Een tattoo bezit ik niet, ook niet op een verborgen plek, en ik moet er ook niet aan denken. Het gaat me te ver, zoals ik een psycholoog in een praatprogramma met een serieus gezicht hoorde doen, een ets op je huid een ‘losers logo’ te noemen. Recent is mijn kijk op het tattoowereldje verbreed door een van de mooiste boeken die ik ooit gelezen heb. Until I find you van John Irving. Volop getatoeëer in het boek, met een hoofdstuk dat zich in Amsterdam in de herfst van 1969 afspeelt. Terwijl Henk Schiffmacher er niet alleen in figureert, maar… >> Lees verder . . . >>

The number 13, believed to be unlucky, has been skipped over at a horse stable Een bijgelovige coach kun je niet serieus nemen, eigenlijk net zomin als een krant die horoscopen publiceert. Omdat ik deze column op vrijdag de dertiende moest schrijven, uren voordat in Bern de oranje-blauwe kraker begon, wist ik niet of de daverende koppijn, terwijl u dit leest, van feestvreugde of kater is. Bijgelovig ben ik niet, al heb ik jaren gespeeld met rugnummer dertien. Bij toeval, want toen een apetrotse sponsor nieuwe pakken presenteerde, dreigde een Antilliaanse vriend stante pede de club te verlaten omdat hem… >> Lees verder . . . >>

Sommige nieuwsberichten kun je zomaar overschrijven, je naam eronder zetten, et voilà: alweer een column. Zoals dat over het trio Friese mannen dat donderdag voor de rechtbank in Leeuwarden werkstraffen tegen zich hoorde eisen vanwege het jarenlang begluren van plassende vrouwen. Van de kop alleen kreeg ik acuut heimwee naar allerlei films uit mijn jeugd. Met aan de ene kant van een breed spectrum Pietje Bell, Fernandel, Louis de Funès, Jacques Tati en klassieke Tirolers, en aan gene zijde Fellini, Kubrick, en Turks Fruit. Maar ja, we leven in 2008, en al gaf de officier van justitie in zijn requisitoir… >> Lees verder . . . >>

Ik ben een van die fietsende idioten die in te strakke, felgekleurde tricots, de door niemand te winnen strijd tegen ouderdom en aftakeling krampachtig naar de verlenging proberen te knokken. Vrijwel altijd in het vlakke laagland, maar één keer per jaar moet er een puist beklommen worden. Gisteren de eerbiedwaardige madam d’Huez, waar ik nog een appeltje mee te schillen had. Vorig jaar zat ze me dusdanig dwars dat ik er maar net in slaagde om al kafferend en tierend op mezelf de bezemwagen voor te blijven. Daarmee was mijn hele klimseizoen verpest, maar gisteren heb ik wraak kunnen nemen… >> Lees verder . . . >>

Stakers vechten met politie in de straten van Minneapolis, juni 1934. Foto: Wikimedia Commons Een econoom is aan mij niet verloren gegaan; aan cijfers en formulieren heb ik een hekel. Routine is wat in een enveloppe arriveert in een schoenendoos mikken, als die uitpuilt een middag gaatjes knippen en op volgorde in een Mickey Mouse-map stoppen. Bij de Belastingdienst zit ik automatisch ‘in het uitstel’. Rond deze tijd bezorg ik mijn map bij de fiscalist, die al jaren naar mijn volle tevredenheid het boeltje verder afwerkt. Geen rekenmeester, maar na het onbezorgde studentenleventje heb ik niet meer in het rood… >> Lees verder . . . >>

Ik weet niet of U genoten heeft van het huwelijk van de heer F. Bauer, maar ik heb er de buik vol van. Niet dat ik iets heb tegen de kennelijk net zo vriendelijk als eenvoudige kamper uit Fijnaart, zijn hoogblonde echtgenote, en zijn koters. Wat ik van zijn muziek vinden zou ik niet weten, want ik zou zo geen couplet of refrein mee kunnen zingen. Doet er ook niet toe, want iemand die Ahoy een week of wat uitverkocht krijgt, bezorgt een hoop mensen lol, en die gun ik iedereen van harte. Zelf kijk ik bijvoorbeeld graag naar André… >> Lees verder . . . >>

Hondenpoep blijkt een velen tot de verbeelding en wanhoop sprekend onderwerp te zijn. Zelden zo veel reacties gehad, via mail, door de telefoon, op straat en in de kroeg, zelfs via een handgeschreven bedankbrief in een dure enveloppe, als op mijn bijdrage van vorige week. Waarin ik beschreef dat de meeste Nederlanders het fatsoen ontberen om de drollen van hun viervoeter te ruimen als het beest ons aller openbare ruimte vervuild heeft. Ik heb me al vaker vermaakt met het gegeven dat ieder stukje in de krant over honden tot reacties van kattenmensen leidt, en omgekeerd. In die tweestrijd neig… >> Lees verder . . . >>

Ik heb hem maar even gegoogeld omdat zijn onderzoek me aan 1 april deed denken, notabene namens de firma Kleenex, waaruit zou moeten blijken dat Nederlanders zichzelf emotioneler vinden dan Italianen. Het blijkt dat professor Vingerhoets bestaat, en dat-ie aan de KUB een duidelijke samenhang tussen de gemiddelde temperatuur in een land en de huilfrequentie doceert; hoe een land, hoe meer er gehuild wordt. Ik weet niet of u wel een eens een Eskimo heeft zien huilen, maar van de documentaires op Discovery en National Geographic is me niet bijgebleven dat ze constant ijspegels aan hun oogleden hebben hangen. Ik… >> Lees verder . . . >>

Nu na de koperleidingen de putdeksels spoorloos uit de openbare ruimte verdwijnen, moet je oppassen dat de vullingen niet uit je gebit gekrikt worden. Nog erger; onbegrijpelijk, de gekoesterde parafernalia van het graf van overleden kind of ouder gejat en zonder scrupules bij de ijzerboer aangeboden. Of je dit soort streken als verdergaande verloedering van onze vaderlandse samenleving moet zien, zou ik niet weten. Wellicht van alle tijden, en wie weet blijkt het een globaal probleem, als je verder kijkt dan je neus lang is. Typisch Nederlands daarentegen is de onbeschoftheid van hondeneigenaren, die te beroerd zijn om de stront… >> Lees verder . . . >>

Jammer dat Els Borst geen minister van Volksgezondheid meer is, want dat associeert wat gemakkelijker dan Ab Klink. Die nu gehoor geeft aan een door de Kamer gesteunde motie van de ChristenUnie en van de Nederlandse vrouw eist dat kersvers kroost voortaan massaal via de borst gevoed wordt. Kan dat dat niet live, dan maar afkolvend, maar het moet gebeuren! Je vraagt je om te beginnen stomverbaasd af of ze daar in Den Haag niks beters te doen hebben, en vervolgens geïrriteerd waar ze zich nu weer mee bemoeien. Ik geloof best dat wetenschappelijk onderzoek uitgewezen heeft dat borstvoeding beter… >> Lees verder . . . >>

Als ik ergens dol op ben, is het op pretentieuze parvenu’s die door de mand vallen. Nog steeds krijg ik tranen in mijn ogen van het lachen van de situatie die ooit zo treffend beschreven is door mijn collega Rosé Lokhoff. Over de kakbal die op hoge poten met een zeer geaffecteerd accent de eigenaar van het Chinese restaurant aan tafel eiste omdat er kurk (meneer sprak het uit als kárk) in zijn wijn zou zitten. Waarop de restaurateur, zoals het een ware Chinees betaamt, hem met een ondoorgrondelijk uitgestreken gezicht de mond snoerde met de onsterfelijke uitspraak: ‘Kan niet,… >> Lees verder . . . >>

Men kan van Geert Wilders denken wat men wil, maar de man is een gouden marketeer. Terwijl niemand weet waar zijn film precies over gaat, behalve dat-ie iets met de Koran en de Islam te maken heeft, lijkt het of we in de Koude Oorlog en de jaren vijftig beland zijn. Ministers en burgemeesters in loopgraven, zandzakken voor de Nederlandse dijken; marine, land- en luchtmacht verkeren in verhoogde staat van paraatheid en de Arabische Europese Liga heeft aangekondigd een tegenfilm te zullen maken. Die moeite kunnen ze zich besparen door The Life of Brian te hervertonen. In die onsterfelijke komedie,… >> Lees verder . . . >>

Vertrouw de kunst, maar niet de artiesten. Of ik die wijsheid goed begrijp, betwijfel ik, maar wel weet ik dat ik met schilders, beeldhouwers, dichteressen, architecten en ontwerpers beter niet in discussie kan gaan. Althans, niet verder dan ‘mooi’, of ‘lelijk’. Aanschouw hun kunst, koop het als u het mooi vindt, en laat het links liggen als u het niks vindt. Probeer het vooral niet te begrijpen, want als u er bij de eerste aanblik van gruwt, wordt het niks mooier als iemand uitlegt wat de bedoeling is. Bijvoorbeeld de brug, die de kroon op de prachtige Nieuwe Haven in… >> Lees verder . . . >>

Ik ben het niet vaak met Geert Wilders eens, maar af en toe heeft-ie een punt. Deze week noemde hij de oproepers tot meer tolerantie ‘onnozele en naïeve dwazen’. Dat ging over Doekle Terpstra en de zijnen die met hun in Trouw getimmerde manifest het nieuwe jaar openden. Beetje goedkoop om dat in die kerkelijke krant te doen, waar preken voor eigen parochie een stuk minder kost dan een hele pagina in De Telegraaf. Gemakkelijk ook, omdat Terpstra drommels goed wist dat de minimale investering tot maximaal resultaat zou leiden, in deze tijden waarin de waan van de dag overheerst… >> Lees verder . . . >>

Om hem postuum een rund te noemen, ook al heeft-ie ermee gestunt, dat gaat me te ver, maar het is een triest feit dat dit jaar al vier dagen vóór oudjaar het eerste vuurwerkslachtoffer gevallen is. We mogen hopen dat het geen omen is van veel meer ellende, nu de officiële verkoop oorverdovend van start is gegaan. Bij mij om de hoek zit een leverancier die alleen al in de etalage voldoende voorraad voorhanden heeft om een wolkenkrabber mee op te blazen. De afvalbakken in de omgeving zullen er niet meer aangaan. Die zijn de afgelopen weken stuk voor stuk… >> Lees verder . . . >>

De nachttrein bezorgt me een beetje heimwee. Omdat er vroeger in Breda alleen maar nachtkroegen waren waar je zonder stropdas niet naar binnen mocht, togen we na sluitingstijd naar Antwerpen. De Bob was de schaarse geheelonthouder, of de goeie gast die aan het begin van de avond wat minder dronk dan de rest. Met zeven man in een Lelijke Eend schoot het niet echt op, om soms bij Wuustwezel een chagrijnige Zwarte Zwaan te treffen die het gezelschap stappers in spe zonder pardon terug naar Olland stuurde. Achteraf, nu iedereen wijzer is, is het besef gearriveerd dat die escapades misschien… >> Lees verder . . . >>

Het is hier een land van zanikers en zeurpieten en het NOS Journaal is de moeder van alle gezever. Het zou een betrouwbare, onafhankelijke, verslaggevende en analyserende rots in de nooit aflatende branding van de waan der dag moeten zijn. Maar het is mettertijd verworden tot een breikransje dat het iedereen, van kleuter tot hoogbejaarde, gezellig naar de zin wil maken, met Philip Freriks in de rol van Tante Betje. De twee populairste pispalen van de redactie binnenland zijn ProRail en De Spoorwegen. Deze week opende het journaal met zeven minuten gezeur over onderhoud, op een toon alsof heel Nederland… >> Lees verder . . . >>