Soms kijken ze me aan alsof ik een paar jaar onder een steen op een andere planeet gezeten heb. Als ik in de kroeg of op het werk laat weten niet te weten waar ze het over hebben als ze het hebben over All You Need is Love, Boer Zoekt Vrouw, Klasgenoten, Memories, De Mol, DWDD en nog een zooi andere programma’s. Gaap. Hoewel: ik zou er mezelf geen oordeel over aan durven matigen. Omdat ik er nooit naar kijk. Niet echt een bewuste keuze: er gaan maar 24 uur in een dag, en dat zijn er altijd te weinig.… >> Lees verder . . . >>

Sommige provincialen hebben lange tenen. Dat soort provinciaal dat echt provinciaal is, maar zich desondanks zwaar beledigd toont als het genoemd wordt wat het is: provinciaal. Met veel plezier wonend, werkend, levend in Brabant, kan ik moeilijk ontkennen provinciaal te zijn. Maar waarom zou ik? Ik ben Brabander, dus provinciaal.… >> Lees verder . . . >>

Ik ben er een misschien beetje laat mee, want ik zie net dat Henk de Hooge in 2011 op DutchCowboys al eens iets over de docu geschreven heeft. Maar goed, ik heb die fascinerende serie op MTV pas kort geleden ontdekt: Catfish. Over mensen die zich op internet anders voordoen dan ze zijn, vissend naar slachtoffers. Op Facebook, op dating-sites en andere sociale gedoetjes. Soms hilarisch, meestal triest en zielig. Tranentrekkend als iemands droom, zijn vertrouwen in wat eindelijk een echte relatie leek te zijn, doorgeprikt, opgeblazen, aan diggelen en in scherven gaat. Hilarisch als beide bedriegers elkaar bedrogen hebben.… >> Lees verder . . . >>

Ooit heb ik emmers eikels geraapt voor wijlen Binky. Het tamme hangbuikvarkentje, onderdeel van de veestapel op een Bavelse hobbyboerderij. Waar we de honneurs waarnamen als de hereboer op vakantie naar zijn Franse buiten was. Binky was er dol op, en kraakte de eikels net zo gemakkelijk als de walnoten. De harde stukken en de velletjes spuugde ze netjes uit. Ik moest aan Binky denken omdat ik afgelopen week drie verhalen las waarin de termen ‘eikels rapen’ en ‘steeds meer’ in één zin opdoken. Die combinatie wil meestal zeggen dat er iets van een pietluttig probleem is, of helemaal niet,… >> Lees verder . . . >>

Op internet kan ik één ding ik missen als kiespijn: de digitale zeepkist. Met daarop de opgewonden standjes die vroeger op De Dam of in een park luisterende oren zochten. Er stonden gelijkgezinden omheen, andersdenkenden die er tegenin begonnen te schreeuwen, en mensen die zich kostelijk vermaakten. Op internet kan iedereen voor een wereldwijd publiek zijn mening verkondigen. Om met Clint Eastwood als Dirty Harry Callahan te spreken: ‘meningen zijn net poepgaten. Iedereen heeft er een’. Ik respecteer ze allemaal, de meningen bedoel ik. Het geschreeuw vanaf de digitale zeepkisten niet. Over advocaten die hun werk doen en dus ook… >> Lees verder . . . >>

Ik hou niet van gesol met dieren, maar de dierenbescherming moet niet overdrijven. Het is toch geen dierenmishandeling om ’s morgens om 5 uur met een nog halfslapende kameel of dromedaris naar de Makro te wandelen? De dierenbescherming vind kennelijk dat zoiets niet hoort. De kwestie is niet het gesol met dieren, de kwestie is: wat is gesol? Dankzij de fantastische zomer die we achter de rug hebben – en over de herfst hebben we tot nu toe ook helemaal niets te klagen – hebben we Nederland herontdekt. Tentje, kratje bier en wegwerpbarbecue in de kofferbak, de fietsen achterop. Fantastisch… >> Lees verder . . . >>

Ik weet onderhand dat internet een wereldwijde klaagmuur in optima forma is, die desondanks af en toe best handig is. Het probleem is dat, overigens net zoals dat het geval is met de ingezonden brieven in de krant, de negativisten de overhand hebben. Wat is waar, wat is onzin? Wie wat te melken, te klagen, te kankeren of te zeuren heeft, die grijpt een toetsenbord en begint driftig te timmeren. Gelukkige en tevreden mensen doen dat niet of nauwelijks. Om een voor de hand liggende reden: ze hebben wel wat beters te doen, namelijk gelukkig en tevreden zijn. Maar goed,… >> Lees verder . . . >>

Ik ben het even kwijt, maar als u denkt het zeker te weten, hoor ik het graag: is de PvdA nou voor of tegen de JSF? Misschien zie ik het helemaal fout, maar ik heb het idee dat ze de afgelopen maand de oneven weken voor waren en de even weken tegen. En in die weken op zaterdag voor, op zondag tegen en op vrijdag de dertiende waren ze helemaal de kluts kwijt. Of zou Diederik iedere dag de blaadjes van een rode roos één voor één uittrekken, om en om ‘ja’ en ‘nee’ mompelend? Ja, want het staat in… >> Lees verder . . . >>

Meerdere malen per week krijg ik het gevoel dat Diederik Stapel op proef weer een onderzoek gegund is door een universiteit of overheidsinstantie. Eergisteren pakte Trouw uit met de resultaten van een door de christelijk krant betaald vraag- en antwoordspelletje van de afdeling Kieskompas van de Amsterdamse Vrije Universiteit. Zoals dat tegenwoordig gaat: er wordt om te beginnen een tweet de wereld ingestuurd, terwijl er tegelijkertijd een mail uitgaat naar zo’n 1.200 adressen op een perslijst. Facebook volgt, de radio en televisie er achteraan, de volgende dag wordt alles nagekauwd in de kranten die er nog zijn. Dit weekend verschijnen… >> Lees verder . . . >>

Moet ik me nou als Brabander én als Bredanaar gefrustreerd en teleurgesteld voelen? Dacht het niet. Als was het maar omdat ik u hier als eens heb laten weten wat ik van de gang van zaken vond. Ik vind mezelf geen zuurpruim – al zijn de meningen daarover nogal verdeeld – maar ik vond dat gedoetje regelmatig mateloos irritant. Niet het idee an sich, maar wel door de manier waarop een kongsi van baantjesjagers, bestuurders en cultuurproevers álle Brabanders iets door de strot probeerden te dringen waar niemand op zat te wachten. In hun eigen boeventaaltje zouden ze zeggen dat… >> Lees verder . . . >>

Zou het onderhand geen tijd worden voor een lakmoesproef bij de internationale Roodharigendag? Ik wed dat er ik weet niet hoe veel grappenmakers rondlopen die door de mand vallen als een kapper met verstand van zaken het rode haar tot aan de wortel aan een grondige controle onderwerpt. Zodat de oplichters net als bij de veteranendagen ontmaskerd worden. Die paradeerden opgewekt mee met een zooi blikken medailles op de revers van een bij een dumpzaak aangeschaft uniform uit de Tweede Wereldoorlog. Geen idee of ze in de oorlog fout geweest zijn, of dat hen ten onrechte geen onderscheiding toegekend is.… >> Lees verder . . . >>

Door een paar ontspoorde mailwisselingen werd ik er de afgelopen week aan herinnerd dat humor, intelligentie, ironie en zelfspot onscheidbare grootheden zijn. Zonder een ruime portie van die drie ingrediënten bij de gesprekspartners aan tafel, aan de bar, op Facebook of in een mailwisseling is het spoor gauw bijster bij hen die iets missen. Nou maar hopen dat ze het voorgaande vatten, en zo niet, jammer. Begrijp me niet verkeerd: ik ben geen cynicus, ik vind dat echt jammer. Het is tamelijk frustrerend. In die momenten van frustratie viel ik vroeger altijd graag terug op mijn beduimelde en uiteindelijk uit… >> Lees verder . . . >>

Ik ben opgegroeid met blanke, bruine en gele vla, jodenkoeken, moorkoppen, negerzoenen, zigeunersaus en zwarte pieten. Mag allemaal niet meer, volgens verschillende druktemakers aan weerszijden van het blanke, bruine, zwarte, linkse of rechtse, allochtone, autochtone of statenloze spectrum van landgenoten en medelanders. Wat mij betreft lopen ze allemaal naar de maan met hun gezeur. Straks mogen we bolussen niet meer Zeeuws, hopjes niet meer Haags, worstenbroodjes niet meer Brabants, friet niet meer Vlaams of Frans, vlaai niet meer Limburgs, worsten niet Berliner, Frankfurter of Saksisch en ei niet meer Russisch noemen. Fruit mag niet meer Turks heten, biefstuk niet meer… >> Lees verder . . . >>

Geen conducteur die iets zegt over het kleine witte hondje dat met mijn gezicht de pasfoto op de achterkant van mijn OV chipkaart deelt. Geen idee of het mag, maar een digitale controleur heeft de foto goedgekeurd gaande het identificatieproces. De chip doet netjes zijn werk, wijlen het witte hondje reist altijd mee. Als mijn paspoort of rijbewijs ververst moet worden, ga ik een pasfoto aanbieden met een vergiet op mijn kanis. Lach niet, want dit is een serieuze zaak. Ik ben al sinds begin jaren negentig lid van de Skeptic Society, waar men graag discussieert over de vraag of… >> Lees verder . . . >>

Soms valt het niet mee om inspiratie voor een column op te doen, en soms komt het onderwerp aanwaaien. Zoals vanavond, al hoop ik dat het de laatste keer is dat ik er iets over ga schrijven. We wonen alweer bijna 25 jaar in een oase van rust binnen de singels in het centrum van Breda. Aan de achterkant een paradijselijk stadstuintje bomvol bloemen, bijtjes, vlinders en vogels. Een half jaar geleden is de buurman om de hoek overleden. Een rustige en vriendelijke vrijgezel, waar we nooit last van hadden. In het huisje ernaast, grenzend aan onze keuken en slaapkamer,… >> Lees verder . . . >>

Steeds vaker moet ik tot mijn ongenoegen constateren dat de termen steeds vaker, steeds meer of steeds minder, steeds vaker worden gebruikt. Steeds wordt bijna nooit aan het begin van een leuk, opgewekt of vrolijk verhaal gehanteerd. Begint een verhaal met het woord steeds, dan kunt u het beter overslaan, want u wordt er niet vrolijk van. Terwijl de komkommertijd nog maar nauwelijks is begonnen, is steeds als openingswoord steeds garantie voor een flinke partij kommer en kwel in de volgende alinea’s. Wist u bijvoorbeeld, dat er steeds meer verkeerde ledematen worden geamputeerd? De schrijver van dat verhaal ontging het… >> Lees verder . . . >>

Meestal hou ik me verre van discussies over de opwarming van de aarde en de mate van invloed die we daar op hebben. Omdat ik niet weet wat waar is. Omdat alleen het uitspreken van die twijfel aanleiding is tot oeverloze herhalingen van argumenten. Van voorstanders en tegenstanders. Profeten van windmolens en zonnepanelen aan de ene kant, hogepriesters van kernenergie, olie en schaliegas aan de andere kant. Niets mis met duurzaam doen en zuinig met energie omgaan, maar ik vraag me af of het verstandig is om ons over te leveren aan de grillen van de natuur. De wind waait… >> Lees verder . . . >>

De twee gelukkigste dagen in het leven van de eigenaar van een boot zijn de dag hij een boot koopt, en de dag dat hij hem verkoopt. Het is een oud gezegde dat in de alsmaar voortdurende crisis erg passend is. Overal liggen dezer dagen in havens, meren en rivieren duizenden barken, brikken, brigantijnen, jollen, sloepen, speedbootjes te beschimmelen, te rotten en uiteindelijk te zinken, omdat de baas het onderhoud niet meer kan ophoesten. Zelf doen? Wie een drijvend statussymbool heeft – of gehad heeft – weet dat onderhoud een zaak is die in een soort continudienst verricht dient te… >> Lees verder . . . >>