Ontvrienden of niet? Het is een dilemma waar ik me vaker voor geplaatst zie, nu zelfs enkele vrienden en vriendinnen van mijn eigen leeftijd er bij herhaling hardnekkig naar beginnen te solliciteren.
Door zich op mijn Facebooktoko op hun ouwe dag tot mijn verbazing tot nieuwe xenofoob te ontpoppen. En ook nog reageren met drie- of vierletterwoorden, die ze soms zelfs verkeerd spellen, vaak in hoofdletters, afgesloten door een salvo uitroeptekens.
Opzouten, zult u zeggen, maar blokkeren en ontvrienden doe ik niet zo gauw. Omdat ik mijn Facebookvrienden niet als vrienden zie.
Sommigen wel en zelfs die mogen het natuurlijk allemaal hartgrondig oneens zijn met mijn opvattingen. Ik zie ze meer als lezers, op de digitale platformen waarop ik geregeld een groter publiek bereik dan via het papier.
Al blijken er ook lezers van de krant te zijn, die na het lezen van deze column in de krant kwaad op het toetsenbord beginnen te timmeren. Wel of geen abonnee van de krant, ook mijn abonnees op Facebook blijven lezers en lezers kun je niet verbieden om te blijven lezen wat je schrijft.
En evenmin om te reageren. Al zal een ingezonden brief van het niveau van wat er op mijn digitale toko wordt gedumpt, de krant nooit halen.
U bent nog steeds welkom, met uw ongezouten mening over de krant in het algemeen of mij in het bijzonder. Maar wel een beetje dimmen graag, zonder schelden en schuttingwoorden.
‘Wat je zegt dat ben je zelf’, riepen we vroeger op de lagere school tegen elkaar. Die wijsheid is op Facebook actueler dan toen, want iedereen kan daar blijven zien wie wat geroepen heeft.
Voor wie het toch niet laten kan, u blijft mijn standaard reply op uw verbaal kabaal ontvangen: ‘Bedankt voor uw reactie. Prettige dag verder’.