Ik heb nooit het idee gehad dat klagen iets is dat Bredanaars in de genen zit. Kankeren en mopperen wel, maar dat is zo typisch Nederlands, dat Breda niet veel af zal wijken van de nationale norm. Toch ik het gevoel te krijgen dat Breda een stad van klagers geworden is. Jammer dat de Singels ooit uitgegraven zijn, anders hadden we één passende klaagmuur van een kilometer of acht rondom de binnenstad gehad. Zolang ik bij deze krant werk, en dat is nogal lang, wordt er via de krant geklaagd. Door lezers die de telefoon pakken, die voorheen een brief… >> Lees verder . . . >>

Het is midzomer. Sinterklaas zet pas over een dikke drie maanden voet aan wal, maar het gaat nu al weer over Zwarte Piet. Stiekem wens ik altijd dat ik half bruin of helemaal zwart ben als die discussie weer losbarst. Omdat ik er dan zonder enige schroom aan deel zou kunnen nemen. Als blanke ben je toch een beetje terughoudend, goed nadenkend over wat je denkt en zegt. Voordat je iemand op zijn tenen trapt en, en zelf van racisme wordt beschuldigd. Nou kan dat helemaal geen kwaad, goed nadenken over wat je gaat zeggen. Net als meer luisteren. ‘Want… >> Lees verder . . . >>

Wat betreft dommigheid, lompheid, onbeschoftheid en stupiditeit in commentaren op internet dacht ik onderhand alles meegemaakt te hebben. Op de website van de krant, waar ik het voorrecht geniet ook door de geweigerde commentaren te kunnen bladeren, op de sociale media. Overal waar iedereen, zonder last of ruggespraak, zonder kennis van zaken, met of zonder verstand, door niets of niemand gehinderd vaten vol gal of vergif kan spuien. Wat je maar kan verzinnen aan beledigingen, bedreigingen en doodswensen, had ik al eens voorbij zien komen. Dacht ik. Tot een jochie van 5, al dan niet bewust, in Oudenbosch een vlinderhondje… >> Lees verder . . . >>

Eigenlijk zou iedereen die denkt ergens iets van te vinden, even naar De Correspondent moeten surfen. Daarna weet je niet meer zeker of je iets zeker weet. Of het nou over criminaliteit, seks, drank, drugs, rock-’n-roll, vluchtelingen, Russen, seriemoordenaars, IS, moslims, conservatieve katholieken of klassieke muziek gaat, De Correspondent weet er zo’n draai aan te geven dat je op je verkeerde been staat te wankelen. Dankzij de filosofische genen in het DNA van die journalistieke start-up, die inmiddels 35.000 betalende leden heeft. Dat succes zegt iets over de designers, de programmeurs en het zakelijk instinct van die club, waar alles… >> Lees verder . . . >>

Op mijn leeftijd, met mijn gewicht, weet ik één ding zeker als ik weer eens op de racefiets klim. Of ik nou 10, 20 of 100 kilometer doorsukkel, ik komt zeiknat thuis. Van het zweet, dat door dat ademend lycra aan alle kanten naar beneden druppelt. Tot in mijn schoenen toe. Of opdroogt tot spectaculaire zoutkorsten. Om te voorkomen dat de wasmachine door mijn ammonia en natrium aangevreten wordt, hang ik alles binnenstebuiten een nachtje in de schuur te drogen. Met de zooltjes eruit, naast mijn doordrenkte helm. Niet zo gek dat wielerverslaggevers sterke verhalen ophangen over stinkende wielrenners. Of… >> Lees verder . . . >>

Dit schilderij van Norman Rockwell – ‘The Rookie’ – bracht vorig jaar 22.5 miljoen dollar op toen het geveild werd. Als niet-verzamelaar krab ik wel eens achter mijn oren, zo van ‘had ik verdorie maar dit’ of ‘had ik sakkerju maar dat’. Niet-verzamelaars doen allerlei dingen altijd te vroeg weg, om ze te laat te kopen. Al heb ik het, ook achteraf gezien, redelijk goed gedaan toen ik mijn enige echte verzameling ooit, een zootje zwarte bakelieten telefoons, twaalf jaar geleden in één deal de deur uitgedaan heb. Een stuk of vijftig klassieke toestellen die ik in de jaren ’70… >> Lees verder . . . >>

Zoals zoveel dingen zijn ze volgens mij uit de Verenigde Staten uiteindelijk hierheen gewaaid: de obligate vragen. In de dienstverlening. Bij de kassa, aan tafel.Bij die Amerikanen snap je tenminste nog waarom ze het doen. Want daar zijn er na 239 jaar nog steeds niet in geslaagd om een fatsoenlijk minimum salaris overeen te komen. Zodat die daar in onze ogen zo overdreven vriendelijkheid in horeca, hotels, detailhandel en taxi’s alleen maar bedoeld is om via riante fooien die minimum emissie goed te maken. Niks mis met de clichés, ‘hoe het met je gaat, of het gesmaakt heeft, of je… >> Lees verder . . . >>

Of het laf, moedig, dom of slim is van Tspiras en Varoufakis om het Griekse volk over hun eigen ondergang of overleven te laten beslissen, daar kom ik niet uit. Terwijl ik me INTUSSEN afvraag of onze eigen regering bewust en uitgerekend op dit moment een wellicht nog heikeler beslissing vanuit het Torentje bij ons over de schutting heeft gegooid. Vlak voor het zomerreces, midden in de Griekse turbulentie, worden we door de overheid via een internetconsulatie gevraagd hoe ver de overheid mag gaan om ons via internet te bespioneren. Misschien heeft u verstand van economie, maar ik zou geen… >> Lees verder . . . >>

Bij de NS hebben ze een directeur ethiek aangesteld. Lijkt me dat zo iemand wel iets meer dan 60 uur per week nodig zal hebben om het imago van wat ooit onze nationale trots was, weer wat op te poetsen. Maar mocht ie, niet echt ongebruikelijk op dat niveau, voor twee dagen werk drie keer modaal scoren, dan zou ik hem de rest van de week scherven laten ruimen bij ProRail en VCO-NCW. Daar kunnen ze ook wel een ethische spin dokter gebruiken, die de top voor uitglijders behoedt. Spijt en sorry zeggen hoeft ie ze niet meer te leren,… >> Lees verder . . . >>

Niets zo onweerstaanbaar én verslavend als de combinatie van vet én zoet. Iedere diëtist weet het, u weet het, ik weet het. Maar ja, zonder een lekkere vette zoete hap bij de cappuccino kom ik ’s morgens niet op gang. Liefst een croissant met amandelen, of een blok melkchocola met hazelnoten. Maakt u zich geen zorgen over mijn gewicht of cholesterol; compenseren doe ik later op de dag wel. Of niet. Hoe dan ook, net zo amusant als hypocriet, is de bijna-oorlog tussen Italië en Frankrijk. Over Nutella, zó zoet én zó vet. Tien procent verzadigd vet, bijna 60 procent… >> Lees verder . . . >>

Tot nog toe – afkloppen – heb ik nog nooit iets te maken gehad met het UWV. Maar omdat nogal wat collega’s, of vrienden die tot dan bij andere bedrijven werkten, noodgedwongen bij die instantie aan hebben moeten kloppen, hoor ik wel eens wat. Bijvoorbeeld van een journalist van mijn leeftijd, een klassieke analyticus, die een baan als taxi-chauffeur aangeboden kreeg.Of een andere zestig plusser, die tijdens een voortijdig geblokkeerde carrière van ruim dertig jaar nooit een camera in handen gehouden had. Maar wiens profiel volgens het UWV voor honderd procent paste bij een vacature te Hilversum. Waar ze iemand… >> Lees verder . . . >>

Kim Jong Un eist beter weer bij het Noord Koreaanse KNMIEr zijn wel meer mensen die ik geregeld mis, nadat ze van ons ondermaanse naar de bovenmaanse hel of hemel vertrokken zijn. Maar zo gauw het om zon of regen, donder en bliksem gaat, mis ik de klassieke ijs en weder dienenden, de weermannen van weleer. Toen er nog maar twee televisiezenders in Nederland waren en je in het zuiden van het land in zwartwit BRT kon kijken, waren Jan Pelleboer en Armand Pien de ijsheiligen van de ether.Niks internet, apps, en 199 televisiekanalen, waar het weer tegenwoordig versjacherd wordt… >> Lees verder . . . >>

Bankiers zijn lelijke mensen met een mooi pak aan. Kijk er voor uit. Aldus mijn financieel adviseur, die me maar meteen waarschuwde voor sommige assuradeurs, hun tussenpersonen, en zelfs zijn eigen kompanen. Nu een lijfrentepolis de einddatum heeft bereikt, begin ik hem te begrijpen. Qua timing is de expiratie fiscaal niet zo handig, omdat ik voorlopig mijn vervaldatum als werknemer nog niet hoop te bereiken. Met de details ga ik u niet vermoeien: waar het hier om gaat is de totale miscommunicatie tussen mij, de tussenpaus en de assuradeurs die hij dient. Het moet wel een hoger universum zijn van… >> Lees verder . . . >>

Vroeger was alles beter. Vroeger speelden we gewoon op straat, vijf dagen per week naschools, en in het weekeinde de hele dag. Vroeger mochten we – moesten we – lopend naar de kleuterschool. Mijn eerste fiets voor de lagere school was een tweedehandsje, op de groei aangeschaft. Met 15 centimeter dikke houten blokken op de trappers, omdat ik er vanaf het zadel niet bij kon. Tuurlijk stuiterde ik de eerste de beste keer dat ik het ijzeren ros besteeg met mijn kroonjuwelen op de stang. Tegenwoordig zou zo’n gebeurtenis goed zijn voor een langdurig trauma en geestelijke nazorg, maar vroeger… >> Lees verder . . . >>

Snobistisch of niet, qua landen was ik de tel al een tijdje kwijt, en ik heb helemaal geen idee op hoeveel eilanden ik ooit geweest ben. Het mooiste? Moeilijk. Er zijn zo veel mooie eilanden. Mijn mooiste ligt overigens niet in zee, maar in het Lago de Nicaragua. Twee aan elkaar gegroeide vulkanen: Omotepe. Paradijselijk zo lang het duurt, nu de door geld verblinde regering van Nicaragua besloten heeft om een tweede Panama-kanaal dwars door het Lago de Nicaragua aan te gaan leggen. Honderden andere, door verschillende zeeën en oceanen omgeven eilanden, ze mogen er allemaal zijn. Ook al hebben… >> Lees verder . . . >>

Na twee maanden India is het even wennen. Het is zo saai, stil en grijs hier. Daar is het net zo treurig als kleurig, net zo droef als vrolijk, overal oorverdovend en soms doodstil, met de meest fantastische mensen, ertussen de meest ongelooflijke oplichters en leugenaars. India is vagevuur, hemel én hel in één net zo’n ongelooflijk mooi als ongelooflijk vuil land. Waar ze met 1.200 miljoen mensen proberen te overleven, waar meestal alles werkt. De eerste truc: de taxi-wallah op het vliegveld in Delhi. We geven hem – wijs geworden na eerdere rijdende oplichtingen – het pre-paid bonnetje, goed… >> Lees verder . . . >>

Af en toe heb ik heimwee naar een jaar of dertig terug. Naar die tijd zonder Facebook, Twitter, websites, smartphones. Met een muntentelefoon in de hoek van het stamcafé, achter het biljart. Zonder de godzalige dag door berichten, gekwetter, getjilp, messages, piepjes en updates. Goed, het is niet anders. En ik ben niet alleen beroepsmatig verplicht om er aan mee te doen, in mijn vrije tijd kan ik het ook niet laten. Maar toch, af en toe heimwee, zoals naar maandag 3 december 1984. Die avond was ik het plafond van mijn nieuwe appartement in de Bredase binnenstad aan het… >> Lees verder . . . >>