Zoals zoveel dingen zijn ze volgens mij uit de Verenigde Staten uiteindelijk hierheen gewaaid: de obligate vragen. In de dienstverlening. Bij de kassa, aan tafel.Bij die Amerikanen snap je tenminste nog waarom ze het doen.
Want daar zijn er na 239 jaar nog steeds niet in geslaagd om een fatsoenlijk minimum salaris overeen te komen.
Zodat die daar in onze ogen zo overdreven vriendelijkheid in horeca, hotels, detailhandel en taxi’s alleen maar bedoeld is om via riante fooien die minimum emissie goed te maken.
Niks mis met de clichés, ‘hoe het met je gaat, of het gesmaakt heeft, of je goed geslapen hebt’.
Als onderdeel van een etiquette, die het leven in ieder geval niet onaangenamer maakt. Maar het is de toon die de muziek maakt, en als serveersters en caissières op de automatische piloot tegen iedereen hetzelfde deuntje afdraaien, dan wordt het irritant.
Om van het taalgebruik maar niet te spreken. ‘Of alles voor u gesmaakt heeft”, vragen ze hier tegenwoordig. Hoezo, wat bedoelt u?
Of het vóór mij gesmaakt heeft, dat hadden ze aan de vorige klant moeten vragen.
Tegen de tijd dat ze het vragen staat het ook niet meer vóór me op tafel. Zou dat wel het geval zijn, dan zouden het niet hoeven vragen, omdat het antwoord op tafel ligt; kennelijk niet door mijn strot gekregen.
Ook zoiets: ‘of ik alles heb kunnen vinden’?
Dat op zaterdagmorgen als ik na een avondje doorhalen met een barstende koppijn bij Kruidvat aan de kassa sta, met een overdosis Paracetamol. ‘Ja hoor, dank u’.
‘Of ik bekend ben met de werking van desbetreffend medicijn?’
Stiekem hoop ik daar altijd dat er iemand voor me in de rij, met een dozijn condooms en tubes aambeienzalf en glijmiddel, die vraag met een onnozel gezicht ontkennend beantwoord.
Ben benieuwd op welk protocol ze dan terug gaan vallen.