binnenstad of over de Singels. De bezoekers doen er meestal een of twee dingen, de meesten die twee dingen tegelijk: luisteren en drinken. Staand, zittend, liggend, of dansend en hossend. Soms kotsend, en daarna slapend, al dan niet met een bekeuring voor openbare dronkenschap of wildpissen op zak. Daar houdt het, behalve dan bij het Brakkenfestival, de Carnavalsoptocht en de Brakkensliert qua actieve creatieve deelname mee op. Van 1966 tot 1972 had je in Breda een creatief festival,… >> Lees verder . . . >>

Moby Dick (Super8) from Ton van de Merwe on Vimeo Badderen in de Bredase Singels zal zelfs dezer drukkende dagen veel gezonder zijn dan ruim dertig jaar geleden. De Mark schuimde toen nog al eens. Terwijl de boeren ten noorden van Meerseldreef hun Belgische collega’s de schuld gaven, om intussen zelf hun akkers te bemesten met vloeibare stront. Schuimde de Mark, dan stonken de Singels. In de tweede helft van de vorige eeuw zag je er hooguit weleens een hond de eenden opjagen, geen Bredanaar die zich in het water waagde. Tegenwoordig springen meiden in bikini uit woonboten, en staat… >> Lees verder . . . >>

De foodhall in de Reigerstraat. Foto Johan van Gurp – Stadsarchief Breda. Volgende week zondag presenteert de Bredase historicus Frans Gooskens zijn boek over de geschiedenis van Wolfslaar, dat deze maand Abraham ziet. Of Sara, naar gelang u het 50-jarige zwembad als een meneer of als een mevrouw ziet. We hopen dat Gooskens daarna aan een ander opus begint, over de rijke geschiedenis van de teloor gegane Bredase bioscopen. In het spoor van Ida Aarts die in 2012 aan de Universiteit van Utrecht afstudeerde met een lezenswaardige scriptie over de ontwikkeling het Bredase bioscoopwezen in in zeer kort tijdsbestek: tussen… >> Lees verder . . . >>

Gratis tip voor de gemeente Breda: alle afzettingen van de binnenstad gewoon het hele jaar laten staan. Of vervangen door slagbomen, daar waar straten en wegen een singel kruisen. Want er is in Breda altijd zoveel te doen dat al die afzettingen beter permanent kunnen worden. Zodat al die geel-zwarte staanders, liggers en linten niet iedere week opnieuw aangesleept, opgezet, uit de weg gehaald en afgevoerd hoeven te worden. Stuk efficiënter: permanente slagbomen die met een app vanaf het Stadskantoor in werking gesteld kunnen worden. Lijkt me veel goedkoper dan het onderhoud en het constante gezeul met die afzettingen. Breda… >> Lees verder . . . >>

De een zijn dood is de ander zijn brood. Gelukkig heeft mijn onvergetelijke voorganger het pand in goede gezondheid verlaten. Hoe dan ook, mij is de eer te beurt gevallen om vanaf deze mooie Bredase kansel om de veertien dagen te mogen preken. Zeg maar ‘De Vuilen Hoek’, zoals ze in nogal wat Bredase cafés de gezelligste hoek noemen. Het zal even wennen zijn voor Princenhage, waarover en van waaruit mijn voorganger regelmatig berichtte. Vrees niet daar, ik begin er mezelf al half thuis te voelen nu ik zowat iedere dag over de Haagse Markt fiets, op en neer naar… >> Lees verder . . . >>