Mijn probleem is het gelukkig niet, maar er zijn mensen die een huis van een paar miljoen aan de straatstenen niet kwijtraken. Medelijden is niet nodig, want huiseigenaren in dat segment komen meestal niet in acute problemen, als ze een jaar of wat met een dubbele hypotheek worden opgezadeld.
Maar hoon verdienen ze ook niet. Hoon, afgunst, venijn, leedvermaak, dat is de doorsnee reactie van de trollen op de website van deze krant en op de sociale media, zodra het om mensen met geld en dure huizen gaat.
Ik ken de eigenaar van het dure – en volgens hem het mooiste – pand van Breda niet persoonlijk, maar ik weet dat het een gewone jongen uit Breda-Noord is, die zijn talenten woekerend te gelde heeft gemaakt. Wat ie met dat verdiende geld doet moet ie zelf weten, en waar ie gaat wonen ook.
Ook al heb ik over verhuizen naar België zo mijn bedenkingen, gezien de Bredanaars die ik wel persoonlijk ken en die daar om hen moverende redenen zijn gaan wonen.
Al die auto’s met Belgische kentekens die je bij de Albert Heijnen, de Aldi’s, de Lidls en op de parkeerterreinen van hockey- en tennisclubs in het zuiden ziet, dacht u dat die van Belgen waren?
Jawel, op de Belgendagen, zoals de Dag van de Arbeid, Allerheiligen en de Wapenstilstand. Maar niet op de doordeweekse avonden, de zaterdagen en zondagen.
Die duizenden rode kentekens, van Cadzand tot Maastricht, dat zijn Hollanders die naar België zijn verkast. Om daar rap tot de ontdekking te komen dat emigreren één ding is, maar daar integreren een heel ander verhaal.
Daarom blijven ze boodschappen doen, sporten en bier drinken waar ze vandaan komen en zich thuis voelen.
Gelukkig is het mijn probleem niet. Ik kan nog steeds op de fiets naar mijn stamkroeg