Op Samoa en Tokelau was het gisteren een gedenkwaardige dag: in één seconde zijn ze daar van 29 naar 31 december gestapt.
Samoa ligt midden in de Stille Oceaan, op het kruispunt van de evenaar en de internationale datumgrens. Apia was altijd de laatste stad in de wereld die van de vorige naar de volgende dag overstapte.
Na de sprong van gisteren over de datumgrens is het voortaan de eerste plek waar vuurwerk afgestoken wordt. Vanwege de zaken met Australië en Nieuw-Zeeland is het wel zo handig als contracten en betalingsbewijzen door beide partijen op een en dezelfde dag afgesloten en afgestempeld worden.
Wie gisteren jarig was had pech, maar wie had moeten werken niet: de dag die niet bestond is gewoon uitbetaald. Twaalf jaar geleden zaten we een week vast op Samoa. Te snel een stop-over geregeld, niet in de gaten dat er maar één vliegtuig per week kwam.
Het was geen straf: er woonden destijds 160.000 Samoanen die met zijn allen de hele dag liepen te lachen. We gaven de hele dag veel handen, en beantwoordden honderden vragen. Namen, waar we vandaan vandaan kwam, hoe veel vrouwen ik en kinderen we samen hadden, hoe rijk we waren, of we Samoa leuk vonden.
Ieder antwoord bleek een dijenkletser van formaat, goed voor een verse dosis uitbundige vrolijkheid.
Al twaalf jaar vraag ik me af of Samoa het paradijs op aarde is. In een week kom je er niet achter wat er werkelijk leeft onder al dat vrolijke vernis.
Misschien maar beter ook.
Nu kan ik de illusie dat het paradijs bestaat blijven koesteren.