Met discussies over Piet bemoei ik me niet meer. Hier een vrolijke noot over de Sint, en zijn knol op hol. Ik schreef hem acht jaar geleden voor de krant, toen er nog niet veel volk op Facebook zat, dus hij kan wel weer even. Originele publicatiedatum: 12-11-2011.
Hoe oud was u toen Sinterklaas door de mand viel? Ik was zes toen mijn onvoorwaardelijk geloof in de goedheilig man een onherstelbare knauw kreeg. De ontheiliging in Terheijden is op traumatische wijze in mijn geheugen gegrift.
Terwijl mijn geloof eerder op die dramatische dag al aan het wankelen werd gebracht. Ik begreep al niet waarom mijn moeder onbedaarlijk in de lach schoot toen ik vroeg waarom er zo’n raar randje aan de baard van Sint zat.
Sint zelf bromde dat mijn vader er niet was, omdat die moest overwerken. Diezelfde sint, met die baard met dat rare randje, zat een paar uur later op een nerveuze schimmel.
Geen dier van de Spaanse rijschool, maar eentje die beschikbaar was gesteld door Circus Van Bever dat altijd overwinterde aan de Bredaseweg in Terheijden.
De nukkige prima donna bokte en steigerde door de Raadhuisstraat. Sint had handen en voeten nodig om in het zadel te blijven, terwijl de binnensmonds vloekende Paardenpiet de rebelse Amerigo in toom probeerde te houden.
Een zweep eroverheen had wellicht geholpen, maar ja, dat was ook zoiets met al die kinderen aan de kant.
Zodat de laatste bokkensprong sint fataal werd.
Amerigo werd pas tegen de avond in een weiland tussen Terheijden en Wagenberg gevonden, snuffelend aan de kont van een merrie. Sinterklaas had toen de optocht al afgemaakt in een kar achter twee trekpaarden, door een welwillende boer inderhaast aangespannen.
Ik geloofde toen niet meer in Sinterklaas.
De door Amerigo afgeworpen man die midden op straat zat, zonder paard, mijter, staf, snor of baard, dat was mijn vader!