Ziekte en ongeluk zijn niet te voorkomen, al kan het geen kwaad uit te kijken met oversteken. Vissers die tijdens een storm tot God bidden, proberen immers ook uit de buurt van rotsen te blijven. Ik mag tot dusver niet klagen – afkloppen! – maar na een spectaculaire koprol met de racefiets in Melbourne heb ik, een paar weken later weer terug in Nederland,  een heel circus van medici en therapeuten, wachtkamers, formulieren, afspraken, onderzoeken en behandelingen doorlopen. Niks ernstigs, nadat schaafwonden, kneuzingen, bloeduitstortingen en blauwe plekken verdwenen waren, alleen een irritante schouder. Zorgen maak ik me niet, want, aldus… >> Lees verder . . . >>

Debatteer over de Chinese provincie Tibet en je staat tot aan je knieën middenin een moreel mijnenveld waaruit je zonder schade niet ontsnapt. Zo gek is het daarom niet dat Balkenende ervoor past om de dalai lama de hand te schudden. Maar omdat de goedlachse goedheilige bij de jeugd, bij links en in de grachtengordel net zo salonfähig is als global warming, is JP de pispaal waar half Nederland met veel kabaal tegenaan staat te zeiken. Wie niet mee gaat staan huilen en zich in de geschiedenis van Tibet en de dalai lama’s verdiept, komt tot de conclusie dat het… >> Lees verder . . . >>

Altijd goed voor reuring, woede, smoesjes en oproerkraaierij; declaratiegedrag van politici. Beschreven door journalisten die zelf ook declareren, derhalve zelf zeer zuiver op de graat. In Engeland is over het gegraaid en gegrabbel prachtige pleuris uitgebroken. Zoals dat gaat; omdat het daar regent, zal het hier snel druppelen. De politieke tegenstanders van de vermeende boosdoeners houden zich koest, zodat me twee gezegdes te binnen schieten; stil zitten tijdens het scheren en als zondaar geen stenen gooien. Conclusie: links en rechts in het politiek spectrum heeft de boel even hard vernaggeld. Al zijn er hilarische verschillen. Zo liet Labour hondenbrokken en… >> Lees verder . . . >>

Zomaar een reden om weer PvdA te gaan stemmen: staatssecretaris Frank Heemskerk verlost ons van de telefoonhorzels. Die jongens en meisjes, soms beleefd en vriendelijk, maar helaas maar al te vaak irritant opdringerig, die ons dingen proberen aan te smeren. Meestal melden ze zich tussen de soep en de aardappelen, of tijdens de openingstune van het Acht Uur Journaal. Dezer dagen gaat het om goedkopere of groenere energie en proefabonnementen. Voordeel van de kredietcrisis: al een tijd niet meer lastiggevallen door effectenboeren die me hemelse rendementen voorspiegelen als ze mijn geld mogen beleggen. Hoe zo’n gesprek verloopt, hangt van de… >> Lees verder . . . >>

Ik vraag me af of Harry Koorstra op een receptie Steve Ballmer tegen het lijf gelopen is. De directievoorzitter van TNT lijkt wel wat geleerd te hebben van de CEO van Microsoft en diens legendarische grote waffel. Aanvallen is altijd het devies van Microsoft geweest. Slaag je er niet in de concurrentie weg te vagen middels betere en/of goedkopere producten, dan maak je de tegenpartij zwart tot niemand er nog zaken mee doet. TNT heeft nu de tactiek gekozen waar Microsoft altijd zo goed in is geweest: FUD, het zaaien van ‘fear, uncertainty and doubt’. Terwijl het internet onmogelijk zou… >> Lees verder . . . >>

Ik geloof niet dat ik ooit iemand op uiterlijk of manier van doen beoordeeld heb. Schijt aan de mantra ‘je krijgt maar één keer de kans om een eerste indruk te maken’. Helaas klopt-ie maar al te vaak; het merendeel van uw medemensen is in eerste instantie voornamelijk geïnteresseerd in hoe u eruit ziet, wat voor kleren u draagt, hoe mooi u bent, hoeveel geld u hebt, hoe charmant u zich voor kunt doen. Ouder en wijzer, droeviger dan wel vrolijker; je kunt je in iemand vergissen. Nog nooit iemand binnen twee minuten zo zien veranderen als Susan Boyle. Ziet… >> Lees verder . . . >>

Henk Terlingen (links) en Rudolf Spoor in 1969. Foto Wikimedia Commons Ik ben zó oud, dat ik 1984 in angst en vrees gelezen heb. Geïnspireerd door een charismatische geschiedenisleraar van de verkeerde kant: altijd meer met toekomst dan met verleden bezig. De jaren tachtig waren toen nog heel ver weg Het woord computer debuteerde dankzij (Apollo) Henk(ie) Terlingen tijdens het verslag van de landing op de maan, juni 1969. Nu ligt 1984 drie keer zo ver achter me als toen voor me, de vraag is of George Orwell gelijk had. In ’84 nog niet, de webcam moest nog uitgevonden worden.… >> Lees verder . . . >>

Wie van plan is een urn te legen in het bos; eerst een natte vinger in de wind. Voordat u er net zo uitziet als Walter en The Dude in The Big Lebowski, als ze de as van Donny tegen de wind in gooien. As verstrooien; eigenlijk mag het niet (overal). Maar omdat we in Nederland wonen, waar van alles kan wat eigenlijk niet mag, kunt u straffeloos as verstrooien in het bos. U kunt ook de zee op, de lucht in (per vliegtuig of luchtballon) of André Hazes naäpen, wiens as in tien vuurpijlen richting Noordzee vloog. Men kan… >> Lees verder . . . >>

De jury hoefde niet te komen . . . De Tweede Kamer doet me dezer dagen denken aan een bos vlooien op de rug van een hond, ruziemakend over de koers die het beest zou moeten volgen. Vergis u niet; ik heb oprecht respect voor iedere parlementariër, en iedere politicus moet nou eenmaal iets vinden van de kredietcrisis en er iets over roepen. Terwijl ze donders goed weten dat het niet uitmaakt wat geroepen of gedaan wordt, maar het spel moet zo gespeeld worden. We zijn het schoothondje van Duitsland; trekt de boel daar aan, dan zal het hier rap… >> Lees verder . . . >>

Wij houden allebei van honden én van katten en we hebben lol om hondenliefhebbers die een hekel aan katten hebben en om kattenmensen die honden haten. Stoppen we ooit met reizen, dan gaat het geld naar een klein huisje met een flinke schuur en een enorme tuin. Met z’n allen gezellig oud worden: een stel honden, een haan en een zooi kippen, twee ezels, een nest poezen, een duo hangbuikzwijntjes en wat verder aan komt lopen. Dankzij de vogelhuisjes en mezenballen is het gekwetter in onze stadstuin oorverdovend; kool-, zwartkop- en pimpelmezen, vinken, roodborsten, de grauwe heggenmus, de gekraagde roodstaart,… >> Lees verder . . . >>

Wie in Australië op te hard rijden betrapt wordt, is stekeblind, hardleers, dronken of gewoon dom. Geldt wat mij betreft ook voor iedereen die hier te zwaar op het gaspedaal leunt, maar de wetgever doet Down Under nóg beter dan hier zijn best best om weggebruikers er op te wijzen dat ze in de gaten gehouden worden. Als op de radio, televisie én op de billboards beweerd wordt dat de politie extra haar best doet om aangeschoten chauffeurs te betrappen, dan kun je er donder op zeggen dat je gaande de lopende campagne minstens één keer per dag in een… >> Lees verder . . . >>

Sommigen denken dat ik een gereïncarneerde straathond ben. Zelf vergelijk ik mijn aangeboren gevoel voor navigatie liever met dat van een postduif; zet me midden in de nacht ergens op straat en het komt goed. Ik kijk naar de sterren, als het bewolkt is snuffel ik aan een lantaarnpaal en loop naar waar ik wezen moet. Aan mijn lijf geen TomTom; zon, maan, wind en sterren zijn mijn bakens. Soms gaat het fout. Het zal de jetlag geweest zijn; de eerste nacht in mijn hotelkamer in Kuala Lumpur lig ik wakker van het pijltje aan het plafond. Ik snap voor… >> Lees verder . . . >>

Van sommige middenstanders snap je niet dat ze nog klanten hebben. Zo kom ik al jaren niet meer bij de dichtstbijzijnde bakker. Dat nadat ik op een ochtend met nog wat mensen stond te wachten, terwijl de jongste bediende zich het apezuur werkte met het inpakken van appelflappen en Bossche bollen en het snijden van brood, intussen zwetend de heteluchtoven ladend en lossend. Haar bazin was intussen op haar dooie gemak met iets anders bezig. Op mijn vraag wat ze aan het doen was, wierp ze een blik op me alsof ze een levensgrote kakkerlak ontwaarde. Ze antwoordde dat ze… >> Lees verder . . . >>

In de mooiste steden van deze wereld dool ik het liefst in de stadsdelen waar maar weinig geïntegreerd is. Zoals de fantastische Chinatowns in Sydney, New York, Singapore en San Francisco, de levendige Koreatowns, Mexicaanse wijken, India Towns en Jodenbuurten. In de Russische buurt in San Francisco kun je dat heerlijke zwarte brood eten, in aantal Grieken gemeten, is Melbourne na Athene de tweede Griekse stad ter wereld, voor pizza ga je in een wereldstad naar Little Italy. Eigen cultuur en identiteit worden er fanatiek gekoesterd en bewaakt, culinair en commercieel optimaal gecultiveerd. Ik denk dat de Amsterdamse stadsdeelvoorzitter van… >> Lees verder . . . >>

De dooi nadert, een voorspelling die mij in diepe twijfel stort. Moet ik vandaag wel of niet een stepslee kopen? Dan moet ik naar Arnhem, Hengelo of Genemuiden, om mezelf van een levenslang trauma te verlossen: dat ik op ijs niet vooruit kan komen. Ik heb het geprobeerd in mijn jeugd, met botjes, met ijshockey- en Friesche schaatsen, zelfs met Noren, met en zonder stoel, maar het is nooit iets geworden. Ik fladderde als de stomverbaasde eend die op water dacht te landen. Te slappe enkels, al hadden die het voordeel dat er nooit een enkelband afscheurde als ik er… >> Lees verder . . . >>

Bij toeval heb ik iets met de inauguratierede van de Amerikaanse president; hij wordt altijd op mijn verjaardag uitgesproken. Toeval is niet dat de beroemdste speeches uit de geschiedenis maximaal 1600 woorden bevatten. Dat aantal in een begrijpelijk tempo uitspreken, duurt een kwartier tot twintig minuten en dan moet het al iets bijzonders zijn om het bordes niet in slaap te laten vallen. Cubanen luisterden niet voor hun plezier vijf uur lang naar Castro, maar omdat ze niet weg durfden te lopen. Soms mag het wat langer. Bij Obama bijvoorbeeld, wiens acceptance speech in november in meerdere opzichten zó historisch… >> Lees verder . . . >>

Angst – échte angst – kan zó verlammend werken dat je jezelf niet meer kan bewegen terwijl het koude zweet je uitbreekt en je sluitspieren zich automatisch ontspannen. Terwijl ik het nooit mee hoop te moeten maken, en het ook niemand toewens, koester ik een grenzeloze bewondering voor hen die erin slagen om in doodsangst besluiten te nemen, acties te ondernemen, zichzelf of anderen te redden, of vechtend ten onder gaan. De vraag is nu of ik respect op moet brengen voor mijn Iraakse collega Muntadhar al-Zaidi die deze week tijdens een persconferentie zijn schoenen naar het hoofd van George… >> Lees verder . . . >>